Vaseline

Het is rood en het jeukt enorm.

Het is zelfs iets opgezwollen. Mijn oogleden zijn rood en jeuken ontzettend. Ik zie eruit alsof ik gehuild heb. Ik besluit om toch maar even contact op te nemen met de arts die mij heeft behandeld en mij de gel heeft voorgeschreven die ik moet gebruiken. Zelf denk ik namelijk dat ik gevoelig reageer op de gel en mijn oogleden hierdoor geïrriteerd zijn.  

Per app neem ik contact met de arts op en vertel hem van mijn jeukende rode dikke oogleden en stuur een foto mee. In de app die ik terugkrijg, lees ik dat het inderdaad lijkt op irritatie en dat mijn oogleden wat ontstoken zijn. Ik krijg het advies om mijn oogleden goed vet te houden met vaseline oid.

Omdat ik geen vaseline oid in huis heb, ga ik de stad in. In de winkel zoek ik me een ongeluk. Omdat ik het niet kan vinden, vraag ik iemand van de winkel om me te helpen. ‘Vaseline oid?’ vraagt ze. ‘Ja vaseline oid heb ik nodig’ antwoord ik haar. Nadat de verkoopster op verschillende plaatsen in de winkel heeft gekeken, zegt ze ‘We verkopen wel gewone vaseline, maar vaseline oid hebben we niet.’ Teleurgesteld loop ik naar buiten. Ik heb het toch echt nodig. Mijn oogleden lijken met de minuut erger te kriebelen. Ik stap in de auto. Met dat ik de auto wil starten, voel ik me ontzettend dom. Ik moet lachen om mezelf. Dit is te erg! Echt…

Vaseline oid moet zijn vaseline ‘of iets dergelijks’. De app heb ik niet goed begrepen. De afkorting ‘o.i.d.’ is zonder puntjes geschreven waardoor ik denk dat oid staat voor een soort vaseline. Ik stap de auto uit en loop snel naar binnen om mijn zeer gewilde potje vaseline te scoren. Blij stap ik even later weer in de auto en rijd naar huis. Ik kan niet wachten om de vaseline oid op mijn oogleden te smeren.

Bewustwordingsmomentje

‘Oh… ik heb mijn bril niet bij me’  hoor ik tegenover me. Samen met vijf vriendinnen zitten we gezellig aan tafel in een restaurant. Het is te lang geleden dat we samen waren. 

De menukaarten worden ons aangereikt. Van vriendinlief schuin tegenover me hoor ik een ‘Oh, ik ook niet.’  Vriendinlief aan de andere kant van de tafel strekt haar armen zover mogelijk uit. Met samengeknepen ogen tuurt ze naar de menukaart in haar handen.
'Dit zijn toch echt wel gedragskenmerken die bij het ouder worden horen', bedenk ik me.

Dan ineens zie ik een fel licht over de tafel schijnen. Ik knijp mijn ogen samen. Enigszins verblind ben ik door de weerkaatsing van het licht op de glimmende menukaart. Een van mijn vriendinnen is op het heldere idee gekomen dat er een lampje op haar mobiel zit. Hiermee beschijnt ze de menukaart in de hoop te ontcijferen uit welk lekkers ze deze avond kan kiezen.

Je ziet het al een hele tijd aankomen dat je ouder wordt en toch overvalt het je zo nu en dan dat je denkt ‘Oh ja, dit is weer zo’n bewustwordingsmomentje.’

Dit alles observerend, vraag ik me af hoe een etentje met deze dames er over een jaar of tien tot vijftien uit zal zien? 

Het mooie is wel dat ik zeker weet dat je niet stopt met lachen als je ouder wordt. Met een lachrimpeltje meer denk ik dat ik tegen die tijd een aantal brillen op verschillende sterktes meeneem voor het geval iemand van ons iets is vergeten. Daarnaast neem ik wat extra Tena Lady’s mee omdat ik inschat dat het met al dit lachen wel eens nodig kan zijn. 

Links- of rechts dragend

Mijn gedachten gaan met me op de loop. Waarom denk ik dit soort dingen? Waarom wil ik weten hoe iets voelt? Het zal wellicht iets te maken hebben met mijn aangeboren interesse en nieuwsgierigheid naar hoe het voor iemand anders is. Van nature vraag ik me vaak af hoe iemand iets ervaart. Laten we het inleven noemen.

Zo ook dit keer. Ik zit op mijn werk en bekijk de lijst met te maken afspraken. Meestal staat aan de rechterkant weggeschreven welk soort afspraak we moeten inplannen. Soms staat deze info aan de linkerkant. Mijn collega kan het ook niet verklaren. 'Laten we het dan maar houden op dat de één links dragend is en de ander rechts dragend' zeg ik. Mijn collega schiet in de lach.

Nu komt het. Mijn brein gaat met me op de loop. 'Hoe zou het voor een man voelen? Stel je bent rechts dragend en ineens hangt je grote vriend links?' Vragende en lachende ogen kijken mij aan. Ik weet zeker dat mijn collega zich afvraagt waar dit nu weer vandaan komt.

'Misschien voelt het wel hetzelfde als wanneer het schotje van je slipper tussen de tweede en derde teen zit in plaats van tussen je grote teen en je tweede teen. Dat zit echt niet lekker. Erg onwennig ook' zeg ik.

Ik heb er meteen beeld bij. Maar ook begrip voor de mannen die het zaakje te pas en te onpas op de goede plek aan het leggen zijn. 

Van bil tot oor

Na het douchen droog ik me af. Mijn ogen speuren langs het plafond en de muren van de badkamer. Gisteren zat hij op het plafond. Bij de lamp was zijn plekje. Hij liep wat heen en weer. Nu zie ik niets. Blijkbaar is hij lekker naar buiten gegaan, daar waar hij hoort.

Ik buk me om mijn voeten af te drogen. Dan ineens voel ik iets op mijn rechter bil. Van schrik sla ik een gilletje en veeg snel met mijn hand over mijn bil. Dáár is meneer sprinkhaan! Ik was hem kwijt maar hij is er nog. Hij heeft mijn rechter bil als landingsbaan gebruikt. Ik kan hem geen ongelijk geven. Hij heeft in ieder geval genoeg ruimte om uit te wijken als er bij het landen iets niet helemaal goed gaat.

Nadat mijn bil als landingsbaan is gebruikt, vertel ik dit verhaal diezelfde ochtend aan mijn collega’s.

Niet veel later hoor ik 'Is dit jouw oor?' Over onze beeldschermen kijkt mijn collega mij aan. Ik heb geen idee waar ze het over heeft. Ze draait haar telefoontoestel in mijn richting. Ik zie een foto met een oor. Inderdaad dat is mijn oor. Hoe komt mijn oor op haar telefoon? Het blijkt dat mijn oor met piercing op Instagram is gedeeld door de piercer. Hoe grappig is het dat mijn collega mijn oor herkent?

Vandaag ben ik duidelijk in trek van bil tot oor. 😉

Foto One Spirit Collectiv

Tijgerstrepen

Je wordt geboren met een teder en zacht huidje. Vaak is er amper een oneffenheidje te zien. Misschien hier en daar een moedervlekje of mogelijk een wijnvlekje.

Door de tijd heen verzamelen we littekens en andere oneffenheden op ons lijf. We vallen, stoten ons, branden ons of bijvoorbeeld groeien we harder dan onze huid aankan. Onze huid (ons lichaam) heeft heel wat te verduren tijdens ons leven hier op aarde. Ons lijf wordt aan allerlei zaken blootgesteld. We mogen best wat liever zijn voor en wat trotser zijn op ons lijf.

Door een gesprekje met een erg leuke en lieve collega krijg ik het idee voor deze blog. Haar zusje geeft me een hele verfrissende kijk. Zij heeft haar groeistrepen omgedoopt tot tijgerstrepen. Hoe geweldig is dit!?

Hoe leuk is het om de tekenen des tijds, die we op ons lichaam verzamelen, zo te benoemen dat ze een gevoel van trots uitdragen? Ik ben voor.

Groeistrepen en striae ga ik vanaf nu gewoon tijgerstrepen noemen. Je voelt je gelijk een stuk stoerder en trotser.

De vrouw met de grote...

‘Op welk lichaamsdeel ben je trots?’ Mijn oudste nichtje kijkt me afwachtend aan. Ze logeert bij me. We zitten gezellig buiten in de tuin met wat lekkers te eten en te drinken. De lampjes zijn aan en we zijn een vragenspelletje aan het doen.  

‘Euhm, ja, waar ben ik trots op? Mijn voeten zijn wel mooi en mijn handen. Alhoewel die volgens mij gemaakt zijn om te werken. Ze zijn kort en krachtig.’ We hebben een mooi onderwerp aangesneden en benoemen waar we blij mee zijn. Na deze vraag volgen nog diverse andere leuke vragen.

De volgende dag lig ik op de behandeltafel. De therapeut is druk doende om mijn spanningspunten op te zoeken. Met mijn gezicht kijkend naar de grond hoor ik hem verwonderd zeggen ‘Goh, je hebt grote schouderbladen.’ Nooit geweten dat ik grote schouderbladen heb. Hij blijft maar drukken en voelen. Vermoedelijk is het best bijzonder. Aan zijn reactie te merken is het enigszins speciaal. Tot wel drie keer toe hoor ik hem zeggen dat mijn schouderbladen groot zijn.  

Ik ga door het leven als de vrouw met de grote schouderbladen en dat is dus kennelijk iets om trots op te zijn. 😉

In het donker

Daar hang ik dan, in het donker, boven een wc pot in Spanje. 

De elektriciteit is uitgevallen. Ik vraag aan de vrouw van het eettentje of ik het toilet wel gebruiken kan. Ze bevestigt dit overtuigd.

De deur staat op een kier. Door de kier straalt wat licht. Ik word bijgeschenen met het lampje van een mobieltje. Aan de andere kant van de wc deur staat een alleraardigst meisje. Ze werkt in het eettentje. Terwijl ik op weg was naar het toilet, liep ze achter me aan. Het bijschijnen van gasten is blijkbaar een extra taak nu de elektriciteit uitgevallen is. Hopelijk is ze niet aan het filmen. Ik hoor haar ondertussen bellen, dus maak ik me geen zorgen. Dat zit wel goed... denk ik.

Op de tast zoekt mijn hand in het duister naar wc papier. Terwijl ik me op deze manier behelp, bedenk ik me dat ik niet kan zien hoe het toilet eruit ziet. Vervolgens besef ik me dat het misschien ook maar beter is, afgaand op de penetrante toiletlucht.

Fun between your legs

'Huh? Lees ik dit goed?'

Ja, ik lees het goed. Het staat er echt. Op straat, bij de ingang van een winkel, staat in vrolijke kleuren op een bord ‘Put the fun between your legs' geschreven.

Plezier in de vorm van vreugde, vermaak en vertier? Plezier in de vorm van genot en lust? Plezier in de vorm van amusement en entertainment? Mijn aandacht is getrokken.
Deze tekst wekt mijn interesse. Met mij velen vermoed ik. Welke dienst of product wordt hier aangeboden? En de prijs maakt me nog nieuwsgieriger. Een dag voor negen euro en twee dagen voor veertien euro. In een flits schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd.

Het bord met deze tekst staat voor een zaak. Deze zaak wil onderscheidend zijn en de aandacht trekken. Want hoe trek je de aandacht in een stad waar om de paar honderd meter hetzelfde product wordt verhuurd? Dit is een wel erg grappige en unieke manier om de aandacht te trekken voor de verhuur van… jawel… fietsen.

Heren opgelet!

Heerlijk ontspannen lig ik lezend op een strandstoel. Mijn aandacht verleg ik even van het boek naar de wereld om me heen. Vluchtig kijk ik wat over het strand. Dan zie ik iets voor me wat echt niet kan. Ik schrik er zelfs een beetje van.

Een jongeman staat voor me. Hij komt net uit de zee zo te zien. Vermoedelijk heeft hij een frisse duik genomen. Hij staat voor me in een witte zwembroek. Een natte witte zwembroek. Een vrij aangesloten natte witte zwembroek. Een natte witte zwembroek die niets te raden overlaat.  

Hij staat te praten met (ik vermoed) zijn vriendin. Zij ligt in bikini voor me op het strand. Meneer in witte zwembroek loopt, pratend met vriendin, een klein stukje van links naar rechts en weer terug. Dan bukt hij zich voorover en geeft haar een zoen. Zacht fluistert hij nog wat woorden en loopt weer wat heen en weer. Het is duidelijk dat meneer aan het genieten is. Hij verheugt zich zoals ik kan zien. Het is een opgewekt gebeuren in de witte zwembroek.

Ik wil er niet naar kijken, maar ik kan er niet omheen. ‘Dit kan echt niet!’ Ik denk er zelfs even over om mijn handdoek aan te bieden. Zodat hij zijn zwembroek kan bedekken. ‘Niet doen!’ Ik focus me weer op mijn boek. ‘Waar was ik gebleven?’ Terwijl ik het verhaal weer oppak, dwalen mijn gedachten af. Ik bedenk me dat ik jullie heren moet waarschuwen. Hoewel ik vind dat je jezelf moet zijn en blijven, dat je moet aantrekken wat je zelf leuk vindt, wil ik toch zeggen: 'Een witte zwembroek, doe maar niet!’

Overgewaaid

En dan ineens denk ik aan een zekere collega. 

Met een vriendin zit ik in het Turia park in Valencia. We zitten wat te kletsen. Ineens wordt mijn aandacht getrokken. Voor mij zie ik iets wat me terugbrengt naar een zeker moment van jaren geleden.

Destijds werd het kantoor, waar ik werkte, elke ochtend geopend door een mannelijke collega. Met enkele andere collega's bleven wij buiten wachten totdat hij het pand 'vrij' had gegeven. Zo ook deze ochtend. Terwijl deze mannelijke collega de deur opent, zegt hij voorzichtig 'Ik ga zo even naar huis. Maar ben snel weer terug.'

Samen met nog een collega kijk ik hem verbaasd aan. 'Je bent er net?' zegt een van ons. Ietwat beteuterd kijkt hij ons aan en kijkt daarna naar beneden. 'Ik heb twee paar dezelfde schoenen' zegt hij. 'Een paar in het bruin en een paar in het zwart.' Hier heeft hij een leuke combinatie van gemaakt. Hij staat voor ons met aan zijn ene voet een zwarte en zijn andere voet een bruine schoen.

Deze trend is zichtbaar overgewaaid naar Spanje. Wellicht heeft zijn (in Spanje wonende) dochter hierbij een vinger in de pap gehad. 😉

Shit!

‘Ohhh nee! Bah!’

Ik zie je niet maar ik weet héél zeker dat je er was. Terwijl ik buiten met mijn schoonzus en broer sta te praten, laat jij iets vallen.

Eerst denk ik dat er een of ander beest op mijn haar is gevlogen. In een snelle reactie veeg ik met mijn hand over mijn haar. Aan mijn hand voel ik iets vochtigs en plakkerigs. Ik kijk naar mijn hand en zie wat ik al vreesde bij het voelen van hetgeen er niet hoort.

'Shit!' Ik voel me net als de kleine mol uit het boek 'De kleine mol die wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept.' 

Mijn schoonzus en ik kijken omhoog om te zien of we nog een glimp van je kunnen opvangen. Uiteraard ben je allang verdwenen en vlieg je niet cirkelend boven mijn hoofd om te kijken naar het grappige tafereel onder je. Stiekem lachend bij het horen van de 'Ohhh nee's' en andere kreten die mijn mond verlaten.

Ze zeggen dat het geluk brengt als een vogel je op je hoofd poept.

Deze geluksvogel heeft haar haren toch maar even gewassen. En wel voor de tweede keer vandaag. Hopelijk heb ik niet al het geluk weggespoeld.

Op de wc is niemand een ster

Met mijn neus zit ik in verschillende boeken. Zo bevindt mijn neus zich ook in het boek 'Tem je geest', geschreven door Ruby Wax.

Het is een grappig en duidelijk geschreven boek. Ruby Wax’ eigen ervaringen met depressiviteit deden haar besluiten om haar tv-carrière op een laag pitje te gaan zetten en de menselijke geest te bestuderen.

Ik lees dat veel mensen het zichzelf lastig maken. Bijvoorbeeld door te denken wat een ander wel niet zou kunnen denken dat jij denkt. Of dat je steeds bezig bent met wat een ander van je vindt. Zoals ik lees, zitten er in veel hoofden kritische stemmetjes. Deze zelfkritische gedachte maakt ons gestrest, angstig en depressief. Het is van belang om rust te vinden in deze hectische wereld en je denkgewoonten te veranderen. 

Ook beschrijft ze dat we ver zijn afgedwaald van normaal zijn. De theorie van Ruby Wax is, dat je kunt zien hoe geestelijk gestoord iemand is door naar zijn of haar badkamer te kijken. ‘Als mensen denken dat ze een kroonluchter, een bad van Italiaans marmer en een toilet dat meer dan drie functies heeft (tegenwoordig spelen sommige ervan zelfs Rachmaninov als je de deksel opendoet en ze besproeien je met seringenparfum nadat je hebt geplast) nodig hebben. Een badkamer is de plek waar je geen kouwe drukte moet hebben omdat het slechts om jou en de boodschap gaat. Er is daarbinnen geen ruimte voor narcisme, het is slechts een toilet. Op de wc is niemand een ster. Onthoud dat en je zult ver komen in het leven.’

Tijdens mijn toiletbezoek dacht ik aan haar woorden. Zelf formuleer ik het vaak wat minder keurig door te zeggen dat we allemaal moeten poepen. De boodschap is hetzelfde. 😉

Mystiek en duister

Ik kijk in twee glunderende ogen. We proosten met een biertje.

‘Oh Bi, weet je nog?’ Er verschijnt een grote stralende lach om haar mond. Ze begint te vertellen. ‘De eerste keer dat ik je zag, dacht ik echt ‘WAT komt daar aanzetten?!’’

Jaren geleden werden we als collega’s aan elkaar voorgesteld. Twee Rabobanken gingen fuseren. Samen met enkele collega’s was ik op weg naar de plaats waar we elkaar als nieuwe collega’s zouden ontmoeten.

Ze vervolgt haar verhaal ‘Ik keek door het raam en zag jou aankomen in een grote zwarte wapperende jas. Je droeg je zwarte krullaarzen. Ik keek naar mijn naaste collega en zei hardop en verbaasd ‘Nou! WAT daar aan komt zetten?!’’ Haar eerste indruk van mij was mystiek en duister.

Mystiek, spannend en duister. Het was een fase in mijn leven dat ik veel zwarte kleding droeg. Met mijn lange en grote wapperende zwarte jas heb ik een diepe indruk op haar achtergelaten. Binnen een seconde heeft zij in haar hoofd een mysterieuze en raadselachtige vrouw van mij gemaakt. Nog niet gesproken over mijn zwarte laarzen met krul. Wat was ik blij met deze laarzen. Ik heb ze altijd graag gedragen. (Uit reacties van mensen begreep ik dat de laarzen niet ieders smaak waren. Doch dat is geen issue. Ik draag geen kleding omdat een ander ze leuk vindt. Maar als je dan in de rij bij de kassa staat… en er hurkt een meisje van drie naast je neer…  en als ze dan héél héél voorzichtig met haar wijsvingertje een krul van mijn laars aanraakt en verwonderd naar boven kijkt... Nou, dan smelt ik weg.)

‘Je bent zo anders Bi, zo anders dan mijn eerste indruk van jou!’ Ik krijg een knuffel. We pakken elkaar stevig vast. We geven elkaar een zoen op onze wangen. We spreken uit hoe blij we zijn dat we elkaar hebben onmoet. Dat we een leuke tijd als collega’s hebben gehad. Lief en leed deelden we met elkaar. En altijd met een vleugje humor. Wat hebben we gelachen.

Ik hoop dat we elkaar zo nu en dan tegen blijven komen! Fijn je ontmoet te hebben leuk mens!

Bewondering

Een lief vriendinnetje van me is bekend met depressie. Het is voor mij niet voor te stellen wat zij doormaakt. Ik ben me gaan verdiepen in deze vreselijke psychische ziekte omdat ik benieuwd ben naar wat het met haar doet. Door een en ander te lezen, door documentaires en programma’s te kijken, krijg ik voor mijn gevoel een beeld.

Een depressie kan je diep raken en is aan de buitenkant niet te zien. Als in een soort van cocon zit je gevangen. Het geeft je het gevoel van niet goed genoeg zijn, het gevoel van falen. Het voelt uitzichtloos.

Het is overleven, het is spannend. Er is geen bescherming, er is alleen maar ellende. Je voelt je ongelukkig. Je voelt je leeg en eenzaam. Je hebt geen idee wat je met jezelf aan moet. Je bent moe, bang en angstig. Je bent bang voor gedachten en gevoelens. Je verdrinkt in wanhoop en leegte. Jouw doel is om te stoppen met denken, te stoppen met voelen. In eenzaamheid worden gedachten nog erger. Je wilt verlost worden van… Het is een constant gevecht. Je wilt ontsnappen, maar dat lukt niet. Het heeft jou in zijn macht. Wellicht zou je graag terug willen naar de oude jij. Je bent jezelf kwijt. Het heeft jou, je eigen ik afgepakt. Het maakt dat jij jezelf niet meer ziet zoals je bent of was. Je bent angstig en druk in je hoofd. Je kunt niet stoppen met denken. Je bedenkt dat het lastig is voor de mensen om je heen. Je voelt je een last.

Wij zullen nooit begrijpen welke hoeveelheid aan pijn verstopt kan zitten in de diepste plekjes van een eenzame en beschadigde ziel. Je worsteling, je wanhoop, je moed, je vechtlust. Lieverd, wat bewonder ik jouw kracht en doorzettingsvermogen, elke keer weer.

Dreigend Briesend

Terwijl ik naar mijn vader luister, neem ik nog een slokje koffie. Hij vertelt dat er wat in de schuur staat. Hij heeft een paard meegenomen. Het is een wat ondeugende hengst met een eigen willetje. Dit is nog zachtjes uitgedrukt.

‘Oh nee, pa!’ Schiet er door mijn hoofd. Het huis van mijn ouders is niet geschikt om een paard te houden. Het is een hoekhuis in de bebouwde kom. Via de schuur loop je door de keuken naar de woonkamer, waar ik nu zit. Pa vertelt dat hij straks nog even snel een soort van hok in de schuur in elkaar wil zetten. Het onstuimige beest kan dan nergens heen en niets kapot maken. Pa is een dierenvriend en is erg handig, maar ik vraag me af of dit wel zo’n goed idee is.

Pa is nog niet uitgesproken of ik hoor in de keuken het geluid van hoeven die op de plavuizen neerkomen. Achter mijn vader zie ik, in de deuropening van de keuken naar de kamer, het paard verschijnen. Met deinende en glanzende zwarte manen loopt het dier de woonkamer in. Ik heb geen verstand van paarden, maar dit lijkt me een Fries. Het dier ziet er echt mooi uit. 

Het dier loopt regelrecht op mij af. Het voelt dreigend. Briesend staat het beest voor me. Ik draai me heel rustig om en zit nu met mijn rug gekeerd naar het dier. Stilletjes wacht ik af. Dan voel ik een stevige druk tegen mijn rug, bij mijn linker oksel. Het zwarte wezen drukt zijn neus flink tegen me aan. Wat gaat de tijd langzaam. Wat moet ik doen? Ik voel het beest briesend in- en uitademen door mijn trui heen. Dan gaat de wekker.

Plastuit

Dat lijkt me wel wat, dat je als vrouw gemakkelijk staand kunt plassen als er geen schoon toilet in de buurt is.

Een collega vertelt dat ze ooit een papieren versie heeft uitgeprobeerd. Ze was op vakantie in de bergen. Het exemplaar is handig om mee te nemen. Je vouwt de papieren plastuit uit en je kunt staand plassen. Een mede reisgenoot heeft destijds aan den lijve ervaren dat de papieren versie écht slechts éénmaal te gebruiken is. Bij de tweede keer plassen, met dezelfde papieren plastuit, voelde ze nattigheid aan de binnenkant van haar bovenbenen. Dit resulteerde erin dat ze een aantal dagen met een ‘opgedroogde bepieste’ broek in de bergen rondliep.

Een volledig recyclebare siliconen versie lijkt de oplossing. Ik lees dat het hygiënisch, comfortabel en discreet in gebruik is. Het tuitje is makkelijk wasbaar en herbruikbaar.

Maar dan? Ik zie mezelf op een festival. Hoe gebruik ik het tuitje? Mag ik wildplassen op een festival? Dat lijkt me niet. Of plas ik met tuit staand in een dixie? Plasgoten voor vrouwen zijn er volgens mij niet. En om nu gelijk tussen de mannen bij de plasgoot te gaan staan..? Dat levert vast hilarische en verbaasde blikken op. Afijn, ik heb geplast met mijn tuitje. En dan? Neem ik het druppelende tuitje tussen duim en wijsvinger mee naar de wasbak om het onder de kraan af te spoelen? En dan? Stop ik mijn roze plastuitje stoer in mijn kontzak en begeef ik me weer op het festivalterrein? Aangezien ik zeer visueel ben ingesteld, zie ik een opvallende roze tuit uit de kontzak van mijn spijkerbroek steken. Ik zit in mezelf te lachen.

Ik vraag me werkelijk af hoe het werkt. Heb je ervaring? Ik hoor het graag!

Vluchtkoffer

Met stomheid geslagen aanhoor ik het verhaal van mijn collega. Ze is in blijde verwachting van haar eerste kindje.

Ze heeft een mooi boekwerk met tips en adviezen mee naar huis gekregen om door te lezen voor het volgende bezoek aan de verloskundige. Er is haar gevraagd om een soort van plan te schrijven over haar naderende bevalling. Ik aanhoor haar verhaal. Mijn wenkbrauwen had ik al opgetrokken in een verbaasde blik, doch nu komen ze bijna los van mijn voorhoofd. Ze wordt gevraagd een soort van draaiboek te schrijven over haar bevalling. Alsof een bevalling te plannen is. Op het moment suprême moet er gehandeld worden naar wat op dat moment het beste is. Je hebt volgens mij één doel en dat is je kindje op de wereld zetten.

Ze vertelt dat ze twijfelt welk lakentje ze moet kopen, gezien de tijd van het jaar waarin het kindje geboren wordt. Moet het een dikker of een dunner lakentje zijn? Als aanstaande moeder wil je het goed doen. Mogelijk ben je hier en daar wat onzeker. Informatie en advies is fijn. Echter door dit soort keuzemogelijkheden word je in mijn ogen onzeker, misschien nog wel onzekerder dan dat je al bent. Toen ik baby was, heeft mijn moeder mij met liefde en de beste zorg toegedekt onder een lakentje. Ze had geen keus qua dikte van het lakentje. Was het koud dan kreeg ik een dekentje extra en als het warm was, kon het met een dekentje minder. Ik ben er groot mee geworden en heb nergens last van gehad.

Ook aan de partner van de zwangere vrouw is gedacht. De partner wordt erop geattendeerd dat het handig is om rekening te houden met de mogelijkheid dat hij een nachtje in het ziekenhuis moet verblijven. Er is een heuse checklist opgesteld voor de vluchtkoffer.

Het zal goed bedoeld zijn. Over baby’s gesproken… We leven echt in een pampermaatschappij. We worden soms echt te beschermd opgevoed en betuttelt. Laten we zelf ook blijven nadenken en vertrouwen op ons gezonde verstand.

Aan mijn lieve collega. Laat je niet gek maken, goed is goed. Vertrouw op je moedergevoel.

Ik kan er niet omheen

Voor mijn nieuwe paspoort laat ik een recente pasfoto maken. Dit kleine stukje beeldmateriaal is akelig confronterend. Doordat ik door de kou heb gelopen, kijk ik naar een verre van charmante glimmende rode neus. Jammer genoeg is dit niet het ergste waar ik naar kijk. 

Dat mijn gezicht de laatste jaren behoorlijk tekent, weet ik. Maar dit is ff slikken. Tjee… Ik kan er niet om heen. Ik zie mezelf. Mijn huid wordt dunner en slapper. De elasticiteit is ver te zoeken. Echt héél ver te zoeken. Mijn oogleden zijn royaal bedeeld met hangend los vel. Het lijkt bijna als smeltend kaarsvet wat zijn eigen weg zoekt. Een weg naar beneden. Het hoort bij het ouder worden, dat weet ik. Maar ik moet er wel heel erg aan wennen.

Terwijl ik koffie drink bij mijn moeder, benoem ik dat ik pasfoto’s heb laten maken. Mijn moeder zegt dat ze de pasfoto's heeft zien liggen. Ik vertel haar dat ik het erg confronterend vind. Ik krijg nu echt een oud hoofd. ‘NOU!’ zegt ze. Ik weet genoeg. Zelfs mijn liefhebbende moeder ziet het.

Ik verklap haar dat ik er wel eens aan heb zitten denken om mijn oogleden te laten liften. Door de hangende oogleden zie ik er zo moe uit. Ik zou wel weer een frisse en uitgeruste blik willen hebben. Op andere momenten vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik vind mezelf dan ijdel, dat ik moet accepteren dat ik ouder word en dat dit erbij hoort. Ik ben tenslotte geen zestien meer. Mijn moeder kijkt me aan en zegt ‘Je wordt ook ouder. Maar ik weet wel wat.’ Ik kijk haar vragend aan. Ik had verwacht dat ze het onzin zou vinden. Wat grappig dat ze wel wat weet. Ik ben benieuwd. Dan zegt ze lachend ‘Je kunt het mooi met wat plakbandjes vastzetten.’

Sex wat?

Kinderuitspraken kunnen soms echt grappig zijn. Een kind zegt iets waardoor je niet meer bijkomt van het lachen of iets wat je aan het blozen maakt. Kinderen nemen geen blad voor de mond en kunnen er van alles uitfloepen op de meest ongepaste momenten.

Enkele uitspraken die ik me herinner zijn:
* Pijn hebben aan de elleboog van je vinger (vingerkootje).
* Dat in de winter het water aan elkaar smelt.
* Een klein meisje kijkt naar haar moeder, die onder de douche staat, en zegt dat ze later geen lange borsten wil.
* Dat een BH eigenlijk een soort van wielklem is voor je borsten.
* ‘Ik ruik bruin.’ (Er heeft iemand een windje gelaten).
* Iemand in een rolstoel komt een supermarkt binnen, waarop het kindje hard roept ‘Je mag niet in de winkel fietsen hoor!’
* Toen ik een jaar of vijf was, mocht ik bij mijn oma logeren. Ik kon niet in slaap komen. Het blijkt dat ik tegen mijn oma heb gezegd ‘Ik wil wel slapen, maar wat ik ook probeer, mijn ogen willen niet dicht.’
* Een kindje is met papa en mama naar de dierentuin geweest. Er wordt haar gevraagd welk dier ze die dag het mooist vond. Waarop ze antwoordt ‘Het lieveheerstbeestje’ welke ze bij de ingang van het park heeft gezien.

Zo vertelt een van mijn vriendinnen een grappig verhaal. Haar broer sport fanatiek waardoor hij een ‘sixpack’ heeft ontwikkeld. Hij heeft zijn buikspieren zodanig getraind dat het vet op zijn buik verdwenen is. Er is een heus ‘wasbordje’ ontstaan. Hij is hier erg trots op. Dit gevoel van trots is zijn kind niet ontgaan. Dan ineens als mijn vriendin samen is met haar broer en zijn familie, vertelt zijn kindje vol trots dat papa een ‘sexpick’ heeft.

Iets met schaapjes

Vijf paar panterprintsloffen zie ik voor me op de grond. De sloffen komen uit de magnetron en zitten lekker warm aan onze blote voeten. De zool is gevuld met lijnzaad. Het is een hele uitdaging om je te verplaatsen op deze sloffen. Enigszins normaal lopen op deze kittige creaties is onmogelijk. In mijn ogen zijn het meer ‘zitsloffen’.

Samen met vier vrouwelijke collega’s zit ik in een badjas thee te drinken in een vrouwenbadhuis. Nadat we de thee en wat lekkers op hebben, begeven we ons naar een Turks stoombad. We worden verwend met een haarwassing, warme overgieting en een complete lichaamsscrub. Wat is dit genieten. Zelf geniet ik het meest van de lichaamsscrub. De kracht van de herhalende beweging vind ik zalig. Daarnaast kom ik erachter dat het heerlijk is om tegelijkertijd masserende handen op mijn benen, armen én rug te voelen. Heerlijk. Met mij genieten mijn collega’s. We genieten in stilte. We zijn samen nog nooit zo stil geweest.

Na onze behandelingen zitten we relaxed in onze badjas nog wat na te kletsen. Het lijkt alsof we in een huiskamer zitten en een weekendje weg zijn. De een ligt met opgetrokken benen op de bank onder een dekentje en de ander hangt wat onderuit. We luisteren naar elkaars zienswijze en interesses. De ontspanning zorgt voor verwarring. We luisteren naar een collega. Ze spreekt over een situatie waarbij iemand genoeg geld heeft om niet meer te werken. In plaats van schaapjes denkt ze vermoedelijk aan iets anders. Deze avond ontstaat er een nieuw gezegde.
‘Die heeft z’n eieren op het droge.’

Geheel ontspannen gaan we huiswaarts.

Gedachteloos - 'Outakontrol'

Ik sta voor de spiegel op de badkamer. Ik zie mezelf en toch ook weer niet. Misschien herken je het wel. Het gaat een beetje op de automatische piloot.

Zojuist heb ik me gedoucht en afgedroogd. Gedachteloos zet ik mijn ochtendritueel voort.

Gedachten komen voort uit het bewustzijn en onderbewustzijn. Een gedachte kan zomaar opkomen. Een gedachte kan worden opgeroepen door waarnemingen. Denk aan beeld, geur of geluid.  Men kan zijn gedachten de vrije loop laten of opzettelijk zijn gedachten ergens op richten. Soms ben je in gedachten. En dan bedoel ik even zonder bewuste gedachten. Je denkt aan wat anders. Of je denkt even aan niets. Je bent achteloos of zonder nadenken. Je bent afwezig.  

Zo ook deze bewuste ochtend. Automatisch grijp ik het volgende potje. Het dekseltje draai ik eraf. Met mijn vinger haal ik wat van het smeerseltje uit het potje. Gedachteloos kijk ik voor me uit. Het smeerseltje verdeel ik tussen mijn handen, zoals ik altijd doe. Mijn handen wrijf ik over elkaar heen en weer. Nadat het goed verdeeld is tussen mijn handen, zet ik mijn linkerhand op mijn linkerwang en mijn rechterhand op mijn rechterwang. Terwijl ik begin met uitsmeren over mijn wangen, verstijf ik. Ik schrik en stop met inmasseren. Oh nee! Echt? Ja hoor! Gets!
Mijn gezicht had ik al ingesmeerd! Nu smeer ik over mijn dagcrème een laag matte haarklei!

Mijn ogen lezen de tekst op het dekseltje van de haarklei ‘Outakontrol’.
Te grappig!

Soms vind ik het heerlijk om aan niets te denken, even gedachteloos te zijn. Er zijn momenten dat het beter is om je gedachten er bij te houden. 😉

Wat zouden we zijn zonder

Dansend aan het aanrecht sta ik het vlees te snijden. Muziek klinkt luid uit de boxen. Tijdens deze keukenactiviteiten denk ik terug aan een bijzonder mooi gesprek van vanmiddag.

Voor me zit een prachtvrouw. Ze is altijd in de weer en staat altijd voor een ander klaar. Ze is ondernemend en verbindend. Ze heeft veel mensenkennis en heeft graag wat voor een ander over. Ze kent zichzelf goed en weet wat haar pluspunten en valkuilen zijn. Ze is levendig en heeft een groot hart. Ik mag haar graag.

Het gesprek gaat over hoe belangrijk mensen in je leven zijn. Hoe goed het voor je is, dat je omgaat met verschillende soorten mensen. Door deze verschillende mensen heb je een divers scala aan meningen, inzichten en gesprekken. We hebben elkaar nodig.

Als ik kijk naar mijn eigen leven, dan zijn er veel verschillende soorten mensen in mijn leven. Ze variëren in leeftijd en zijn van verschillende pluimage. Het is een diversiteit aan mensen en een kleurrijk geheel. Jaren geleden al werd ik me bewust hoe dankbaar ik mag zijn met de vele lieve en bijzondere mensen om me heen. Er zijn geen grenzen in leeftijd. Er wordt niet in hokjes gedacht. We staan open voor elkaars mening. We nemen elkaar zoals we zijn. We hebben mooie gesprekken. We motiveren elkaar. We troosten elkaar. We denken en leven mee met elkaar. We zijn een luisterend oor. We houden elkaar de spiegel voor. We versterken elkaar. We laten elkaar lachen en zijn blij met elkaar. We verrijken elkaars leven en gedachten.

Wat zouden we zijn zonder elkaar?

Ik sluit me helemaal aan bij de woorden van deze prachtvrouw. We hebben elkaar nodig. 

Met glans

Nippend van de thee kijk ik over mijn theeglas heen. Ik kijk in het vrolijke gezicht van mijn collega. Ze is een stralende verschijning en heeft bijna altijd een blij gezicht.

Dit keer zie ik nog meer twinkeling in haar ogen. Ze staat op het punt om iets grappigs te vertellen. Ik kan het aan haar zien.

Soms heb je, dat je bij het zien van iemand, gelijk terugdenkt aan iets. Iets wat ooit gebeurd is of gezegd is. Ook al is het jaren geleden, je zit gelijk weer in dat moment. Zo ook bij het verhaal van mijn collega. Elke keer als ze dame in kwestie ziet, moet ze er aan denken. Ze vindt het hilarisch.

Mijn collega begint met een lachend gezicht te vertellen over iemand die ze kent. Deze dame is in het ziekenhuis. Ze heeft een operatie gehad. Voor controle heeft ze een afspraak. De behandelende arts checkt hoe het met haar is. Hij vraagt haar hoe het met haar stoelgang is.

Waarop de dame vrolijk en tevreden antwoordt 'Nou dokter, hij gaat weer met glans van de schans!'

Carnaval in Waskuupstad

Languit op de bank liggend, denk ik terug aan de afgelopen dagen. Mensen, gesprekken en gebeurtenissen passeren nog eens de revue. 

Carnaval in Waskuupstad is net een reünie. Het voelt als verbroedering.

Wat er zoal gebeurt in Waskuupstad:
- Twee mannen in sporttenue sjouwen een turnkast (compleet met magnesium) mee naar alle kroegen. Bij café de Peer wordt de kast voor de ingang gezet. Jong en oud klimt over het toestel om binnen te komen. Dit geeft hilarische taferelen. Zittend op de kast nuttigen de heren zelfs een biefstukje in de keuken bij Heitkamp.
- Een vrouw vertelt dat ze een nieuwe liefde heeft. Waarop haar wordt gevraagd 'He-j um al lang?' 

- Biertjes krijgen zomaar ineens een vreemde vorm.
- Jong en oud maakt plezier met elkaar.
- Een man vertelt een vrouw dat hij gek is van indianen. De vrouw belooft de volgende dag een veer voor hem te dragen. Of zijn dit indianenverhalen?
- Horen dat er vijf jaargetijden zijn in plaats van vier. Namelijk lente, zomer, herfst, winter en carnaval.
- Mensen zijn blij en lief voor elkaar. Mensen geven elkaar een borrel en complimenten. 

Als meisje van veertig plus kan ik je zeggen, dat het vieren van carnaval zwaarder voelt dan jaren geleden. Mijn knie heb ik elke dag goed ingesmeerd. Nu geeft hij het echt op. Een hoek van negentig graden maken, lukt nu even niet. Toch neem ik dit voor lief.

Het popverbranden gaat vanavond door zonder mij. Aan het einde van de carnaval wordt er, ter afsluiting, een pop van hooi verbrand. Vanmiddag heb ik het popverbranden voor de kinderen wel gezien. Met z'n allen staan we in de kou heen en weer te deinen op de muziek. De pop wordt aangestoken. Althans... er wordt geprobeerd om de pop aan te steken. De fakkel om de pop aan te steken, wil niet branden. Lachend moeten we denken aan zo'n zelfde moment van een jaar eerder. Toen lukte het ook niet om de fakkel aan te steken. Broerlief liep destijds met zijn Zippo-aansteker naar voren om een helpende hand toe te reiken.

Broerlief loopt ook nu naar voren om te helpen. Het lukt niet om de fakkel aan te steken. Na een onderonsje wordt er wat vloeistof uit een jerrycan over de fakkel gegoten. En yes! De fakkel vat vlam. De pop wordt aangestoken. Broerlief vertelt dat er dieselolie over de fakkel was gegoten. Waarop ik mezelf hoor zeggen dat je hiervoor toch benzine gebruikt. Waar haal ik deze wijsheid vandaan? Ik blijf mezelf verbazen.

Ik kijk terug op een paar mooie dagen. En als ik goed om me heen heb gekeken, velen met mij.

Daor geet ’t um!

 

Spullen met een verleden

Jarenlang zijn ze door je handen gegaan. Dagelijks had je ze in gebruik. Vorken met lange tanden, lepels en messen. Het bestek van mijn oma.

Naast het bestek, dat nu dagelijks door mijn handen gaat, heb ik het zilveren suikerpotje van mijn oma in gebruik. Ook heb ik twee oude schalen en een paar borden van haar. Ik besef dat ik op een of andere manier emotionele waarde hecht aan zulke gebruiksvoorwerpen. Gebruiksvoorwerpen met een verleden, die jaren door iemand zijn gebruikt of een verhaal hebben.

Zo heb ik van mijn andere oma haar naaidoos. Het is een ronde witte mand met deksel en hengsel. Compleet met vingerhoedjes en knoopsgatschaartje. Ook de krijtjes die ze gebruikte, liggen er nog in.

Dan de klok. Deze klok heeft opa gekregen als kado. Een kado om dankjewel te zeggen. Hij heeft er in de oorlog voor gezorgd dat twee mensen met elkaar konden trouwen. Hij heeft betreffende man in de oorlog 's nachts over de grens gesmokkeld, zodat deze bij zijn toekomstige vrouw kon zijn. Een mooi verhaal. Een man die zijn eigen leven op spel zet om twee mensen bij elkaar te brengen.

Spullen met een verleden. Ik houd er van. 

Daor geet 't um!

Mijn huistelefoon rinkelt. Ik zie een onbekend nummer.

Aan de andere kant van de lijn hoor ik een bekende stem. Michel stelt zich voor als Adjudant van Prins Thiemo I. Hij vertelt dat de Prins graag een bezoekje wil brengen aan 'de Spinnekes'. (Samen met een vriendin zijn we het duo 'de Spinnekes'. We lopen al diverse jaren in de optocht mee.)

Hoe leuk is dat! Enthousiast vertel ik Michel dat ik op de Pronkzitting XL, van afgelopen weekend, nog met Prins Eckhard heb gesproken. Ik vertel Eckhard hoe leuk dat wij, de Spinnekes, het vonden dat we vorig jaar voor het eerst bezoek kregen. Prins Eckhard vertelt me glunderend, dat hij vaak aan ons moet denken als hij langs het huis van mijn ouders rijdt. Hij ziet ons nog lachend en uitgebreid zwaaiend langs de kant van de weg staan, terwijl zij wegrijden na het bezoek aan ons.

En nu krijgen we weer bezoek! Echt super leuk!

We zitten gezellig te kletsen met Prins 

Thiemo en zijn Adjudanten. Door de gesprekken en hun aanwezigheid bruis ik van de energie. Ik weet zeker dat 't andere Spinneke hetzelfde ervaart. Door dit bezoek wordt de zin in carnaval nog meer aangewakkerd. Samen met alle anderen gaan we er een kleurrijke, gezellige optocht en een alderbastend mooie carnaval van maken!
Bedankt voor het bezoek!

Daor geet ’t um!

Alaaf!

Mientje

Daar sta je, samen met je vader, op het podium van de Pronkzitting XL in 's-Heerenberg. 

Jij begeleidt jouw vader op gitaar terwijl hij het lied ‘Mientje’ zingt. Dit liedje heeft jouw opa jaren geleden voor jouw oma geschreven. In het lied vraagt hij aan zijn vrouw Mientje om hem carnaval te laten vieren.

Jullie komen helemaal uit Zwitserland gereden, want daar wonen jullie. Je komt naar 's-Heerenberg, de plaats waar de naam van jouw opa een begrip is. Daarnaast is carnaval in 's-Heerenberg ondenkbaar zonder de klanken van 'Mientje'. 

Terwijl ik jullie twee aanschouw op het podium, besef ik me hoe bijzonder dit is. Je opa had dit nooit kunnen bedenken. Zijn oudste zoon met kleinzoon brengen zijn lied ten gehore in een volle zaal. Wat zou hij trots zijn. Samen met de rest van alle XL-bezoekers zing ik trots uit volle borst mee. De sfeer zit er goed in. Jullie zien iedereen in de zaal meezingen en meedeinen. Wat gaat er door jullie heen? Wat gaat er door Mientje heen?

Jullie geven deze, al geweldige, avond nog meer kleur door jullie bijdrage. 

Dank jullie wel. 

Calamiteit

Er is een boom op jouw kamer gevallen.

Afgelopen donderdag, met de storm, is er een boom omgewaaid en op jouw kamer gevallen. Het dak is stuk en de hele pui is uit z'n verband. Het glas ligt overal. Het ligt over jouw platen en jouw geliefde trommelstokken en pvc-buizen. Gelukkig was je niet op de kamer toen het gebeurde. Je was op dagbesteding.

Pa vertelt dat hij, samen met nog een broer en begeleiding, jou heeft meegenomen om je de kamer te laten zien. Je eerste reactie is dat je het een rommeltje vindt. Er wordt rustig vertelt wat er is gebeurd. Bij het zien van de boom laat je weten dat je het een joekel vindt. Dan wordt er aan je vertelt wat er wordt gedaan om ervoor te zorgen dat je, onder andere, lekker kunt slapen in je eigen bedje.

Er moet een andere slaapplek voor je worden gezocht. Gelukkig is er plek en zijn er enkele spulletjes voor nood verhuisd naar een andere kamer. Zolang ze met herstelwerkzaamheden bezig zijn, heb jij je eigen kamertje. Je vindt het helemaal prima. Je hebt een slaapplekje. De enorme tafel met zwarte legostenen is in de gezamenlijke ruimte gezet, zodat je lekker kunt blijven bouwen. Het glas is verwijderd van de trommelstokken en pvc-buizen evenals van jouw platen.

Een van de begeleidsters geeft aan dat ze onder de indruk is van hoe je reageert op deze gebeurtenis. De manier waarop een boodschap wordt gebracht, doet veel in mijn ogen. Daarnaast ben je flexibel, rustig en snel tevreden. Je weet dat je in goede handen bent en dat er goed voor je wordt gezorgd. 

Mooi om te zien en te horen. Ik ben trots.

 

Goed bedoeld maar niet goed aangevoeld

Terwijl ik mijn shirt aantrek, denk ik terug aan een voorval van een aantal jaren geleden.

Allereerst zal ik mijn shirt omschrijven. Dan begrijp je welk soort shirt ik aanhad. Het shirt heeft ter hoogte van de buik een zak. Hier kun je beide handen insteken. Het is meer een soort van buidel. Ik geef toe, het is niet de meest charmante kleding. Ik draag het shirt soms voor en na het sporten. Het is een fijn shirt dat ik snel over mijn sporttop aanschiet.   

Het voorval: Na het sporten schiet ik mijn shirt aan en loop naar de bar om een kopje thee te bestellen. De man achter de bar reikt mij de thee aan en vraagt belangstellend of ik zwanger ben. ‘Oh nee, dit wil ik niet!’ Ik voel me ineens vijf kilo zwaarder. Vriendelijk vertel ik hem dat ik niet zwanger ben. Ik pak mijn kopje thee aan. Dan hoor ik hem vragen of ik pas zwanger ben geweest. ‘Dit is te erg! Gebeurt dit echt?’ Ik kijk hem aan en zeg hem dat ik ook niet net pas zwanger ben geweest. Of dit nog niet erg genoeg is, kijkt hij me medelevend aan en hoor ik hem zeggen ‘Ik ben ook vrij snel een paar kilo aangekomen.’ Nu moet ik ingrijpen! ‘Nu moet je echt stoppen. Alsjeblieft.’ Hoor ik mezelf zeggen.

Lichtelijk ontdaan en van mijn a propos gebracht, loop ik met mijn thee naar een bankje. Terwijl ik zittend van mijn thee drink, blijft het voorval me constant door het hoofd schieten. Wat een onaangename situatie. Doordat hij bleef doorvragen, werd het alleen maar erger. Waarom hij bleef doorvragen, begrijp ik niet. Soms moet je weten wanneer je moet stoppen met praten. Deze man heeft het goed bedoeld maar totaal niet goed aangevoeld.