KMS

'Let maar op mijn woorden, het is echt zo!’

Mijn collega is zeer zeker van zijn zaak. We zijn in gesprek over onze date-ervaringen. Ik vertel mijn verhaal van een poosje geleden. Om twee uur ‘s middags heb ik afgesproken in een café. Zoals gewoonlijk ben ik ruim op tijd en bestel vast een kopje koffie. Het is inmiddels tien over twee. Ik stuur een appje dat ik er al ben. Dan lees ik met opgetrokken wenkbrauwen zijn appje. Hij vraagt waar ik zit, want hij is er al een kwartier. Verbaasd kijk ik om me heen. Wat blijkt… meneer zit in een ander café!

Tien minuten later komt hij gehaast binnen. Hij verontschuldigt zich. Verward kijk ik hem aan. Hij heeft me gezegd dat hij een meter achtenzeventig groot is. Hij omschreef het als de gemiddelde mannen-lengte. In mijn ogen ligt de gemiddelde mannen-lengte toch wel iets hoger. Als het aan mij ligt, mag een man wel een meter tachtig of nog langer zijn. Grote mannen trekken me aan. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen, dat wanneer er echt een klik is, lengte mij niet uitmaakt. En dan spreek ik uit eigen ervaring. Mijn eerste vriendje en ik waren even groot. En wat was ik er gek op. Maar dat is weer een ander verhaal.

Afijn, ik kijk naar de man voor me. Ik schat hem qua lengte een meter achtenzestig. Groter is hij zéér zeker niet. Hij is aardig en kletst leuk. Toch hebben we al snel in de gaten dat het blijft bij dit ene leuke gesprek.

Mijn collega kijkt me aan en drukt me op het hart ‘Alle mannen die kleiner zijn dan een meter zeventig hebben er last van! Echt allemaal!’ Hij geeft aan dat deze mannen hun lengte compenseren met een grote auto, met machogedrag, erg op zichzelf gericht zijn of een stoer en mannelijk beroep uitoefen (denk aan het leger). Ik kijk hem met een verbaasde blik aan. ‘Ze hebben allemaal last van KMS. Het Kleine Mannen Syndroom’ zegt hij overtuigd.