Tussen wal en schip

Verontrust en verdrietig aanhoor ik de verhalen van een bezorgde moeder.

Haar dochter, een meisje van 15 jaar, vecht tegen een psychische ziekte. Mentale ziektes zijn raar en ongrijpbaar. Er is veel onbegrip. Dit jonge lieve mooie meisje heeft al eens aandacht gevraagd voor psychische aandoeningen om het bespreekbaar te maken. Ze geeft aan dat het zoveel meer is dan alleen op gezond gewicht zijn. Weer eten maakt verdrietig. Het betreft de omgang met emoties. Er speelt meerdere problematiek.

Het afgelopen jaar is voor dit jonge lieve mooie meisje verschrikkelijk geweest. In dit jaar is ze in verschillende instanties opgenomen geweest en heeft ze met diverse deskundigen gesproken. Omdat er meerdere problematiek speelt, kan de hulp die ze nodig heeft, niet geboden worden.

Door bezuinigingen ontstaan als voorbeeld de volgende situaties:
* Een instantie welke gesprekken kan voeren maar geen mogelijkheid heeft tot opname.
* Een instantie welke zowel therapie als een kliniek heeft maar geen opname doet als er andere problematiek meespeelt.
* Een instantie welke therapie kan bieden maar geen langdurige opnamemogelijkheid heeft of onderwijs.

De vraag is: Waar in Nederland wordt meerdere psychische problematiek bekeken en aangepakt? Waar wordt een veilige omgeving geboden met mogelijkheid tot medische hulp en eventueel langdurige opname?

De ouders zijn radeloos en zelf aan het onderzoeken waar hun dochter de hulp kan krijgen welke ze nodig heeft. Waar wordt haar hele problematiek aangepakt?

Heel zwart-wit gezegd, voelt het alsof dit jonge lieve mooie meisje door de staat kapot gemaakt wordt omdat de juiste zorg niet geboden kan worden. Sommigen vallen hierdoor tussen wal en schip. Dit is hoe de zorg in Nederland op dit moment blijkbaar werkt. Dit kan niet de bedoeling zijn.

Er moet meer aandacht komen voor deze situaties.

Ik wil mijn bijdrage doen door dit met jullie te delen.