Heren opgelet!

Heerlijk ontspannen lig ik lezend op een strandstoel. Mijn aandacht verleg ik even van het boek naar de wereld om me heen. Vluchtig kijk ik wat over het strand. Dan zie ik iets voor me wat echt niet kan. Ik schrik er zelfs een beetje van.

Een jongeman staat voor me. Hij komt net uit de zee zo te zien. Vermoedelijk heeft hij een frisse duik genomen. Hij staat voor me in een witte zwembroek. Een natte witte zwembroek. Een vrij aangesloten natte witte zwembroek. Een natte witte zwembroek die niets te raden overlaat.  

Hij staat te praten met (ik vermoed) zijn vriendin. Zij ligt in bikini voor me op het strand. Meneer in witte zwembroek loopt, pratend met vriendin, een klein stukje van links naar rechts en weer terug. Dan bukt hij zich voorover en geeft haar een zoen. Zacht fluistert hij nog wat woorden en loopt weer wat heen en weer. Het is duidelijk dat meneer aan het genieten is. Hij verheugt zich zoals ik kan zien. Het is een opgewekt gebeuren in de witte zwembroek.

Ik wil er niet naar kijken, maar ik kan er niet omheen. ‘Dit kan echt niet!’ Ik denk er zelfs even over om mijn handdoek aan te bieden. Zodat hij zijn zwembroek kan bedekken. ‘Niet doen!’ Ik focus me weer op mijn boek. ‘Waar was ik gebleven?’ Terwijl ik het verhaal weer oppak, dwalen mijn gedachten af. Ik bedenk me dat ik jullie heren moet waarschuwen. Hoewel ik vind dat je jezelf moet zijn en blijven, dat je moet aantrekken wat je zelf leuk vindt, wil ik toch zeggen: 'Een witte zwembroek, doe maar niet!’