Ze heeft een mooi boekwerk met tips en adviezen mee naar
huis gekregen om door te lezen voor het volgende bezoek aan de verloskundige. Er
is haar gevraagd om een soort van plan te schrijven over haar naderende
bevalling. Ik aanhoor haar verhaal. Mijn wenkbrauwen had ik al opgetrokken in
een verbaasde blik, doch nu komen ze bijna los van mijn voorhoofd. Ze wordt
gevraagd een soort van draaiboek te schrijven over haar bevalling. Alsof een
bevalling te plannen is. Op het moment suprême moet er gehandeld worden naar wat
op dat moment het beste is. Je hebt volgens mij één doel en dat is je kindje op
de wereld zetten.
Ze vertelt dat ze twijfelt welk lakentje ze moet kopen,
gezien de tijd van het jaar waarin het kindje geboren wordt. Moet het een
dikker of een dunner lakentje zijn? Als aanstaande moeder wil je het goed doen.
Mogelijk ben je hier en daar wat onzeker. Informatie en advies is fijn. Echter
door dit soort keuzemogelijkheden word je in mijn ogen onzeker, misschien nog
wel onzekerder dan dat je al bent. Toen ik baby was, heeft mijn moeder mij met liefde
en de beste zorg toegedekt onder een lakentje. Ze had geen keus qua dikte van
het lakentje. Was het koud dan kreeg ik een dekentje extra en als het warm was, kon het met een dekentje minder. Ik ben er groot mee geworden en heb nergens
last van gehad.
Ook aan de partner van de zwangere vrouw is gedacht. De
partner wordt erop geattendeerd dat het handig is om rekening te houden met de
mogelijkheid dat hij een nachtje in het ziekenhuis moet verblijven. Er is een
heuse checklist opgesteld voor de vluchtkoffer.
Het zal goed bedoeld zijn. Over baby’s gesproken… We leven
echt in een pampermaatschappij. We worden soms echt te beschermd opgevoed en
betuttelt. Laten we zelf ook blijven nadenken en vertrouwen op ons gezonde
verstand.
Aan mijn lieve collega. Laat je niet gek maken, goed is goed.
Vertrouw op je moedergevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten