Grote kleine broer

Vijf en een half jaar was ik toen jij in mijn leventje kwam. Je was zo klein met je witte haartjes.

Op die dag werd ik ineens een grote zus. Een grote zus die trots is op haar kleine broertje en dat is nooit meer over gegaan. Een zus die haar broertje hielp met eten geven. Als ik je spinazie gaf, smikkelde ik stiekem een beetje mee. Spinazie uit zo'n potje babyvoeding vond ik erg lekker. Sorry nog daarvoor. 

Ma vertelde dat we, toen we klein waren, in rondjes (jij op de tractor en ik op mijn fiets) om de keukentafel achter elkaar aan reden. We hadden dan de grootste schik.

Je was niet altijd even blij met me. Wat heb jij het lastig gehad in de ochtend toen je puber was. Jij was iemand die in alle rust en stilte op gang moest komen. Het liefst met niemand om je heen. Je probeerde 's ochtends altijd weg te zijn voordat pa en ik op waren en beneden kwamen. Want wij praatten honderduit, de radio ging aan. We waren echt aanwezig.

Je groeide van klein broertje uit naar een grote broer. Je bent grappig en hebt het hart op de juiste plek. Je bent sterk en duidelijk. Je bent handig en gezellig. Je houdt je grote zus in de gaten. Je staat voor iedereen klaar. Je bent een goede en hardwerkende vakman/timmerman. Je hebt een leuke vrouw getroffen en bent vader geworden van twee prachtdochters.

Als er wat is, ben je er voor me. Ik ben blij dat we een fijne band hebben. Dank je wel daarvoor.

Je blijft voor altijd mijn lieve grote kleine broer ♡ 

Coverland

Het is zaterdag. Samen met een vriendin ga ik naar Coverland, een festival hier in de buurt.

Voordat ik ga, rijd ik nog snel even langs een vriendin om een hoedje te lenen. Het wordt dertig graden. Een hoedje op mijn hoofd is geen overbodige luxe.

Het is een warme en plakkerige dag. Het is belangrijk om je goed in te smeren. Zonlicht is goed voor je en heb je nodig. Maar te veel zon is niet goed voor onze huid. De zonnebrand heb ik bij me.

Het is heerlijk om wat rond te kijken en muziek te luisteren. Ik kom veel bekenden tegen en heb leuke gesprekken. De gesprekken zijn erg uiteenlopend. Van de vieze indringende en penetrante urinelucht bij de dixies tot een iPhone die op de bar lag en 'zomaar ineens' weg was. (Tussen haakjes: Heb je ooit eens met dertig graden als dame in een dixie geplast? Ik zal je besparen wat je ziet, ruikt en ervaart).

Zo krijg ik samen met mijn (ook vrijgezelle) vriendin advies. Een aardige man vertelt ons dat je als vrijgezelle dame nieuwsgierig moet zijn en een man moet laten merken dat je hem nodig hebt. Nieuwsgierig ben ik, dat zit wel snor. Wat betreft het 'laten merken dat je een man nodig hebt', heb ik in zijn ogen een te sterk karakter. Tja, ik ben geworden wie ik ben door mijn levenservaring en ik heb een paar keer flink mijn neus gestoten. Dus ja, niet gek toch? En zelfstandig word je daardoor ook omdat je wel moet. Eerlijk gezegd zet hij me wel aan het denken. Dit soort gesprekken geeft me altijd weer een aanleiding om (kritisch) naar mezelf te kijken.

Aan het eind van de avond rijd ik mijn vriendin naar huis. Ze is honderduit aan het praten. Als ABBA-fan heeft ze heerlijk meegezongen en als Doemaar-fan heeft ze zich uitgeleefd met dansen. Heerlijk toch.

Ik kijk, net als haar, terug op een zeer geslaagde dag.

Op naar het volgende festival!

Alles gaat hangen

'Hee Bianca, hoe is het dan met je?'

Samen met mijn moeder loop ik over de markt. Een leuke vrouw spreekt me aan. Ik ken haar van de sportschool en carnaval en kom haar vaker tegen. 

Ik zeg dat het goed met me gaat. 'Maar je hebt toch wat? We missen je op de sportschool. Er werd gezegd dat er iets met je achillespees is. Dat stond op Facebook.' Terwijl ze dit zegt, kijkt ze naar beneden naar mijn benen. Hier is alleen een litteken te zien. Lachend leg ik haar uit dat waarschijnlijk iemand mijn blog over mijn afgescheurde achillespees niet goed heeft gelezen. Dit is namelijk ruim acht jaar geleden.

De laatste tijd ben ik inderdaad bar weinig wezen sporten. De klad zit er een beetje in. De ene keer heb ik er mijn hoofd niet naar staan. Een andere keer kan ik me er niet toe zetten of laat ik een andere afspraak voorgaan. Wat een slappe muts ben ik ook. Ik moet mezelf wat harder aanpakken en weer gaan. Van drie tot vier keer per week naar zo nu en dan een keer kan echt niet. Ik moet beter voor mezelf zorgen. De tijd van lanterfanten is niet verkeerd geweest, maar nu wel voorbij. Eerlijk gezegd mis ik het sporten ook. Ik word stram en stijf en mis de gesprekjes op de sportschool.

Daarnaast merk ik dat de zwaartekracht meer invloed op mijn lijf heeft nu ik geen zestien meer ben. Alles gaat hangen als je ouder wordt, behalve je tandvlees.

Dus… volgende week pak ik de draad weer op.

Zelf bruinend

‘Het is echt fijn Bi, moet je ook proberen!’

Een collega vertelt me, een aantal jaren geleden, dolenthousiast over haar mooie gebruinde benen. Haar benen hebben inderdaad een lekker kleurtje. Ze heeft haar bleke benen met zelf bruinende crème omgetoverd tot prachtige gebruinde benen.

Ik ben er niet zo van. Straks heb je kleurverschil en donkere vlekken. Overtuigd legt ze me nogmaals uit dat het heel makkelijk in gebruik is. Het vlekt echt niet als je goed oplet. Mijn armen en gezicht kleuren in de zomer wel. Maar mijn benen en voeten blijven altijd een stuk lichter. Ze heeft me overgehaald. Ik wil mijn witte benen ook zo mooi gebruind hebben, net als dat zij heeft.

Nadat ik het zelfbruinende goedje (van uiteraard hetzelfde merk) gekocht heb, ga ik aan de slag. Het smeert lekker uit. Ik houd mijn aandacht er goed bij, want ik wil een mooi en egaal resultaat. En wat denk je? Het resultaat is geweldig. Ik ben blij. Ik heb ze ook. Ik heb mijn bleke benen ook omgetoverd tot prachtige gebruinde benen. Het is gelukt!

Helaas kan ik mijn gebruinde benen ’s avonds niet laten zien op het ‘Daklozenfeest’ in Silvolde. Het regent dat het giet. Dus ik trek mijn hoge zwarte Dr. Martens laarzen aan. Het is een geweldig leuke en gezellige avond, ondanks het vieze natte weer.

’s Nachts kom ik thuis en trek mijn laarzen uit. Ik schrik. Ik aanschouw mijn benen met lichte vlekken. Ik lijk wel een giraffe! Door het zweten en schuren in mijn laarzen is het prachtige mooie bruine kleurtje op sommige plekken van mijn benen afgegaan. Het ziet er niet uit!

Het is een heel karwei om weer enigszins egale benen te krijgen. Ik scrub er grondig op los alsof het een lieve lust is.

Ik leg me er bij neer. Ik ga met bleke benen door het leven.

Sentimento per Capelli

Daar zit ik weer, een paar weken geleden inmiddels. In de zwarte leren draaistoel. 

Ik kijk in de grote spiegel voor me. Achter me prijkt een grote zilverkleurige vaas met fleurige bloemen. Muziek op de achtergrond.

Ik zit bij de kapper met de mooie naam ‘Sentimento per Capelli ‘, wat ‘gevoel voor haar’ betekent. En gevoel voor haar, dat heeft ze. Ze denkt mee en voelt aan wat ik wil en bedoel. Ze begrijpt me. Al heel wat jaren kom ik er. In die tijd hebben we toch een soort van band opgebouwd. We delen gebeurtenissen en lachen om elkaar. Het is altijd leuk om haar weer te zien en bij te kletsen. Eigenlijk is ze naast kapster ook maatschappelijk werkster. Want net als ik zullen er zoveel anderen in de stoel plaatsnemen en een en ander te vertellen hebben. Ik denk dat ze heel wat verhalen te horen krijgt. Die van mij zullen echt niet de ergste zijn.

Ze constateert dat er steeds meer grijze haren op mijn hoofd verschijnen. Asblond is het zéér zeker niet. Zilver klinkt in mijn ogen vriendelijker dan grijs. We houden het erop dat er zilveren haren uit mijn hoofd groeien. Nee! Er groeit glitter uit mijn hoofd. Dat vind ik leuk klinken!

Niet lang daarna zit ik met wel honderd stukjes folie in mijn haar. Eerlijk is eerlijk, ik zie er niet op mijn meest sexy uit in de kappersstoel. Daarnaast is het ook nog erg bewerkelijk. Ze zegt dat ze het met liefde doet. We lachen. 

Naast gevoel voor haar heeft ze ook gevoel voor humor en mensen. Ik mag haar graag. Ik vind haar een leuk mens.

Een paar uurtjes later stap ik tevreden naar buiten met mijn nieuwe haar.

Een glimlach verschijnt op mijn mond als ik denk aan de glitter die uit mijn hoofd groeit.  

Zaad

Samen met een collega loop ik naar de bedrijfsauto. We zijn op weg om een cliënt te spreken. Terwijl ik wil instappen zie ik dat de bijrijdersstoel vol ligt met zaadjes. Zaadjes van vermoedelijk een overheerlijk broodje. Aan de zitting te zien denk ik dat er weinig zaadjes op het broodje zijn blijven zitten.

Gelijktijdig met het aanschouwen van dit tafereel zeg ik tegen mijn collega 'Kijk hier! Een zaadlozing in de auto!' Hij kijkt me aan met een verwarde en vragende blik. Dan ziet hij de rijkelijk bezaaide zitting en begint hard te lachen.

Ik veeg de meeste zaadjes van de zitting en neem plaats op de bijrijdersstoel. Ik denk terug aan een soortgelijke gebeurtenis van een aantal jaren geleden. Het is bijna pauze en ik ga broodjes halen bij de supermarkt. Op de afdeling van mijn werk vraag ik voor wie ik een broodje kan meenemen. Een mannelijke collega wil graag een broodje zonder zaad. Dus zeg ik 'Jij wilt een zaadloos broodje?'

Het blijft een leuke woordspeling. 

Stom

Sommige uitvindingen vind ik stom. Ik begrijp ze echt niet.

Vaak doe ik echt mijn best om iets te begrijpen. Ik probeer in te zien waarom iemand iets bedacht heeft of waarom iets bestaat of ontworpen is.

Neem nou light chips. Light chips… ik moet er echt om lachen. Je eet chips of je eet het niet. Het is zo ‘half-half’. Je wilt iets of je wilt het niet. Het grappige is dat de supermarkten vol staan met lightproducten. En dan hebben we het nog niet eens over hoe gezond deze producten wel of niet zijn.

Snoozen. Ook zoiets. Een vriendin van me is een echte ‘snooze-ster’. Soms doet ze het wel zeven keer. Ik begrijp het niet. Ze wordt er ook nog harstikke moe van. Elke keer de wekker indrukken, ze draait zich om en valt lichtjes in slaap en hup daar gaat de wekker weer. Waarom sta je niet gelijk op als de wekker gaat? Waarom zet je de wekker niet later?

Maar dan… het meest onbegrijpelijk in mijn ogen. Wat moet je met een coltrui zonder mouwen? Sommige dames zie ik er in rondlopen. Überhaupt ben ik al geen fan van coltruien. Het zit hoog aan de keel. Dat benauwt me. Ik wil het open en vrij hebben aan mijn hals.

Maar goed. Ik begrijp dat je een coltrui aantrekt als het koud is en je het lekker warm wilt hebben. Maar waarom geen mouwen in die coltrui? Een mouwloos truitje trek je aan als het wat warmer is in mijn ogen. Het zal vast een haute couture iets zijn.

Voor mij is deze combinatie een niet te bevatten fenomeen.

Lieve kleine strijder

Ik zit buiten in mijn tuin en denk aan jou.

Ik kijk om heen en zie zoveel moois. Luid gepiep klinkt uit het nestkastje naast me. Zojuist wordt er een klein groen rupsje aangeboden. De jongen worden groter en dat is duidelijk te merken. Vader en moeder koolmees vliegen af en aan. Ze hebben op dit moment maar één doel en dat is hun jongen groot brengen.

Bij het zien en horen van dit alles denk ik aan jou. Eigenlijk ben je altijd wel in mijn achterhoofd aanwezig. Maar ook in mijn hart heb je een warm plekje veroverd.

Een paar weken geleden schreef je, dat het voelde als kleurenblind zijn en dat iedereen om je heen telkens tegen je zegt hoe kleurrijk de wereld is. Ik begrijp dat je al dit moois niet ziet en voelt. Het lijkt me verschrikkelijk.

Wat zou ik je graag aan mijn hand meenemen en je door mijn ogen naar de wereld willen laten kijken. Dat je door een klein kiertje zou kunnen kijken om even te wennen. Elke keer kan het kiertje een stukje verder open zodat je niet ineens alles hoeft te verwerken. Ik zou zo graag iets voor je willen doen om het wat makkelijker te maken. Helaas kan dit niet en weet ik ook dat je het zelf moet doen.

Ik bewonder je vechtlust. Ik wens je de kracht en moed toe die je nodig hebt.

Liefs

Piepkuiken

Daar ga ik. Ik ben op weg om mijn carpoolmaatje op te halen, die ik nog niet ken. En daarna door naar Rotterdam voor een ‘try out shooting on location’.

Begin dit jaar heb ik mezelf een fotocamera cadeau gedaan. Sinds mijn vijftiende wil ik al graag een goed toestel. Nadat ik wat advies heb ingewonnen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mezelf verwend. En dan sta je daar met je net gekochte apparaat in de hand. Geen idee waar al die knopjes voor dienen en wat voor mogelijkheden je hebt. Na wat uitleg en een basiscursus fotografie verder, heb ik al snel duidelijk dat ik de automatische stand niet ga gebruiken. Ik wil spelen met creativiteit, dus is het van belang om zelf de instellingen te doen.

Dankzij een buurvrouw ben ik getipt voor deze shoot. In mijn ogen is dit echt een stap te ver en te snel. Ik kom net kijken in de wereld van fotografie. Met wat aanmoediging, van betreffende buurvrouw en van de fotograven (die de shoot organiseren), ben ik al snel over de streep getrokken en meld ik me aan. Ik ga de sprong wagen. 

Op de locatie maak ik kennis met een leuke groep mensen. De meesten fotograferen al jaren en hebben veel kennis. Ik voel me echt een piepkuiken die net komt kijken in deze, voor mij, nieuwe wereld. Ik steek veel op van alle aanwijzingen en tips.

We werken met modellen en flitslicht op verschillende plekken. Het is een ontspannen en gezellige sfeer. Ook staan we ruim een uur in een warme wasserette. De wasmachines en droogtrommels draaien vrolijk door terwijl wij, lichtelijk verhit, druk doende zijn met foto’s schieten.

Op de terugweg is het een stuk stiller in de auto. Mijn carpoolmaatje en ik zijn moe en voldaan. We hebben veel geleerd en veel indrukken opgedaan.

Ik kan niet anders zeggen dan dat deze dag het dubbel en dwars waard was. Met de opgedane kennis en tips ga ik verder met oefenen en uitproberen.

Elke keer zet ik weer een stapje verder in deze nieuwe wereld. Er is nog zoveel te leren.

 

Beautiful things have dents and scratches too

Achter elk litteken zit een verhaal.

Bij het schrijven van de blog over mijn Achillespees moest ik denken aan een opmerking. Destijds werd de opmerking gemaakt ‘Lastig hoor dat litteken, dan kun je in de zomer geen blote benen.’ Ik was met stomheid geslagen. Hoezo? Het is een litteken… het hoort bij me en dit hoef ik niet weg te stoppen. Hier hoef ik me niet voor te schamen. Gek eigenlijk dat er door sommigen zo naar gekeken wordt.

In het kringetje van mensen om mij heen hebben we er allemaal wel een paar. Sommigen zelfs meerdere dan een paar. De een heeft het overgehouden aan een operatie en is blij dat ie nog leeft. Bijvoorbeeld mijn vader. Een van zijn littekens loopt van boven naar beneden over zijn hele buik. We zijn blij dat dit litteken er zit. Het had destijds niet veel gescheeld of pa was hem er tussenuit gepiept. De ander heeft weer een heel ander verhaal. Een verhaal van strijden, een gevecht.

In het woordenboek staat bij litteken ‘wat op je huid zichtbaar blijft als een wond is genezen’.

Bijzonder eigenlijk wat het lichaam kan. Je huid is ooit open geweest, het is genaaid, geplakt of dicht geniet. Het herstelt zich weer, het zit weer dicht. Littekenvorming wordt gezien als ongewenst, maar is eigenlijk een natuurlijk resultaat van het genezingsproces van de wond. Littekens zijn er in allerlei soorten, vormen en maten. Ook al heeft iedereen ze, toch heerst er soms een taboe. Is het ongemakkelijk of geeft het een gevoel van schaamte.

Eigenlijk is het de schoonheid van imperfectie. Het hangt samen met een bepaalde gebeurtenis in je leven. Het is meer dan een teken op de huid. Het herinnert je aan iets. Misschien kun je er trots op zijn omdat je iets overwonnen hebt. Je hebt een storm overleeft of je bent aan het overleven. Het wordt onderdeel van je.

Een litteken is prachtig omdat het jouw verhaal vertelt. Het is niet lelijk. Iedereen heeft ze. Groot of klein. Het hoort bij het leven.

Achter ieder blijvend teken van wat ooit een verwonding was, zit een verhaal.