Een collega vertelt dat ze ooit een papieren versie heeft
uitgeprobeerd. Ze was op vakantie in de bergen. Het exemplaar is handig om mee
te nemen. Je vouwt de papieren plastuit uit en je kunt staand plassen. Een mede reisgenoot heeft destijds aan den
lijve ervaren dat de papieren versie écht slechts éénmaal te gebruiken is. Bij
de tweede keer plassen, met dezelfde papieren plastuit, voelde ze nattigheid
aan de binnenkant van haar bovenbenen. Dit resulteerde erin dat ze een aantal
dagen met een ‘opgedroogde bepieste’ broek
in de bergen rondliep.
Een volledig recyclebare siliconen versie lijkt de
oplossing. Ik lees dat het hygiënisch, comfortabel en discreet in gebruik is.
Het tuitje is makkelijk wasbaar en herbruikbaar.
Maar dan? Ik zie mezelf op een festival. Hoe gebruik ik het
tuitje? Mag ik wildplassen op een festival? Dat lijkt me niet. Of plas ik met
tuit staand in een dixie? Plasgoten voor vrouwen zijn er volgens mij niet. En
om nu gelijk tussen de mannen bij de plasgoot te gaan staan..? Dat levert vast
hilarische en verbaasde blikken op. Afijn, ik heb geplast met mijn tuitje. En
dan? Neem ik het druppelende tuitje tussen duim en wijsvinger mee naar de
wasbak om het onder de kraan af te spoelen? En dan? Stop ik mijn roze plastuitje
stoer in mijn kontzak en begeef ik me weer op het festivalterrein? Aangezien ik
zeer visueel ben ingesteld, zie ik een opvallende roze tuit uit de kontzak van
mijn spijkerbroek steken. Ik zit in mezelf te lachen.
Ik vraag me werkelijk af hoe het werkt. Heb je ervaring? Ik
hoor het graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten