Tussen wal en schip

Verontrust en verdrietig aanhoor ik de verhalen van een bezorgde moeder.

Haar dochter, een meisje van 15 jaar, vecht tegen een psychische ziekte. Mentale ziektes zijn raar en ongrijpbaar. Er is veel onbegrip. Dit jonge lieve mooie meisje heeft al eens aandacht gevraagd voor psychische aandoeningen om het bespreekbaar te maken. Ze geeft aan dat het zoveel meer is dan alleen op gezond gewicht zijn. Weer eten maakt verdrietig. Het betreft de omgang met emoties. Er speelt meerdere problematiek.

Het afgelopen jaar is voor dit jonge lieve mooie meisje verschrikkelijk geweest. In dit jaar is ze in verschillende instanties opgenomen geweest en heeft ze met diverse deskundigen gesproken. Omdat er meerdere problematiek speelt, kan de hulp die ze nodig heeft, niet geboden worden.

Door bezuinigingen ontstaan als voorbeeld de volgende situaties:
* Een instantie welke gesprekken kan voeren maar geen mogelijkheid heeft tot opname.
* Een instantie welke zowel therapie als een kliniek heeft maar geen opname doet als er andere problematiek meespeelt.
* Een instantie welke therapie kan bieden maar geen langdurige opnamemogelijkheid heeft of onderwijs.

De vraag is: Waar in Nederland wordt meerdere psychische problematiek bekeken en aangepakt? Waar wordt een veilige omgeving geboden met mogelijkheid tot medische hulp en eventueel langdurige opname?

De ouders zijn radeloos en zelf aan het onderzoeken waar hun dochter de hulp kan krijgen welke ze nodig heeft. Waar wordt haar hele problematiek aangepakt?

Heel zwart-wit gezegd, voelt het alsof dit jonge lieve mooie meisje door de staat kapot gemaakt wordt omdat de juiste zorg niet geboden kan worden. Sommigen vallen hierdoor tussen wal en schip. Dit is hoe de zorg in Nederland op dit moment blijkbaar werkt. Dit kan niet de bedoeling zijn.

Er moet meer aandacht komen voor deze situaties.

Ik wil mijn bijdrage doen door dit met jullie te delen.

 

De Prins

“Goedemiddag, met adjudant Stefan van Prins Eckhard de Eerste”.

Ik reageer enthousiast met de vraag of hij me wil vragen om dansmarietje te worden. Gelach klinkt aan de andere kant van de lijn. Nou, dat is toch wel een andere leeftijdscategorie.  

Hij geeft aan dat de Prins met zijn adjudanten een bezoekje wil brengen bij de mensen die meelopen in de carnavalsoptocht. Verbaasd reageer ik dat we maar met twee personen zijn. Dat we geen grote groep zijn. Dat we geen grote wagen bouwen. Dat we geen vaste bouwavond hebben. Er is nog nooit iemand komen kijken. De adjudant legt uit dat iedereen die mee loopt er energie in stopt en er druk mee is. Het maakt niet uit met hoeveel man je bent. Samen vormen we de optocht.

Voor het dertiende jaar loop ik de optocht met een vriendin. We noemen ons de Spinnekes. We lopen altijd met veel plezier. We maken een afspraak. Mijn vader helpt ons bij het klussen. Daarom nodigen we hen uit bij mijn ouders. We maken kennis in de schuur en proosten met Jägermeister. Daarna verplaatsen we ons naar de woonkamer waar de houtkachel brandt. We drinken koffie en praten honderduit. We horen wat er allemaal bij komt kijken om Prins te zijn. We vertellen wat over ons zelf. Het is gezellig en er wordt veel gelachen.

Na een klein uurtje zwaaien we hun glunderend uit. We stralen en hebben en glimlach van oor tot oor. Man wat krijg je hier een energie van! Het begint nog meer te kriebelen dan het al deed.

Laat de Carnaval maar komen.

Ik ben fan van de Prins en zijn adjudanten!

 

Speeddaten in Varsseveld

Dit kan niet waar zijn! Waar hangt de camera? Is dit Candid Camera of Bananasplit?

Daar zit ik. Een aantal jaren geleden alweer. Ik heb me opgegeven voor een speeddate. Aangezien ik vrijgezel ben en de mannen niet aanbellen bij mijn voordeur, probeer ik maar eens wat. Ik hoor je denken… Waarom Varsseveld? Ja, dat vraag ik mezelf ook af.

We zijn met zeven vrouwen en vijf mannen. Van de vijf mannen stellen er vier zich voor als kammereûj (kameraden).

Kameraad één zit voor me. Ik moet echt goed mijn best doen om het gesprek op gang te houden. Hij is halverwege de veertig en woont bij moeder  thuis. Heeft geen rijbewijs. Ik ben erg benieuwd hoe hij het gaat aanpakken als zijn toekomstige vriendin wat verder weg woont. Meneer één heeft een hele logische oplossing. Vriendin in spé kan hem ophalen en rijden.

Kameraad twee zit voor me. Heel verrassend… Hij woont ook bij moeder thuis. Ik ben benieuwd of hij aan sport doet. Nee hoor, tuurlijk niet. Hij is hovenier en hangt de hele dag al op de greep... Ik kijk om me heen of ik ergens camera’s zie hangen. Echt, dit geloof ik niet!

Kameraad drie neemt plaats. Hij is, net als zijn kammereûj, niet zo spraakzaam. Dus ik begin te vragen naar zijn hobby’s. Hij krijgt een twinkeling in zijn ogen en komt tot leven. Hij begint enthousiast te praten over zijn geweldige hobby. Hij is er helemaal vol van. Hij is helemaal in to cavia’s fokken… Ongelofelijk! Dit verzin je niet.

Verrassend genoeg heb ik geen enkele match. Omdat ik geen match heb, word ik uitgenodigd voor een volgende gratis speeddatesessie.

Voor mij blijft het een eenmalige poging.

Ik ben een grappige belevenis en een vermakelijk verhaal rijker.
 

Verse worst met donkere jus

Hoeveel meel moet er dan bij? Vragend kijk ik mijn moeder aan. Ik vraag hoe zij de ragout maakt. Want ze kan koken als de beste.

Vroeger was ze voor de feestdagen uren bezig met het maken van koude schotel. Kilo’s aardappels werden er geschild en gekookt. Het soepvlees werd in kleine stukjes gesneden. De uitjes, augurken, alles werd met de hand gesneden. Daarna maakte ze de schalen mooi op en deed er een dun laagje mayonaise overheen met paprika poeder. Dan de gevulde eieren erbij met de asperges in ham, de augurken, uitjes en vis. Het was gewoon een kunstwerk. Zo verzorgd en mooi zag het eruit. En wat was het lekker.  

De boter zit in de pan en is aan het smelten. Gewoon een beetje meel, zegt ze. Ik kijk haar lachend aan. Ze lacht terug. Hoe vaak ze dat niet zegt, gewoon een beetje. Ze werkt op haar gevoel en ervaring. Nog niet gesproken over de door haar gebakken verse worst met donkere jus. Ik proef het al bijna nu ik er aan denk. Een doorgewinterde moeder die goed en lekker koken kan. En dan heb ik het alleen nog maar over haar kookkunsten.

Graag schuif ik zo nu en dan aan om 'gewoon een beetje' bij mijn ouders mee te eten. 

 

Man van zes miljoen

Een oersterke man. Een buffel. Een man die alles maken kan. Een man die de handigste man van de hele wereld is. Een man die alles probeert en vaak lukt het hem ook nog. Een man die altijd in de weer is. Een man die altijd voor je klaar staat. Een man waar je altijd op terug kunt vallen. Een man die je altijd beschermen zal. Een man met het hart op de juiste plek. Een hardwerkende man. Een man die zichzelf wegcijfert. Een man met humor. Ik wilde vroeger als meisje van zes jaar zelfs met hem trouwen. Hij kon echt alles! De man van zes miljoen!

Naarmate de jaren verstreken is de man van zes miljoen een grappige troetelnaam geworden. Een leuk onderonsje. Zo nu en dan komt de man van vijf en een half miljoen om de hoek kijken. Ook daar lachen we om.

En dan lig ik twee jaar geleden op het strand. Mijn voeten in het warme zand. Heerlijk genietend. Ik kijk opzij… Daar staat mijn pa met naast hem mijn broer. Ik bekijk hen aandachtig. Het zijn haast twee dezelfde mannen. Uit hetzelfde hout gesneden. Ze hebben zelfs dezelfde houding.

Ik kom tot een vreugdevolle conclusie.

Er zijn twee mannen van zes miljoen in mijn leven.

Profielschets

Met mijn laptop voor me, volg ik een webinar voor werkzoekenden, genaamd ‘Profielschets’. Een webinar is een lezing, workshop, college of soortgelijke presentatie of vorm van kennisoverdracht die plaatsvindt via het internet. Ik hoop iets nieuw te leren of tips te krijgen. Uit eigen ondervinding weet ik, dat het lastig is om een leuke baan te krijgen wanneer je een switch maakt van beroep. Het is begrijpelijk dat werkgevers ervaren mensen in dienst willen. Mijn 25 jaar werkervaring mogen er zijn. Echter worden al vlug als niet matchend gezien met een vacature omdat ik uit een ander werkveld kom.

Daar zit ik, notitieblok naast me, pen in de aanslag. De volgende vragen komen voorbij:
Hoe val ik op bij een werkgever? Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? Wat heb ik nog meer in huis?

Ik blijf het lastig vinden om slechts enkele talenten en kwaliteiten te noemen. En welke noem je dan om ervoor te zorgen dat jouw brief en CV opvalt en eruit wordt gevist? Ik weet dat je je talenten en kwaliteiten aanpast naar de vaardigheden welke in de vacature gevraagd worden. Voor mijn gevoel ben ik zo veel meer. Ik ben betrouwbaar, zorgvuldig, integer, beleefd, kan goed luisteren, secuur, openhartig, empathisch, klantgericht, enthousiast, laagdrempelig, creatief, positief, openminded, leergierig, beleefd, flexibel, vriendelijk, sociaal, verbindend, gemoedelijk, altijd mezelf, in voor een geintje, werk goed in teamverband, kan goed zelfstandig werken, heb een brede interesse, afspraak is afspraak, bekijk een probleem van meerdere kanten en heb oog voor de wereld om mij heen.

Ik wil een baan waarbij ik met een glimlach mijn werk doe.

Dat ik tijdens het afwassen de muziek wat harder zet en stiekem sta te dansen, laat ik achterwege.

Mooi zoals je bent

We halen herinneringen op over onze ‘wilde’ jaren. Anekdotes van drie vriendinnen over de stapavonden, de feestavonden, de weekendjes weg. Er wordt gegiecheld en gelachen. Vriendlief en manlief ,van de vriendinnen in kwestie, halen zo nu en dan hun wenkbrauwen op wanneer ze iets vermakelijks opvangen of iets horen wat ze nog nimmer gehoord hebben. Het zijn van die avonden dat we de sterren van de hemel dansen. Onze voeten gaan als vanzelf op de muziek. We lachen. We hebben plezier. We zeggen voor de zoveelste keer hoe blij we met elkaar zijn en hoeveel we van elkaar houden. We zijn zo verschillend en zo hecht.

Dan ineens begint een van beide vriendinnen serieus te vertellen over een confronterende gebeurtenis. We zijn muisstil en hangen aan haar lippen. Ze neemt ons mee in haar verhaal naar een drogist. Ze vertelt dat ze voor de schappen staat en op ooghoogte ziet ze het staan… Het komt binnen… De fase van Rosa Mosqueta voor de eerste lijntjes is voorbij… daarna de fase van Granaatappel een verstevigende crème, ook voorbij… En nu is ze in de fase van Primrose beland, een versterkende crème voor de rijpere huid… Ik word oud zegt ze…

We worden ouder, dat klopt. Elk rimpeltje elk plooitje in onze huid is er niet zomaar gekomen. Tekenen van het vele lachen, verdriet, zorgen, ze zijn er niet voor niets. We zijn meisjes in onze veertiger jaren. En ik weet zeker, als er weer zo’n avond komt, dat we dansen en stralen en lachen alsof we niet anders doen. Dat we elkaar omhelzen en opnieuw uitspreken hoe blij we met elkaar zijn.

Ik vind je mooi zoals je bent.

Motivatie

Rijdend door de mist ben ik op weg naar huis. Afgeleid door de serene schoonheid van de ‘foggy’ wereld buiten mijn auto, zie ik een silhouet van een boom in de dikke nevel en donkere gestaltes van paarden. Ze hebben elkaar opgezocht in de kou. Ik ben me bewust van de betoverende feeërieke sfeer. Het liefst zou ik mijn auto stoppen en met dikke zware laarzen het natte gras in lopen. Mijn gezicht diep weggedoken in mijn wollen sjaal. Om deze beelden, deze wereld vast te leggen. (Het moet er nu toch echt eens van komen om een goede camera aan te schaffen.)

Tijdens het rijden en kijkend naar al dit moois denk ik aan een jong vriendinnetje van me. Ze heeft het moeilijk. Hoe ervaart zij de wereld buiten mijn auto? Zou ze het anders ervaren dan ik het zie? Zou het haar raken?

Ik heb een boeiende en inspirerende workshop voor werkzoekenden bijgewoond met de titel “Motivatie”. De gastheer vertelde dat diep van binnen ieder van ons een droom heeft… een klein vlammetje dat in ons wakker.  Ik besef me dat dit vlammetje bij sommigen soms zo klein en bijna onvindbaar is… Maar hij is aanwezig… Al is het in een sluimerstand.

Ik hoop dat haar vlammetje weer krachtig gaat branden en dat ze kan genieten van al het moois om haar heen. Simpelweg omdat ik om haar geef.

 

 

Remlichten

Flink trap ik op de rem, rijdend op de A30 op weg naar huis.

Sinds een paar weken volg ik een opleiding welke in Amersfoort wordt gegeven. Hierdoor rijd ik meer en langere afstanden dan normaliter en ervaar ik dat het méér dan opletten is. Het is zelfs opletten voor een ander. Ik kijk nóg meer vooruit dan ik gewend ben. (Het vooruit kijken is me aangeleerd tijdens de motorrijlessen toen ik negentien was. Hier heb ik veel profijt van). Hoe snel is een bestuurder niet afgeleid? Zie je iets over het hoofd? Nog niet gesproken over het ongemanierde rijgedrag… als voorbeeld het van links naar rechts schieten en weer terug om net dat beetje sneller te rijden… Waarom? Ook zie ik veel autorijders met een aandoening, een stoornis, een imperfectie. Deze vinden het erg vermoeiend en lastig om de richtingaanwijzer te gebruiken. In mijn ogen een ernstige aandoening.

Er is iets gebeurd. Er worden pionnen op de weg gezet door mannen met felgekleurde veiligheidsvestjes. Politie en ambulance zijn er… twintig… dertig hulpverleners. Ik kan ze niet zo snel tellen, het zijn er veel. Georganiseerd gaan ze te werk. Ieder lijkt precies te weten wat te doen. Een grote brandweerwagen nadert. Auto’s met alarmlichten aan op de vluchtstrook. Doelgericht gaat ieder te werk. Ze zijn er om je te helpen. Waardering voor deze kanjers.

Daar zie ik je liggen… motorrijder met je zwart leren broek en ontbloot bovenlijf. Hulp om je heen. Jouw motor ligt een flink eind verder op. Ik hoop dat het goed met je komt.

Het raakt me. De hele situatie.

Helpende mensen bij een mens in nood.

Breng een ander niet in gevaar. Laat zien wat je doet. Heb begrip voor een ander. Wees minder gehaast.