Grote sterke ruwe handen. Teder raken deze handen het kleine
lijfje aan. Je bent amper vierentwintig uur oud.
Deze handen lijken zo groot en robuust ten opzichte van jou.
Dat kleine mensje.
Van een afstandje kijk ik toe. Mijn broer is bezig om zijn
jongste dochter een schone luier te geven. Uiterst geconcentreerd en teder gaat
hij te werk. Zijn krachtige en sterke handen zijn dit verfijnde werk niet
gewend. Zijn ietwat verhitte gezicht is gericht op zijn dochter. Hij spreekt
haar lieve woordjes toe. Haar gezicht is op hem gericht. Haar kleine beentjes
zijn gebogen. Ik zie haar voetjes met ieniemienie kleine teentjes. Haar lichtroze
huidje oogt zo zacht en kwetsbaar in vergelijking met zijn ruwe handen.
Kalm zet hij zijn werk voort.
Sommige beelden blijven me bij. Zo ook dit beeld. Het
ontroerde me destijds om hem zo te zien. En nog steeds ontroert het me als ik
het beeld weer voor me zie. Ik herinner me het als de dag van gisteren.
De onvoorwaardelijke liefde van een vader voor zijn kind. En
als het dan ook nog je eigen broer is, nou dan draag mij maar weg. Dit raakt me,
dit raakt me diep. Zo puur, zo intens…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten