Piepkuiken

Daar ga ik. Ik ben op weg om mijn carpoolmaatje op te halen, die ik nog niet ken. En daarna door naar Rotterdam voor een ‘try out shooting on location’.

Begin dit jaar heb ik mezelf een fotocamera cadeau gedaan. Sinds mijn vijftiende wil ik al graag een goed toestel. Nadat ik wat advies heb ingewonnen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mezelf verwend. En dan sta je daar met je net gekochte apparaat in de hand. Geen idee waar al die knopjes voor dienen en wat voor mogelijkheden je hebt. Na wat uitleg en een basiscursus fotografie verder, heb ik al snel duidelijk dat ik de automatische stand niet ga gebruiken. Ik wil spelen met creativiteit, dus is het van belang om zelf de instellingen te doen.

Dankzij een buurvrouw ben ik getipt voor deze shoot. In mijn ogen is dit echt een stap te ver en te snel. Ik kom net kijken in de wereld van fotografie. Met wat aanmoediging, van betreffende buurvrouw en van de fotograven (die de shoot organiseren), ben ik al snel over de streep getrokken en meld ik me aan. Ik ga de sprong wagen. 

Op de locatie maak ik kennis met een leuke groep mensen. De meesten fotograferen al jaren en hebben veel kennis. Ik voel me echt een piepkuiken die net komt kijken in deze, voor mij, nieuwe wereld. Ik steek veel op van alle aanwijzingen en tips.

We werken met modellen en flitslicht op verschillende plekken. Het is een ontspannen en gezellige sfeer. Ook staan we ruim een uur in een warme wasserette. De wasmachines en droogtrommels draaien vrolijk door terwijl wij, lichtelijk verhit, druk doende zijn met foto’s schieten.

Op de terugweg is het een stuk stiller in de auto. Mijn carpoolmaatje en ik zijn moe en voldaan. We hebben veel geleerd en veel indrukken opgedaan.

Ik kan niet anders zeggen dan dat deze dag het dubbel en dwars waard was. Met de opgedane kennis en tips ga ik verder met oefenen en uitproberen.

Elke keer zet ik weer een stapje verder in deze nieuwe wereld. Er is nog zoveel te leren.