Mooi zoals je bent

We halen herinneringen op over onze ‘wilde’ jaren. Anekdotes van drie vriendinnen over de stapavonden, de feestavonden, de weekendjes weg. Er wordt gegiecheld en gelachen. Vriendlief en manlief ,van de vriendinnen in kwestie, halen zo nu en dan hun wenkbrauwen op wanneer ze iets vermakelijks opvangen of iets horen wat ze nog nimmer gehoord hebben. Het zijn van die avonden dat we de sterren van de hemel dansen. Onze voeten gaan als vanzelf op de muziek. We lachen. We hebben plezier. We zeggen voor de zoveelste keer hoe blij we met elkaar zijn en hoeveel we van elkaar houden. We zijn zo verschillend en zo hecht.

Dan ineens begint een van beide vriendinnen serieus te vertellen over een confronterende gebeurtenis. We zijn muisstil en hangen aan haar lippen. Ze neemt ons mee in haar verhaal naar een drogist. Ze vertelt dat ze voor de schappen staat en op ooghoogte ziet ze het staan… Het komt binnen… De fase van Rosa Mosqueta voor de eerste lijntjes is voorbij… daarna de fase van Granaatappel een verstevigende crème, ook voorbij… En nu is ze in de fase van Primrose beland, een versterkende crème voor de rijpere huid… Ik word oud zegt ze…

We worden ouder, dat klopt. Elk rimpeltje elk plooitje in onze huid is er niet zomaar gekomen. Tekenen van het vele lachen, verdriet, zorgen, ze zijn er niet voor niets. We zijn meisjes in onze veertiger jaren. En ik weet zeker, als er weer zo’n avond komt, dat we dansen en stralen en lachen alsof we niet anders doen. Dat we elkaar omhelzen en opnieuw uitspreken hoe blij we met elkaar zijn.

Ik vind je mooi zoals je bent.