Benarde situatie

Daar hang ik... In een rotsspleet... In Kakadu Park in Australië.

Inmiddels is het al meer dan twintig jaar geleden, maar ik herinner me dat gevoel van toen nog precies.

Omdat het Dry Season is, kunnen we een stuk in een waterval omhoog klimmen. Super leuk om te doen en een geweldige ervaring. In Wet Season zou het hier onder water staan en dan is dit niet mogelijk.

Ik klim in de rotsspleet omhoog. Althans ik doe een poging. Een aantal groepsleden zijn me al voorgegaan. Het is een zware klim. Nu kom ik. Ik hang ergens halverwege de spleet. Wat is dit zwaar. Een aantal minuten kom ik niet voor- of achteruit. ‘Wat doe ik hier?’ De kracht is uit mijn armen en benen weggevloeid. Ik krijg instructies toegeroepen. Met mijn voeten zoek ik steun om mezelf omhoog te krijgen. Mijn handen zoeken een richel om me aan op te hijsen. Het lijkt alsof ik pudding in mijn armen en benen heb. Ik kan niet meer.

Ik voel een hand op mijn hand. Mijn hand wordt vast gepakt. Er wordt geprobeerd om mij omhoog te trekken. Na mij volgt er een erg leuk groepslid. Deze staat/hangt nu onder mij. Terwijl ik zwetend en puffend in een benarde situatie verkeer, besef ik me dat hij tegen mijn achterwerk aankijkt. Lekker dan. Not amusing. Dit is te erg! Van onderen laat ik mij duwen en van boven wordt er aan me getrokken. Dit verzin je niet. Er ontsnapt een zielig en benepen ‘I’m to heavy’ uit mijn mond. Ik ga mijn schaamte voorbij. Ik moet me focussen om hier uit te komen. Met schaafwonden aan armen en benen word ik uit mijn benarde positie geholpen.

Met een rood bezweet hoofd kijk ik opgelucht in het gezicht van mijn ‘mate’, die niet meer bijkomt van het lachen.