Sprakeloos

'Oh Bi, weet je nog dat je daar in dat bootje zat?'  Ze begint te lachen.

We zitten gezellig met ons zessen aan tafel. We kletsen en lachen er lekker op los. We noemen onszelf 'Sixpack' omdat we met zes dames zijn en elkaar van het sporten kennen. Inmiddels is het sporten wat minder geworden voor de meesten van ons. 'Sixpack' verandert lichtelijk naar 'Six Bellies'. Maar dat is een ander verhaal.

Afijn, een van mijn vriendinnen herinnert mij aan deze gebeurtenis. In een flits ben ik weer terug in dat bijzondere moment. Jaren geleden. Ik zit achter vriendinlief in een bootje. We zijn naar het midden van het meer gepeddeld. Daar dobberen we dan midden op Loch Lomond. Loch Lomond is een groot en diep meer in Schotland. Het is ongeveer zevenendertig kilometer lang en tot acht kilometer breed. We zijn helemaal alleen. In de verste verte is er niemand te bekennen.

Terwijl we daar in het midden van het meer dobberen, begin ik te praten tegen mijn vriendin voor me. We kennen elkaar al jaren en hebben een fijne vriendschap. Terwijl ik van al het moois om me heen geniet, lucht ik mijn hart. Soms is het fijn om je frustraties, onzekerheden, vragen en gedachten met iemand te delen. Hoe mooi is het om dit bij iemand te kunnen die vertrouwd is?

Nadat ik mijn (misschien ietwat lange) verhaal gedaan heb, vraag ik haar om een reactie. Voor me hoor ik de verbluffende en verbazingwekkende woorden: 'Huh? Had je het tegen mij?' Sprakeloos ben ik.

Echt sprakeloos.

Puur

En dan kom ik deze foto’s weer tegen.

Mijn blik wordt gegrepen door deze foto’s. Net als destijds toen ik de foto’s heb geschoten. Dat moment, die plek en die omstandigheden zeggen zoveel. 

Beide foto’s nemen me mee naar een andere wereld. Een wereld van natuur, rust en puurheid. Ze stralen gemoedelijkheid uit. Naast rust en gemoedelijkheid zie ik kracht en kennis. En eigenlijk zie ik nog zoveel meer.

Beide mannen zijn mijn bloedverwanten en ik ben trots op ze. Mijn vader en zijn broer. Ze zijn altijd bezig. Ze zijn in de weer met hout, een trekker opknappen of een of andere klus. Ze komen uit de tijd waarin je alles zelf probeerde te maken. Ze hebben dezelfde vader en moeder. Ze lijken erg op elkaar maar zijn toch ook zo verschillend. Beiden hebben ze het hart op de juiste plek. Ze hebben veel kennis en kunnen veel. Ze hebben oog voor de kleine dingen. Iets voor een ander kunnen doen, geeft hun een goed gevoel.

Twee prachtige mensen. 

Jager gezocht

‘Jij bent, net als ik, een vrouw die zelf haar hert schiet.'

Ik ben in een gesprek met een vriendin. We hebben ergens afgesproken om bij te kletsen. We praten over haar relatie en over mijn leven zonder man.

‘Wij zijn de nieuwe generatie vrouwen. Een vrouw die zelf haar hert schiet. We hebben geen man nodig die voor ons een hert schiet. Mannen moeten daaraan wennen. En al helemaal als hij na de jacht thuiskomt en een konijntje heeft geschoten. Terwijl hij ziet dat jij net jouw hert, welke je hebt geschoten, op tafel legt.’

Met deze beeldspraak maakt ze duidelijk dat wij als vrouwen zelfstandiger geworden zijn. Dat mannen hierdoor soms denken dat wij ze niet nodig hebben. De verhoudingen zijn ietwat veranderd ten opzichte van de jagende man die met het vlees thuiskomt. Hij zorgt op deze manier voor zijn vrouw. De tijd waarin we leven heeft ons zelfstandiger gemaakt. Maar ook onze levenservaringen maken ons tot wie we zijn. Mannen moeten daaraan wennen.

Als ik naar mezelf kijk kan ik zeggen, dat ik me heb ontwikkeld tot een vrouw die het (meeste) zelf kan en moet doen. Al wil dit niet zeggen dat ik geen man nodig heb.

Ik wil een man die samen met mij gaat jagen. Zo’n man die het niet erg vindt dat ik mijn eigen hert schiet.

Daarnaast vind ik het niet erg dat hij met een geschoten konijntje thuiskomt.  😉

FYI

Afkortingen zijn gevaarlijk!

Ik vraag me af waarom we zo vaak en veel afkortingen gebruiken. Afkortingen hebben soms meerdere betekenissen. Denk bijvoorbeeld aan ‘t.g.v.’. Dit kan de betekenis hebben ‘ten gevolge van’ of ‘ter gelegenheid van’ of ‘ten gunste van’.

Of bijvoorbeeld ‘SOA’. Via google kom ik erachter dat het ‘Service Oriented Architecture’ (een vorm van software-architectuur) kan betekenen of ‘Sexueel Overdraagbare Aandoening’. Ik kan me indenken dat dit tot vreemde reacties kan leiden als je niet precies weet wat er met deze afkorting wordt bedoeld. Daarnaast kan ik me goed voorstellen dat je niet helemaal op de hoogte bent van alle afkortingen die er zijn.

Zo vertelt een collega het volgende verhaal. Haar collega ontvangt een mail die begint met ‘FYI’. ‘FYI’ betekent 'for your information',  oftewel ‘te uwer informatie’. Deze afkorting wordt vaak gebruikt in e-mails en memoberichten omdat het mogelijk nuttig of interessant zou kunnen zijn zonder dat de afzender hoeft te reageren. Ongelukkigerwijze begreep deze persoon niet precies wat er met de aanhef ‘FYI’ werd bedoeld. En dan zie je een boos rood hoofd boven het beeldscherm uitkomen omdat 'FYI' werd ingevuld als ‘F*ck You Idiot’.

Daarom kies ik ervoor om zoveel mogelijk voluit te schrijven!

LMAO (=Laughing my ass off)

Stoere Superheld

Met samengeknepen billen aanschouw ik het tafereel voor me.

Jij, Superheld (met hoofdletter S) in je snelle witte auto, haalt mij en mijn twee voorgangers in. Wij rijden voorzichtig. Het wegdek is verraderlijk met sneeuw, ijs en blubber. Het maakt jou niet uit dat het wegdek glibberig en onvoorspelbaar is. Het maakt jou ook niet uit, dat je midden in een bocht inhaalt en hierdoor minder zicht hebt. Met jouw superkrachten kun je, denk ik, verder vooruit kijken dan een normaal mens. Naast jouw superkrachten heb je, denk ik, ook een superauto. Die superauto heeft vast allerlei technische snufjes, zodat je toch op tijd kunt stoppen of uitwijken als dat nodig is. Want het laatste wat je wilt is je mede weggebruiker en jezelf in gevaar brengen.

Op het moment dat je de voorste auto inhaalt, verschijnt er een tegenligger in de bocht. Handig en super stoer als je bent, snijd je de voorste auto af en stuur je naar de rechter weghelft. Wauw! Ik hoor een sissend geluid ontsnappen uit mijn mond. Dit ging maar net goed. Super knap van je! Wat zul je trots zijn op jezelf!

Terwijl ik mijn billen weer enigszins probeer te ontspannen, zie ik je met een pittige snelheid verder rijden. Wat ben ik blij voor mezelf en de weggebruikers voor me, dat je superkrachten bezit.

In gedachten stuur in een beschermengeltje met je mee.

Verbale incontinentie

Een vloedgolf aan woorden blijven elkaar opvolgen en opvolgen en opvolgen.

'Wanneer houdt dit op?' Te veel woorden en details worden het universum in geslingerd. Sommige mensen blijven maar praten en praten. Ik merk dat ik het lastig vind om gefocust te blijven. Er worden 'bij-verhalen' verteld waardoor ik de draad nog meer kwijt raak.

Het filteren van het gesprek lukt me niet omdat ik halverwege de onuitputtelijke overdadige hoeveelheid aan informatie al afgehaakt ben. Ik raak het spoor bijster. Ik heb moeite om me te concentreren op de lading woorden, informatie, details en bijzaken. Er wordt veel gesproken maar (in mijn ogen) weinig gezegd wat er toe doet. 'Wat wil je zeggen? Wat is de kern?' Door het luisteren naar al deze informatie vergeet ikzelf bijna waar ik mee bezig ben of waarvoor ik ergens moet zijn.

Verbale incontinentie is moeite hebben met de spraak ophouden. Tot een gesprek komt het amper omdat luisteren erg lastig wordt als je alleen maar aan het praten bent. Het is eigenlijk een vorm van verbaal overgeven. Er is geen houden aan.

Hoge kijkcijfers

Samen met een vriendin zit ik anekdotes op te halen over onze date-ervaringen. We moeten er zelf om lachen. Niet dat het er zoveel zijn, maar ik heb wel eens een date. En ook wel eens een eigenaardige. Door de jaren heen heb ik wel wat bijzondere voorvallen op het vlak van daten meegemaakt. Bijvoorbeeld mijn blog over speeddaten in Varsseveld. Of moet ik het opmerkelijk noemen? Ik kan je zeggen dat sommige dates verrassend zijn. Maar ook vriendjes kunnen er vreemde gewoontes op na houden.

Met een toenmalig vriendje loop ik op een mooie zomerse avond een rondje. We belanden op een terrasje. Na het nuttigen van een paar biertjes legt hij vijf euro op tafel, staat op en loopt weg. Ik blijf verbaasd achter. Ik reken af en loop naar hem toe. Ik vraag hem waarom hij geld op tafel legt en wegloopt. Hij geeft aan dat hij niet genoeg geld bij zich had. Mijn mond zakt open van verbazing. Logisch dat je dan niets zegt en wegloopt. Hoe kan het dat je niet zegt ‘Goh ik heb niet zoveel geld bij me, wil jij afrekenen?’ Nee tuurlijk niet, je loopt gewoon weg. Stel dat ik geen geld bij me had gehad, dan had ik daar lekker gezeten. En dan denk ik bij mezelf ‘Bietje, erger je niet maar verwonder je.’ Heel bijzonder vind ik het. Nu is het zo dat iedereen zijn eigen normen en waarden en gewoontes heeft. Maar toch…

Zo heeft vriendinlief eens met een date op een terrasje gezeten. Binnen een half uur wist ze alles van hem. En dan ook écht alles! En ook nog eens héél erg gedetailleerd. Zou zo’n man er nu niet bij stilstaan dat je echt niet alles hoeft te weten? En al helemaal niet op een eerste date.

Of in gesprek met iemand zijn en dat hij dan zegt dat ik overkom als iemand met diepgang. Gelijk denk ik aan de pleziervaartuigenverzekering welke ik een aantal jaren geleden verkocht. Bij het afsluiten moest ik vragen naar de lengte en afmetingen van het vaartuig waaronder ook de diepgang. 

Of je wordt uitgenodigd voor een kopje koffie om kennis te maken. De man in kwestie lijkt in de verste verte niet op de man van de foto die je hebt gezien. Hij lijkt op de broer van Emile Ratelband. Nou, dat is toch wel even schrikken! 

Samen zitten we te lachen. Vriendinlief en ik zijn van mening dat een reallifesoap van onze leventjes best hoge kijkcijfers zou scoren. 

Kats uut de tied

De telefoon gaat. Ik neem op. De stem aan de andere kant van de lijn vraagt of ik 'bi-j de ridaksie van de carnavalskrant wil komme.'

'Tjee, wat leuk! Dat wil ik wel proberen!' Ik voel me vereerd. Gelijk begin ik met het schrijven van een stukje. Ik heb wel wat ideeën. Dat het een hele uitdaging is om 'plat 's-Heerenbargs te schrieve' dat wist ik. En dat wordt me nu des te meer bevestigd. Maar met aanwijzingen en tips, links en rechts, moet het lukken. Hier gaat Bietje veel van leren.

Tussen het schrijven door doe ik de afwas. Afwassen doe ik nog op de ouderwetse manier. Met afwasborstel, sop en mijn handen in het water. Mijn ringen en horloge doe ik af en leg ik op tafel. Na het afwassen en afdrogen pak ik mijn horloge. Verward kijk ik erna. Wat gek! Na ff kijken zie ik het.

Waar normaal de twaalf bovenaan staat, zie ik nu de elf. Mijn horloge is onder de indruk van mijn nieuwe uitdaging.

Op zien 's-Heerenbargs gezeg, ‘Mien hallozie is kats uut de tied!’

Trouw kameraadje

Ruim dertien jaar ben je. Je snuitje is wat grijzer geworden de laatste jaren. Je bent het trouwe kameraadje van het baasje en het vrouwtje. En ook van de kinderen en kleinkinderen van het baasje en het vrouwtje. Je hoort er helemaal bij.

Als ik bij pa en ma kom, ben je super blij dat ik er ben. Het lijkt alsof ik eeuwen weg ben geweest, zo blij ben je. Enthousiast haal je je balletje op en kom je naar me toe. Je joelt en piept het uit. Je kreunt en steunt van genot als ik je aai en je rug masseer. Je bent een mooi en eerlijk beest. Er is niets trouwer en eerlijker dan de liefde van een hond voor zijn baasje.

Je ligt met de bal te spelen op de bank. Ik lees een droevig stukje tekst voor aan mijn vader. Pa zit tussen jou en mij in. Je komt overeind op het moment dat ik begin met lezen. Met je voorpoten sta je op de bovenbenen van pa en je reikt met je grijze snoetje naar mijn gezicht. Je likt mijn gezicht. Pa zegt 'Kijk hier dan'. Zo mooi. Je voelt zo goed aan.

Een lik van jouw tong over mijn gezicht is jouw blijk van troost, steun en liefde. 
Zo puur en eerlijk. Zo oprecht en onvoorwaardelijk.

Een echt trouw kameraadje.

Verlangen

Jouw wang raakt de mijne. Kleine stoppeltjes prikkelen mijn wang. De muziek staat hard en het is rumoerig. Onze gezichten zijn dicht bij elkander om elkaar beter te verstaan. Doordat we zo dicht bij elkaar staan, raakt mijn neus jouw krullende haar. Ik vraag me af wat je in je haar hebt gedaan. Het ruikt zalig.

Heel even praat ik met je. Ik denk dat het nog geen minuut geweest zal zijn. Het is leuk om je weer even te zien. Ik vraag hoe het met je gaat. Het gaat goed met je. Dat is fijn te horen. In je ogen zie ik ook dat het goed met je gaat. Dan vervolg ik mijn pad en scheiden onze wegen.

Dagen daarna blijf je in mijn gedachten. Het moment dat jouw huid mijn huid raakte, bracht een bepaald gevoel bij me teweeg. Een zoet verlangen. Het geeft me het gevoel dat ik heel erg dicht in de buurt ben van het gevoel van thuiskomen. Het wakkert een bepaalde zucht in me aan. Een gevoel dat geruime tijd in een soort van sluimerstand staat.

Nu ik het zo van me afschrijf, bedenk ik me hoe bijzonder en magisch het is welk gevoel mensen soms in je kunnen losmaken. Ook al kan ik er voor nu niets mee, ik koester het gevoel. 

Wie weet komt er ooit iemand in mijn leventje die mij het gevoel van thuiskomen geeft. Mocht dit niet zo zijn, niet getreurd, ik blijf genieten en maak er wat moois van. Ik heb een mooi leven. :) 

KMS

'Let maar op mijn woorden, het is echt zo!’

Mijn collega is zeer zeker van zijn zaak. We zijn in gesprek over onze date-ervaringen. Ik vertel mijn verhaal van een poosje geleden. Om twee uur ‘s middags heb ik afgesproken in een café. Zoals gewoonlijk ben ik ruim op tijd en bestel vast een kopje koffie. Het is inmiddels tien over twee. Ik stuur een appje dat ik er al ben. Dan lees ik met opgetrokken wenkbrauwen zijn appje. Hij vraagt waar ik zit, want hij is er al een kwartier. Verbaasd kijk ik om me heen. Wat blijkt… meneer zit in een ander café!

Tien minuten later komt hij gehaast binnen. Hij verontschuldigt zich. Verward kijk ik hem aan. Hij heeft me gezegd dat hij een meter achtenzeventig groot is. Hij omschreef het als de gemiddelde mannen-lengte. In mijn ogen ligt de gemiddelde mannen-lengte toch wel iets hoger. Als het aan mij ligt, mag een man wel een meter tachtig of nog langer zijn. Grote mannen trekken me aan. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen, dat wanneer er echt een klik is, lengte mij niet uitmaakt. En dan spreek ik uit eigen ervaring. Mijn eerste vriendje en ik waren even groot. En wat was ik er gek op. Maar dat is weer een ander verhaal.

Afijn, ik kijk naar de man voor me. Ik schat hem qua lengte een meter achtenzestig. Groter is hij zéér zeker niet. Hij is aardig en kletst leuk. Toch hebben we al snel in de gaten dat het blijft bij dit ene leuke gesprek.

Mijn collega kijkt me aan en drukt me op het hart ‘Alle mannen die kleiner zijn dan een meter zeventig hebben er last van! Echt allemaal!’ Hij geeft aan dat deze mannen hun lengte compenseren met een grote auto, met machogedrag, erg op zichzelf gericht zijn of een stoer en mannelijk beroep uitoefen (denk aan het leger). Ik kijk hem met een verbaasde blik aan. ‘Ze hebben allemaal last van KMS. Het Kleine Mannen Syndroom’ zegt hij overtuigd. 

De gevallen vrouw

Zo ineens zit ik op mijn knieën op de klinkers. Midden op de weg. Mijn fiets ligt tussen mijn benen.

Dit is een hele vreemde gewaarwording. Mijn bedoeling was om op mijn fiets te stappen en weg te fietsen. Een seconde later vind ik mezelf in een hele andere omstandigheid. Het gebeurde zonder dat ik er erg in had. Terwijl ik overeind krabbel, hoor ik naast me ‘Ben je gevallen?’ Voordat ik het in de gaten heb, antwoord ik ad rem ‘Nee, ik stap altijd zo op!’

Het ziet er allemaal goed uit en ik voel niets. Ik ben er goed vanaf gekomen. Gelukkig. (Achteraf bedenk ik me dat niemand me hielp. Iedereen keek toe en aanschouwde het amusante tafereel hoe de gevallen vrouw overeind krabbelde.) Ik stap op mijn fiets en vervolg mijn weg naar huis. In mijn ‘slipstream’ fietsen een aantal mensen mee. De een is wat meer bekend dan de ander. Thuis aangekomen, worden er eieren gebakken en wordt er nog een afzakkertje gedronken. De muziek gaat aan en we keuvelen gezellig verder.

Zittend op een krukje geniet ik van mijn gebakken eitje. Ik raak verward op het moment dat ik naar beneden kijk. ‘Zie ik mijn houten vloer? Door mijn jurk heen?’ Ik kijk nog eens goed. Nu zie ik het. Er zit een mega groot gat in de voorkant van mijn jurk. Mijn hele hand past erin. Het was een gezellige avond. Maar ik ben er duidelijk niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen. 

Roet in het eten

Een groot deel van je jonge leventje ben je aan het knokken en vechten. Ik kan me, denk ik, enigszins voorstellen dat je soms moe bent van het vechten en worstelen. En ook van al dat 'getrek' aan je, de vele onderzoeken, behandelingen en therapieën.

Voorheen dacht ik te weten hoe erg het is om een psychische stoornis te hebben. Des te meer ik te weten kom door hetgeen ik hoor, lees en zie, des te verschrikkelijker ik weet dat het is. Als je er niet mee te maken hebt gehad, is het niet voor te stellen hoe zwaar, complex en lastig het is.

Door het bericht wat ik vandaag voorbij zag komen, laat je ons een klein beetje meekijken in jouw wereldje. Je maakt het beeldend zodat we beter begrijpen wat het voor jou betekent. 

'Eetstoornis gooit roet in het eten'.

Ook de opmerking van een paar maanden geleden waarin je zegt dat het voelt alsof je kleurenblind bent terwijl iedereen je zegt hoe kleurrijk de wereld is.

Wat zou ik je graag willen helpen en je willen beloven dat het allemaal goed komt. Wat zou ik graag als een soort van ridder naast je strijden en je een handje helpen daar waar nodig.

Lieve kleine strijder, ik vind je dapper en ben ontzettend trots op je!

Ik lief jou ♡

Een beetje vreemd

De een lacht nog harder dan de ander. Tranen rollen over hun wangen. Nadat ze beiden even een hap adem halen, vraagt een van hen of dit echt serieus is. Op het moment dat het woord 'ja' over mijn lippen komt, gieren ze het weer uit van het lachen. Mijn ene collega ligt dubbel gevouwen in zijn stoel. Er komt een soort van hinnikend geluid uit hem. Mijn andere collega staat voorover gebogen, gierend van het lachen, naast hem. Tussen haar krullen door zie ik dat ze niet meer bijkomt.    

Zo gek vind ik het niet. Het helpt me echt. Ik leg hen uit dat ik ’s nachts veel last van kramp heb gehad in mijn kuiten en voeten. Soms sprong mijn kleine teen zo heftig in de kramp, dat ik niet wist hoe ik mijn voet moest houden. Het ongeloof druipt van hun gezicht. Nog steeds denken ze dat ik hun in de maling neem.

Je kunt een stuk zeep aan het voeteneind onder je matras leggen. Het werkt ook met een oude ijzervijl. Onder mijn matras ligt een oude ijzervijl. Volgens mij is deze nog van mijn opa geweest. Eens in de zoveel tijd, als ik er aan denk, spoel ik hem onder koud stromend water af. Nadat ik de ijzervijl weer in een doek heb gewikkeld, leg ik hem terug onder mijn matras.

Sinds het moment dat de ijzervijl aan het voeteneind onder mijn matras ligt, heb ik 's-nachts geen last meer van kramp in mijn kuiten of voeten. Ik zweer erbij. Misschien is het een beetje vreemd, toch slaap ik lekker met mijn ijzervijl. 

Andere wereld

Er wordt aangebeld. Ik doe open.

Een alleraardigst jonge blonde dame staat stralend voor me. Ik schat haar begin twintig. Vriendelijk en met opgewekte stem vraagt ze hoe mijn dag was. Dan vraagt ze wat ik zou willen. Ik zeg haar dat ik zou willen dat mensen wat aardiger voor elkaar zijn. Veel mensen oordelen en veroordelen. Hebben een mening over een ander. Ik vind dat mensen wat meer naar zichzelf zouden moeten kijken. 

Ze begint haar verhaal over armoede in de wereld. Tijdens het gesprek komen de onderwerpen oorlog en wanhoop aan bod. In zeer korte tijd zijn we er beiden over eens dat we elkaar als mens meer moeten respecteren. En dat we ook liever en meer behulpzaam voor de medemens zouden moeten zijn. 

Ik sluit af met de woorden, dat als ieder mens zich zou bedenken dat, hetgeen je een ander aandoet je in drievoud terug zou krijgen, dan zou de wereld er heel anders uitzien.

Verrassend grappig

Lichtelijk verhit kijk ik genietend om me heen. Ik sta met een biertje in mijn hand en heb het warm. In een klein knus café staan we gezellig met zijn allen.

Saartje geeft feest.

Mijn voormalige oud collega is inmiddels een dierbare vriendin van me. Ze is vijftig geworden. Ik ben uitgenodigd voor haar feestje. Al snel heb ik in de gaten dat ze veel fijne en leuke mensen om haar heen heeft.

Vol enthousiasme loop ik naar mijn oud collega's toe. Bijna twee jaar hebben we elkaar niet gezien. We praten verder waar we destijds gestopt zijn. Het voelt zo vertrouwd.

Een van de oud collega's vertelt dat hij me zojuist van een afstandje in de gaten heeft gehouden. Hij spreekt zijn verwondering uit over hoe makkelijk en nonchalant ik me tussen de mensen beweeg. Hoe moeiteloos ik contact leg en een praatje maak. Hij is onder de indruk. Ik leg uit dat ik (de meeste) mensen leuk vind en dat het eigenlijk vanzelf gaat.

Ik vertel hem in vertrouwen dat ik mezelf soms ook grappig vind. Het stomme is, dat als ik een alcoholische versnapering tot me heb genomen, dit versterkt. Zo ook deze middag.

Op het toilet kom ik een man tegen. Al eerder deze middag heb ik hem gespot. Ik spreek hem aan op het toilet. Ik vraag hem of hij me nog kent. Hij vertelt dat hij me al eerder in het café zag staan met mijn sprankelende gezicht. 'Maar ik kan je niet thuis brengen' zegt hij. Ik antwoord hem 'Dat hoeft ook niet. Mijn vader komt me straks ophalen.' 

Lachend verlaten we beiden het toilet. 

Akowzakzozie

En dan komt mijn vader thuis met een ‘zakzozie’.

Het is een oud beestje. In een mooie blauwe kleur. Pa maakt het instrument schoon en repareert het daar waar nodig. Hij oppert dat hij misschien nog een keer les wil nemen. Tot nu toe is dat er nog niet van gekomen.

Zo nu en dan komt de ‘zakzozie’ tevoorschijn en proberen we er wat op te spelen. Het ‘Kermisklant-gevoel’ komt dan naar boven.

Omdat ik niet helemaal duidelijk heb wat voor ding het precies is, kijk ik op internet. Is het een trekzak/trekharmonica of accordeon?
‘Een trekharmonica of trekzak is een prachtig instrument dat je gemakkelijk overal mee naar toe kunt nemen. Het is een diatonisch instrument, vergelijkbaar met de mondharmonica. Een trekharmonica is verre familie van de accordeon: een accordeon is net als een trekharmonica een trekzak, waarbij je moet trekken en duwen aan de balg om geluid te krijgen. Het verschil tussen de twee instrumenten zit hem niet in de motor, de balg, maar in de klank. Hoewel een trekzak en een kleine knopaccordeon veel uiterlijke gelijkenis hebben, zijn het wezenlijk verschillende instrumenten.'

Het is een heel verhaal. Het zal wellicht aan mijn muziekkennis liggen of intellect... Uiteindelijk heb ik nog niet helder wat ik nu in mijn hand heb. Ik denk dat het een accordeon is… maar het kan ook een trekzak zijn.

Wel weet ik zeker dat er muziek in zit. 

Gulp

Een opmerking van mijn oma zorgt ervoor dat ik aan het Googlen ben naar het woord ‘Gulp’.

Hoe meer ik erover lees en hoe vaker ik het woord ‘Gulp’ zie, hoe grappiger het woord ‘Gulp’ wordt. In mijn hoofd zeg ik 'gulp gulp gulp'. Ik zit in mijn eentje te lachen. Ik lees dat er onduidelijkheid is over een gulp en een rits. De gulp is de opening en met de rits kun je de opening sluiten.  

‘Een gulp is een verticale opening in kleding voor het kruis, met een overslag. Zo’n gulp kan afgesloten worden met een rits of knopen, of ook gewoon niet. Denk aan bepaalde onderbroeken en pyjama’s voor mannen. Deze hebben geen rits of knopen maar wel een gulp. Vroeger hadden vrouwen geen gulp. Kleding sloot aan de zijkant, niet voor het kruis en zonder de overslag die een gulp maakt. Sinds vrouwen ooit mannenjeans (met gulp dus) gingen dragen, is de mode-industrie ingehaakt op de trend en is vrouwenbroeken met mannen gulp gaan maken. Inmiddels is dat zo ingeburgerd, dat alleen een woordenboek nog weet dat een gulp eigenlijk de opening in een mannen broek is (geweest).’

Mijn oma is een paar jaar geleden overleden. Haar fenomenale woorden komen nog regelmatig voorbij als iemand de rits of gulp open heeft. Als we oma erop wezen dat haar rits of gulp open stond, reageerde zij glimlachend met de woorden:

‘Een goede zaak is dag en nacht los!’

Adoptie

Mijn collega vertelt me dat ze de dag ervoor in gesprek was met een andere collega. Ze onthult dat ze gezegd heeft dat ze wel een dochter van me zou willen zijn. Ik kijk haar bewonderenswaardig aan. ‘Maar dan zou je wel een tienermoeder geweest zijn’ lacht ze. Zij is eenendertig. Ik ben zesenveertig. Dan zou ik met vijftien al moeder geworden zijn. ‘Zo vroeg was ik er niet bij’ verklap ik haar. We giechelen wat.

Ik vind het allerliefst klinken dat ze een dochter van mij zou willen zijn. Grappig om te horen hoe ze naar me kijkt. Zijzelf heeft drie dochters in de leeftijd van twee, vier en zes jaar. Dan zou ik nu ook al oma geweest zijn. We laten onze verbeelding de vrije loop en fantaseren verder. ‘Misschien kan ik je adopteren’ zeg ik. ‘Ja, dat zou leuk zijn’ zegt ze.

Een tweede collega voegt zich in het gesprek. Hij geeft aan dat hij ook wel door mij geadopteerd zou willen worden. Ook zou hij mijn andere collega wel als zus willen hebben. Hij is veertig en heeft twee kinderen. Een jongen en een meisje. Hij zoekt op of je een meerderjarig persoon kunt adopteren. Dit is mogelijk onder bepaalde voorwaarden. Dat is dan geregeld! Wauw, dan zou ik vijf kleinkinderen hebben. Daarnaast heb ik twee nichtjes. ‘Wat zou ik dan veel knuffels krijgen’ fantaseer ik verder. Hoe fijn!

Grappig om te zien hoe een gesprek kan lopen. We eindigen het gesprek met hoe groot het effect van een knuffel is. Een knuffel is zo makkelijk om te geven en zo groots in uitwerking. We krijgen en geven ze veel te weinig.

Een knuffel zegt meer dan duizend woorden.

Oktoberfest

Met gevaar voor eigen leven daal ik, in het donker, de ongelijke traptreden af. Ik ben op weg naar het Oktoberfest in Zeddam. Ik waan me in Oostenrijk nadat ik met mijn fiets een fikse bult heb beklommen en nu aan een afdaling ben begonnen van misschien wel honderd traptreden. Ik denk er nog maar even niet over na hoe ik hier vannacht omhoog klauter.

Met een grote pul bier in mijn hand sta ik even later genietend om me heen te kijken. De sfeer zit er gelijk goed in. Het is zo leuk om iedereen verkleed te zien.

Mijn broer staat naast me in zijn Lederhose. De geur van het nieuwe leer dringt mijn neus binnen. Met een geintje zeg ik dat ik hem aan het eind van de avond, met mijn ogen dicht, aan zijn geur zal herkennen. We kijken lachend om ons heen. Dat zal erg lastig worden met al die Lederhosen-geuren.

