De avond ervoor vraagt mijn broer om mee te gaan sporten.
Ja, leuk! Ik sport een paar keer per week. Ik doe aan spinning, bodypower,
pilates en callanetics. Hij vraagt om richochet te spelen. Dat is een soort van
squash, een racketsport. We zijn ruim een half uur aan het spelen. Dan pak ik
het balletje op en wil weglopen. Het lijkt alsof er een kast op mijn linker hak
valt. 'Hier staan geen kasten!? Staat de deur van de zaal open? Ben ik met mijn
hak onder die deur gekomen?' Ik lig op de grond en kijk achter me. Niets.
Helemaal niets. Dit is niet goed…
Twee en een half uur later lig ik op de operatietafel. De chirurg is opgetrommeld en onderweg naar het ziekenhuis. Mijn achillespees is afgescheurd.
Twee en een half uur later lig ik op de operatietafel. De chirurg is opgetrommeld en onderweg naar het ziekenhuis. Mijn achillespees is afgescheurd.
Na de operatie word ik naar een kamer gereden om te slapen.
Ik word wakker gemaakt door mijn ouders. In de plastic tas zit een nachtpon en
wat onderbroeken van mijn moeder. Samen vertellen ze dat ze mijn hele huis
afgezocht hebben. Nachtpon of pyjama hebben ze niet kunnen vinden. Evenals onderbroeken.
Mijn vader zegt dat hij wel iets heeft kunnen vinden wat op een onderbroek leek. Maar volgens hem kun je daar
de fietsbel amper mee poetsen.
Het is inmiddels acht jaar geleden. Zo nu en dan komt het
verhaal weer naar boven. Pa en ma midden in de nacht op speurtocht in mijn
huis. Het blijft grappig.
Ik besef me hoe fijn het is met zulke zorgzame ouders.
En het was best fijn om in mijn moeders nachtpon en
onderbroek in het ziekenhuis te liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten