Adoptie

Mijn collega vertelt me dat ze de dag ervoor in gesprek was met een andere collega. Ze onthult dat ze gezegd heeft dat ze wel een dochter van me zou willen zijn. Ik kijk haar bewonderenswaardig aan. ‘Maar dan zou je wel een tienermoeder geweest zijn’ lacht ze. Zij is eenendertig. Ik ben zesenveertig. Dan zou ik met vijftien al moeder geworden zijn. ‘Zo vroeg was ik er niet bij’ verklap ik haar. We giechelen wat.

Ik vind het allerliefst klinken dat ze een dochter van mij zou willen zijn. Grappig om te horen hoe ze naar me kijkt. Zijzelf heeft drie dochters in de leeftijd van twee, vier en zes jaar. Dan zou ik nu ook al oma geweest zijn. We laten onze verbeelding de vrije loop en fantaseren verder. ‘Misschien kan ik je adopteren’ zeg ik. ‘Ja, dat zou leuk zijn’ zegt ze.

Een tweede collega voegt zich in het gesprek. Hij geeft aan dat hij ook wel door mij geadopteerd zou willen worden. Ook zou hij mijn andere collega wel als zus willen hebben. Hij is veertig en heeft twee kinderen. Een jongen en een meisje. Hij zoekt op of je een meerderjarig persoon kunt adopteren. Dit is mogelijk onder bepaalde voorwaarden. Dat is dan geregeld! Wauw, dan zou ik vijf kleinkinderen hebben. Daarnaast heb ik twee nichtjes. ‘Wat zou ik dan veel knuffels krijgen’ fantaseer ik verder. Hoe fijn!

Grappig om te zien hoe een gesprek kan lopen. We eindigen het gesprek met hoe groot het effect van een knuffel is. Een knuffel is zo makkelijk om te geven en zo groots in uitwerking. We krijgen en geven ze veel te weinig.

Een knuffel zegt meer dan duizend woorden.