'Ohhh... wat is dit zwaar!'
Dit is mijn eerste les bootcamp. Het lijkt me fijn om weer eens lekker buiten te sporten. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld voor bootcamp. Ik heb gelijk een tien-strippenkaart genomen.
Bij het begin van de les rennen we gelijk over de zandbulten in Stokkum. Mijn voeten zakken weg in het mulle zand. In mijn linker bil voel ik iets. Mijn hardloopspier wordt, denk ik, wakker geschud. Het is afzien. Het is volgens mij meer dan vijftien jaar geleden dat ik mijn hardloopspieren heb gebruikt.
Mijn gedachten schieten terug naar de tijd dat ik netjes elke week aan hardlopen deed, samen met een collega. Elke week dartelde zij voor me uit als een hinde. Ik sjokte er als een trouwe diesel achteraan. Het ging niet snel maar stoppen deed ik niet.
Zwoegend loop ik achteraan in de groep mee. Er wordt netjes op me gewacht, wat ik erg aardig vind. Halverwege het hardlopen komen we bij de uitkijktoren. Ik loop de trappen op naar boven en geniet van het uitzicht. Wauw! Omdat het helder weer is, kan ik ver kijken. Dit is toch een kadootje. Lang tijd om te genieten is er niet want ik moet weer verder!
Bij het startpunt aangekomen, liggen er een aantal voorwerpen om oefeningen mee te doen. Dit is meer mijn ding. Er zitten pittige doch fijne oefeningen bij. Het varieert van buikspieroefeningen tot oefeningen voor armen en benen. Mijn hele lijf krijgt aandacht.
Over twee weken mag ik weer. Morgen de mogelijke spierpijn er eerst met een les spinning uitfietsen.
Dank je voor de leuke les Charity! Je doet het erg leuk. Er heerst een gemoedelijke en fijne sfeer. En wat je zegt... het rennen is wennen. Straks ben ik je er dankbaar voor en lach ik om dat stukje.
Ik verheug me al op de volgende bootcamp. En ik ben je nu al dankbaar!
Dit is mijn eerste les bootcamp. Het lijkt me fijn om weer eens lekker buiten te sporten. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld voor bootcamp. Ik heb gelijk een tien-strippenkaart genomen.
Bij het begin van de les rennen we gelijk over de zandbulten in Stokkum. Mijn voeten zakken weg in het mulle zand. In mijn linker bil voel ik iets. Mijn hardloopspier wordt, denk ik, wakker geschud. Het is afzien. Het is volgens mij meer dan vijftien jaar geleden dat ik mijn hardloopspieren heb gebruikt.
Mijn gedachten schieten terug naar de tijd dat ik netjes elke week aan hardlopen deed, samen met een collega. Elke week dartelde zij voor me uit als een hinde. Ik sjokte er als een trouwe diesel achteraan. Het ging niet snel maar stoppen deed ik niet.
Zwoegend loop ik achteraan in de groep mee. Er wordt netjes op me gewacht, wat ik erg aardig vind. Halverwege het hardlopen komen we bij de uitkijktoren. Ik loop de trappen op naar boven en geniet van het uitzicht. Wauw! Omdat het helder weer is, kan ik ver kijken. Dit is toch een kadootje. Lang tijd om te genieten is er niet want ik moet weer verder!
Bij het startpunt aangekomen, liggen er een aantal voorwerpen om oefeningen mee te doen. Dit is meer mijn ding. Er zitten pittige doch fijne oefeningen bij. Het varieert van buikspieroefeningen tot oefeningen voor armen en benen. Mijn hele lijf krijgt aandacht.
Over twee weken mag ik weer. Morgen de mogelijke spierpijn er eerst met een les spinning uitfietsen.
Dank je voor de leuke les Charity! Je doet het erg leuk. Er heerst een gemoedelijke en fijne sfeer. En wat je zegt... het rennen is wennen. Straks ben ik je er dankbaar voor en lach ik om dat stukje.
Ik verheug me al op de volgende bootcamp. En ik ben je nu al dankbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten