Ik kan er niet omheen

Voor mijn nieuwe paspoort laat ik een recente pasfoto maken. Dit kleine stukje beeldmateriaal is akelig confronterend. Doordat ik door de kou heb gelopen, kijk ik naar een verre van charmante glimmende rode neus. Jammer genoeg is dit niet het ergste waar ik naar kijk. 

Dat mijn gezicht de laatste jaren behoorlijk tekent, weet ik. Maar dit is ff slikken. Tjee… Ik kan er niet om heen. Ik zie mezelf. Mijn huid wordt dunner en slapper. De elasticiteit is ver te zoeken. Echt héél ver te zoeken. Mijn oogleden zijn royaal bedeeld met hangend los vel. Het lijkt bijna als smeltend kaarsvet wat zijn eigen weg zoekt. Een weg naar beneden. Het hoort bij het ouder worden, dat weet ik. Maar ik moet er wel heel erg aan wennen.

Terwijl ik koffie drink bij mijn moeder, benoem ik dat ik pasfoto’s heb laten maken. Mijn moeder zegt dat ze de pasfoto's heeft zien liggen. Ik vertel haar dat ik het erg confronterend vind. Ik krijg nu echt een oud hoofd. ‘NOU!’ zegt ze. Ik weet genoeg. Zelfs mijn liefhebbende moeder ziet het.

Ik verklap haar dat ik er wel eens aan heb zitten denken om mijn oogleden te laten liften. Door de hangende oogleden zie ik er zo moe uit. Ik zou wel weer een frisse en uitgeruste blik willen hebben. Op andere momenten vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik vind mezelf dan ijdel, dat ik moet accepteren dat ik ouder word en dat dit erbij hoort. Ik ben tenslotte geen zestien meer. Mijn moeder kijkt me aan en zegt ‘Je wordt ook ouder. Maar ik weet wel wat.’ Ik kijk haar vragend aan. Ik had verwacht dat ze het onzin zou vinden. Wat grappig dat ze wel wat weet. Ik ben benieuwd. Dan zegt ze lachend ‘Je kunt het mooi met wat plakbandjes vastzetten.’