Trouwens, ik heb een erg grote bewondering voor die Mädel die met wel tien bierpullen tegelijk rondlopen. Nadat ik een paar uurtjes liefkozend met een grote bierpul in mijn hand heb gestaan, voel ik mijn armen echt wel. 

Nu ik deze blog aan het schrijven ben, kom ik er achter dat ik gisteren een grote fout heb gemaakt. Zo jammer dit. Ik heb de strik van mijn Dirndl jurk aan de rechterkant dichtgeknoopt.

Wist je dat de knoop van de schort van de Dirndl je traditioneel gezien vertelt of een vrouw bezet, vrijgezel, weduwe of zelfs nog maagd is? Knoopt een dame haar schort aan de linkerkant dicht (voor de kijkers rechts), dan is zij vrijgezel. Knoopt zij haar schort aan de rechterkant dicht (voor de kijkers links), dan betekent het dat deze dame bezet is. Knoopt zij haar schort achter vast, dan is ze weduwe en knoopt een dame haar schort voor vast, dan is zij zelfs nog maagd.

Weer een kans laten liggen. Op naar volgend jaar!

Dann bin Ich wieder dabei! 

UitDRUKking

De tranen biggelen over mijn wangen. Ik probeer te stoppen. Even is het stil. Dan begin ik weer. Ik lig dubbel van het lachen.

Samen met mijn moeder zit ik in de auto. We zijn op weg naar huis. We hebben de slappe lach. We proesten het uit.

Eerder deze avond hebben we met een zestal dames gegeten bij 't Zusje in Doetinchem. We zitten gezellig aan een ronde tafel en keuvelen de hele avond over van alles en nog wat. Ondertussen smikkelen we van de lekkere gerechtjes.

Het onderwerp van gesprek komt op een bepaalde uitdrukking. Ik blijf het fascinerend vinden dat je op zoveel verschillende manieren iets kunt zeggen. Het is zo grappig hoe het uit haar mond komt. Nooit eerder had ik het gehoord. Ik hoor haar stem en zie haar gezicht terwijl ze zegt 'Hi-j druk mien tegen ut katoen.'

Aangezien ik erg visueel ben ingesteld, zie ik het complete plaatje voor me. Ik proest het uit van het lachen.

In de auto praten mijn moeder en ik na over de leuke avond. Op het moment dat we het onderwerp van het katoen aansnijden, schieten we weer in de lach. Mijn moeder pakt haar zakdoek uit haar tasje. Ze veegt haar tranen weg. Proestend van het lachen rijd ik verder.

Ik moet me enigszins op de weg concentreren. En niet teveel denken aan die stralend witte katoenen onderbroek. Het woord 'katoen' zal de rest van mijn leven een leuke en grappige herinnering meedragen.

Ik kijk terug op een erg gezellige en leuke avond. Dank je wel dames.

Bargs Neutje

Ken je dat? Dat je ineens gigantisch last krijgt van je buik?

Het zal zo'n drie jaar geleden zijn. Ik ben aan het werk. Opeens krijg ik last van mijn buik. Dit is niet fijn.

Een collega kijkt me aan en vraagt of het wel goed gaat. Ze kan aan me zien dat er iets aan de hand is. Ik vertel wat mij mankeert. Ze vraagt of ik naar huis wil. 'Nee, dat is niet nodig. Ik weet wel iets. Om er snel vanaf te zijn heb ik een wondermiddeltje nodig' vertel ik haar. Ze kijkt me met vragende ogen aan. 'Wat dan?' vraagt ze. 'Een flesje Underberg.' zeg ik. 'Ik weet zeker dat het dan weggaat.' 'Dan loop je toch even naar de overkant' zegt ze. Aan de overkant is onze plaatselijke slijterij. We giechelen erover. 'Drinken onder werktijd?'

Ik heb twee opties. Of naar huis of er iets aan doen. Dus loop ik even later het marktplein over naar de slijterij. Mevrouw vraagt wat ze voor me kan doen. Ze kent me en weet dat ik aan de overkant werk. 'Graag een flesje Underberg' zeg ik. ‘Och deern’, zegt ze, ‘Hej last van de buuk? Loop moar ff met.’ Dat ze gelijk in de gaten heeft wat er aan de hand is. Geweldig! Ik loop met haar naar achteren. Ze schenkt me een klein Bargs Neutje in. Dankbaar drink ik het op. Ik voel het Bargs Neutje via mijn keel naar beneden lopen. Dan zegt ze ‘Loop moar ff noar de andere kant en vroag um een pèpermuntje.’ Hoe lief… Ik bedank haar.

Lichtelijk zwetend, zit ik een kwartiertje later op mijn werkplek. Het Bargs Neutje doet zijn werk en ik kan mijn werk hervatten. 

Ik zorg ervoor dat ik altijd een fles Bargs Neutje in huis heb. 

Buitenbaarmoederlijk

‘Ja, ik zie het al. Gefeliciteerd! Je hebt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.’

Verwonderd kijk ik naar mijn tandarts. Hij bestudeert mijn röntgenfoto.

Mijn tandarts vond, een paar jaar geleden, dat het tijd geworden was om een röntgenfoto te maken van mijn gebit. Hij vertelt me met een glimlach dat hij iets in mijn onderkaak ziet. Het lijken kleine tandjes te zijn.

Mijn gedachten schieten gelijk naar een programma wat ik ooit heb gezien. ‘Zou ik restanten van mijn broertje of zusje in mijn kaak hebben?’ In het begin van een vroege zwangerschap, bij eeneiige tweelingen, kan het voorkomen dat de ene foetus omsloten wordt door de andere foetus. De ingekapselde foetus wordt meestal in de buik aangetroffen van de normaal ontwikkelde persoon. Soms wordt de foetus op een andere plaats aangetroffen zoals in de schedel. ‘Dan ben ik wellicht de gelukkige.'

Mijn tandarts adviseert me om een afspraak bij de kaakchirurg te maken. Een paar weken later lig ik bij de kaakchirurg in de stoel om mijn 'mogelijke tweelingbroertje of –zusje' te laten verwijderen. Tijdens het opereren vraagt de kaakchirurg of ik in het verleden medicatie heb gebruikt voor acne. Ik gluur tussen het spleetje van het groene operatiedoek door. Ik bevestig hem (zo goed en kwaad dit kan met zijn handen in mijn mond) dat dit inderdaad zo is. In mijn pubertijd zaten mijn voorhoofd en kin vol met pukkels en puisten. 

Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik hem hoe hij dat kan zien. Hij legt uit dat medicatie tegen acne een bijwerking heeft waarbij de schedel kleurt. ‘Je hebt een groene schedel’ zegt hij. 

Een gek idee om met een groene schedel door het leven te gaan en niemand die het ziet. 

Dr. Pol

Samen met mijn vader zit ik bij een theatershow van Dr. Pol.
Uitgebreid en met humor vertelt Dr. Pol over zijn leven en werk op het platteland van Michigan.

‘The incredible Dr. Pol’ is een reality-televisieserie die in zesentwintig landen, waaronder Nederland, wordt uitgezonden op National Geographic Channel. De drieënzeventig jarige dierenarts is geboren in Drenthe. Tijdens zijn studietijd deed hij mee aan een uitwisselingsproject en reisde hij af naar de Verenigde Staten om daar te studeren. Inmiddels heeft hij een veertigjarige carrière als dierenarts. Hij heeft naam gemaakt als een realistische en eerlijke dierenarts, die altijd streeft naar het beste resultaat voor zijn patiënten. Zijn patiënten zijn er in allerlei variaties. Van cavia, slang, kat en hond tot lama, paard en boze stier. 

Hij is er van overtuigd dat het goed is voor kinderen om een huisdier te hebben. Als kind leer je verantwoordelijkheid. Je leert om te zorgen voor. Je leert omgaan met. De kans op allergieën wordt lager als je met dieren opgroeit. Het is goed voor je afweersysteem. Daarnaast, zegt hij met een lach, is het toch beter voor een kind om met een dier om te gaan dan met een mobiele telefoon of tablet bezig te zijn.

Hij legt uit dat het erg belangrijk is, dat je een dier altijd in de ogen kijkt zodat je weet wat het dier gaat doen. Dit klinkt me bekend in de oren. Dat zou mijn vader ook zeggen.

Dr. Pol laat ons een filmpje zien. Het is een filmpje waarin hij afscheid neemt van zijn trouwe viervoeter. In het filmpje zie ik een aangeslagen Dr. Pol met tranen in zijn ogen. Mijn ogen worden vochtig bij het zien van de beelden. Ik zie Dr. Pol op zijn knieën bij zijn trouwe kameraad. Hoofd tegen hoofd. Zijn kameraadje is oud en heeft pijn. Met een trilling in zijn stem hoor ik Dr. Pol zeggen dat het inmiddels twee jaar geleden is en dat het hem nog steeds zeer doet. Hij vertelt dat je altijd het beste moet doen voor een dier. Dat je lijden moet besparen. Het is alsof ik mijn vader hoor praten.

Hoe zwaar en verdrietig het ook is, je moet doen wat goed is voor het dier. Waarom zou je een dier laten lijden? Omdat jij geen afscheid kunt nemen? Afscheid nemen blijft zwaar.

Houden van is ook loslaten. 

Herfst in je hoofd

In de informatie staat toch echt dat ze van half acht in de ochtend tot half zes bereikbaar zijn. Het is kwart over negen in de ochtend. Ik bel een aantal maal waarbij de verbinding, na een paar keer overgaan, wordt verbroken.

Misschien dat er een calamiteit op betreffend bedrijf is. Misschien is er iemand jarig of heeft iemand een jubileum en wordt deze persoon toegesproken op het moment dat ik bel.  

Na vier belpogingen wordt er opgenomen. Mevrouw stelt zich voor. Ze klinkt wat warrig. Wat afwezig. Misschien is haar gemoedstoestand net als het weer buiten. Stormachtig en turbulent.

Ik stel me voor.

‘Wat is uw naam?’

‘Bianca ter Voert.’

‘Hoe is uw achternaam?’

‘ter Voert.’

Ik spel mijn naam voor de zekerheid maar vast.
‘Tinus Eduard Richard… Victor Otto Eduard Richard Tinus’.
Het is even stil...

‘Kunt u het nog een keer spellen?’

‘Ja hoor… Tinus Eduard Richard… Victor Otto Eduard Richard Tinus ‘ter’ is een voorvoegsel.’

‘Dank u wel.’

‘Uw voornaam is Fatma?’

‘Nee, mijn voornaam is Bianca.’ 

Fatma? Ik zet mijn mobiel van de speaker af. Wellicht zorgt dit door omgevingsgeluiden voor de verwarring. Of ik moet toch beter articuleren.
Het is weer even stil... 

‘Hoe zegt u?’

‘Bianca.’

‘Dank u wel.’

Ze beloofd me de gevraagde informatie gelijk per mail toe te sturen. Ik bedank haar hiervoor. Ik wil het namelijk gelijk afwikkelen. Het is een aantal minuten later… Het is een half uurtje later… Ik zit netjes achter mijn laptop te wachten op de mail. Helaas…. Ik denk dat ik maar uitlog en straks mijn mail check. Ik schuif het af op het woeste herfstachtige weer. Misschien is mijn notitie van haar bureau gewaaid.

Met mijn gezicht duik ik weg in mijn warme sjaal. Ik besluit om een rondje te lopen. Heerlijk met mijn hoofd in het onstuimige herfstweer. Even andere gedachten. 

Zou voor die mevrouw ook fijn zijn...

Huidskleur

'Welke kleur wilt u? Vleeskleur?’

Ik sta in een pashokje. De verkoopster vraagt welke kleur van bh en onderbroek ik wil. Ik krijg de rillingen van het woord 'vleeskleur'.

Er bestaan soms meerdere woorden om hetzelfde te zeggen. Neem nou het woord 'huidskleur'. Huidskleur klinkt toch zoveel vriendelijker en smaakvoller dan vleeskleur.

Nu ik er over nadenk, is huidskleur eigenlijk een nietszeggend woord. We hebben allemaal een andere kleur huid. De een is wat bleker, bruiner, geler of meer roze dan de ander. Als ik de betekenis opzoek van het woord 'huidskleur' vind ik het volgende. 'Met huidskleur wordt doorgaans op de kleur van de menselijke huid gedoeld. De huidskleur van de mens kan variëren van bijna zwart tot vrijwel kleurloos. In het algemeen hebben mensen met voorouders uit zonnige landstreken een donkerdere huid dan mensen met voorouders uit landstreken met minder zon. Door de menging van mensen met een uiteenlopende huidskleur, kan op allerlei plaatsen in de wereld een grote variatie aan huidskleuren worden aangetroffen.' Dus mag ik concluderen dat er een grote variatie aan huidkleurig ondergoed is?

Als ik het woord 'vleeskleur' opzoek, zie ik het woord 'Inkarnaat'. 'Inkarnaat oftewel vleeskleurig, hoogrood, rozerood.' Als voorbeeld wordt gegeven ‘Met gloeiend inkarnate wangen’ of ‘Het inkarnaat der lippen.’ De kleur van de huid is in mijn ogen heel anders dan van rauw vlees.

Ik blijf het een onsmakelijk woord vinden. Ik weet dat het tussen mijn oren zit. Maar ik denk dat ik toch prettiger rondloop in een huidkleurige onderbroek dan in een vleeskleurige. Het wekt toch een bepaald gevoel bij me op.

En wat denk je? Ik kies voor een lila kleurig setje.

Biljarten of analyseren

Dat er een verschil is tussen mannen en vrouwen dat is me onderhand wel duidelijk. Eerlijk gezegd blijf ik me er soms over verbazen. Anderzijds leg ik me ook maar neer bij het verschil en probeer ik er begripvol mee om te gaan.

Als voorbeeld het volgende. Man en vrouw hebben een relatie. Het gaat even niet zo lekker. Vrouw spreekt af met haar vriendinnen. Ze wil haar verhaal kwijt. Ze wil er over praten. Ze wil begrip. Ze wil van gedachten wisselen. Ze wil analyseren. Man spreekt af met zijn vrienden. Man gaat biljarten en drinkt een biertje. Aan het eind van de avond zeggen de vrienden 'Als je nog eens wat hebt, dan bel je maar!' Terwijl ze er geen woord over gewisseld hebben. Heel bijzonder en verbazend. Maar ook zo waar.

Soms zou het niet gek zijn om als vrouw wat meer als een man te denken. Dat maakt het voor een vrouw een stuk makkelijker denk ik. Andersom geldt het voor de man natuurlijk ook. Uitzonderingen daargelaten. Mannen zijn vaak van het denken in oplossingen en klaar is klaar. Vrouwen willen er vaak nog even over praten en het begrijpen. 

Toch zou ik het eigenlijk ook niet willen veranderen. Het verschil tussen man en vrouw maakt het soms lastig maar ook leuk en uitdagend. Als je elkaar lief hebt, doe je moeite om elkaar te begrijpen. Je kent elkaar en je denkt laat hem of haar maar even omdat je weet dat hij of zij het nodig heeft.

Dat mannen biljarten en vrouwen analyseren is me duidelijk.

Ik blijf analyseren ben ik bang, met het biljarten in mijn achterhoofd.

Wallen

Zachtjes druk ik mijn wijsvinger op de verdikking.

Het verval is nu echt ingetreden. Dit is al de vierde ochtend achter elkaar dat ik een lichte bolling onder mijn beide ogen constateer. Hier ben ik niet blij mee.

De laatste tijd slaap ik erg vast. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het ritme van een werkweek van zesendertig uur voor mij best weer even wennen is. Het is tweeëntwintig maanden geleden dat ik fulltime heb gewerkt. Doch zulke zichtbare symptomen vind ik echt een beetje overdreven. Zou de leeftijd dan ook meetellen? Dat ik met de tweede helft bezig ben, daar ben ik me terdege van bewust. Desondanks vind ik dit lichtelijk overtrokken.  

‘Zelfhulptips bij wallen wegwerken’
Ik kijk op internet of ik er wat aan kan doen. ‘Bij wallen zit er teveel huid, vet of vocht onder het oog. Dit resulteert in een soort ophoping onder je ogen. Soms kun je wallen voorkomen door een gezonde levensstijl… Andere manieren om wallen weg te werken zijn iets kouds op je ogen leggen, een oogcrème of -gel gebruiken die vocht afdrijvend werkt of de vochtophoping onder je ogen deels wegmasseren. Lukt dit niet dan wordt onderooglidcorrectie als optie beschreven.’ Eerst maar eens een paar avonden wat vroeger het bed in. Dat ga ik eerst maar eens uitproberen.

Onder het koffiedrinken vertel ik mijn broer over mijn nieuwe lichamelijke ontwikkeling, de wallen. Mijn jongste nichtje zit bij ons aan tafel en luistert mee. Dan zegt ze ‘Die had je de ochtend na het tuinfeest ook!’

Dat had een andere oorzaak. Weinig slaap en wat borreltjes laten hun sporen na.

Ik kijk haar met een lach aan. Het is toch wel even confronterend dat ze zo eerlijk is.

Grote handen

Grote sterke ruwe handen. Teder raken deze handen het kleine lijfje aan. Je bent amper vierentwintig uur oud.

Deze handen lijken zo groot en robuust ten opzichte van jou. Dat kleine mensje.

Van een afstandje kijk ik toe. Mijn broer is bezig om zijn jongste dochter een schone luier te geven. Uiterst geconcentreerd en teder gaat hij te werk. Zijn krachtige en sterke handen zijn dit verfijnde werk niet gewend. Zijn ietwat verhitte gezicht is gericht op zijn dochter. Hij spreekt haar lieve woordjes toe. Haar gezicht is op hem gericht. Haar kleine beentjes zijn gebogen. Ik zie haar voetjes met ieniemienie kleine teentjes. Haar lichtroze huidje oogt zo zacht en kwetsbaar in vergelijking met zijn ruwe handen.

Kalm zet hij zijn werk voort.

Sommige beelden blijven me bij. Zo ook dit beeld. Het ontroerde me destijds om hem zo te zien. En nog steeds ontroert het me als ik het beeld weer voor me zie. Ik herinner me het als de dag van gisteren.

De onvoorwaardelijke liefde van een vader voor zijn kind. En als het dan ook nog je eigen broer is, nou dan draag mij maar weg. Dit raakt me, dit raakt me diep. Zo puur, zo intens…