Terwijl ik mijn shirt aantrek, denk ik terug aan een voorval
van een aantal jaren geleden.
Allereerst zal ik mijn shirt omschrijven. Dan begrijp je welk
soort shirt ik aanhad. Het shirt heeft ter hoogte van de buik een zak. Hier kun
je beide handen insteken. Het is meer een soort van buidel. Ik geef toe, het is
niet de meest charmante kleding. Ik draag het shirt soms voor en na het
sporten. Het is een fijn shirt dat ik snel over mijn sporttop aanschiet.
Het voorval: Na het sporten schiet ik mijn shirt aan en loop
naar de bar om een kopje thee te bestellen. De man achter de bar reikt mij de
thee aan en vraagt belangstellend of ik zwanger ben. ‘Oh nee, dit wil ik niet!’ Ik voel me ineens vijf kilo zwaarder. Vriendelijk
vertel ik hem dat ik niet zwanger ben. Ik pak mijn kopje thee aan. Dan hoor ik
hem vragen of ik pas zwanger ben geweest. ‘Dit
is te erg! Gebeurt dit echt?’ Ik kijk hem aan en zeg hem dat ik ook niet
net pas zwanger ben geweest. Of dit nog niet erg genoeg is, kijkt hij me
medelevend aan en hoor ik hem zeggen ‘Ik
ben ook vrij snel een paar kilo aangekomen.’ Nu moet ik ingrijpen! ‘Nu moet je echt stoppen. Alsjeblieft.’
Hoor ik mezelf zeggen.
Lichtelijk ontdaan en van mijn a propos gebracht, loop ik
met mijn thee naar een bankje. Terwijl ik zittend van mijn thee drink, blijft
het voorval me constant door het hoofd schieten. Wat een onaangename situatie.
Doordat hij bleef doorvragen, werd het alleen maar erger. Waarom hij bleef doorvragen, begrijp ik niet. Soms moet je weten wanneer je moet stoppen met praten.
Deze man heeft het goed bedoeld maar totaal niet goed aangevoeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten