Verrassend grappig

Lichtelijk verhit kijk ik genietend om me heen. Ik sta met een biertje in mijn hand en heb het warm. In een klein knus café staan we gezellig met zijn allen.

Saartje geeft feest.

Mijn voormalige oud collega is inmiddels een dierbare vriendin van me. Ze is vijftig geworden. Ik ben uitgenodigd voor haar feestje. Al snel heb ik in de gaten dat ze veel fijne en leuke mensen om haar heen heeft.

Vol enthousiasme loop ik naar mijn oud collega's toe. Bijna twee jaar hebben we elkaar niet gezien. We praten verder waar we destijds gestopt zijn. Het voelt zo vertrouwd.

Een van de oud collega's vertelt dat hij me zojuist van een afstandje in de gaten heeft gehouden. Hij spreekt zijn verwondering uit over hoe makkelijk en nonchalant ik me tussen de mensen beweeg. Hoe moeiteloos ik contact leg en een praatje maak. Hij is onder de indruk. Ik leg uit dat ik (de meeste) mensen leuk vind en dat het eigenlijk vanzelf gaat.

Ik vertel hem in vertrouwen dat ik mezelf soms ook grappig vind. Het stomme is, dat als ik een alcoholische versnapering tot me heb genomen, dit versterkt. Zo ook deze middag.

Op het toilet kom ik een man tegen. Al eerder deze middag heb ik hem gespot. Ik spreek hem aan op het toilet. Ik vraag hem of hij me nog kent. Hij vertelt dat hij me al eerder in het café zag staan met mijn sprankelende gezicht. 'Maar ik kan je niet thuis brengen' zegt hij. Ik antwoord hem 'Dat hoeft ook niet. Mijn vader komt me straks ophalen.' 

Lachend verlaten we beiden het toilet.