Dreigend Briesend

Terwijl ik naar mijn vader luister, neem ik nog een slokje koffie. Hij vertelt dat er wat in de schuur staat. Hij heeft een paard meegenomen. Het is een wat ondeugende hengst met een eigen willetje. Dit is nog zachtjes uitgedrukt.

‘Oh nee, pa!’ Schiet er door mijn hoofd. Het huis van mijn ouders is niet geschikt om een paard te houden. Het is een hoekhuis in de bebouwde kom. Via de schuur loop je door de keuken naar de woonkamer, waar ik nu zit. Pa vertelt dat hij straks nog even snel een soort van hok in de schuur in elkaar wil zetten. Het onstuimige beest kan dan nergens heen en niets kapot maken. Pa is een dierenvriend en is erg handig, maar ik vraag me af of dit wel zo’n goed idee is.

Pa is nog niet uitgesproken of ik hoor in de keuken het geluid van hoeven die op de plavuizen neerkomen. Achter mijn vader zie ik, in de deuropening van de keuken naar de kamer, het paard verschijnen. Met deinende en glanzende zwarte manen loopt het dier de woonkamer in. Ik heb geen verstand van paarden, maar dit lijkt me een Fries. Het dier ziet er echt mooi uit. 

Het dier loopt regelrecht op mij af. Het voelt dreigend. Briesend staat het beest voor me. Ik draai me heel rustig om en zit nu met mijn rug gekeerd naar het dier. Stilletjes wacht ik af. Dan voel ik een stevige druk tegen mijn rug, bij mijn linker oksel. Het zwarte wezen drukt zijn neus flink tegen me aan. Wat gaat de tijd langzaam. Wat moet ik doen? Ik voel het beest briesend in- en uitademen door mijn trui heen. Dan gaat de wekker.

Plastuit

Dat lijkt me wel wat, dat je als vrouw gemakkelijk staand kunt plassen als er geen schoon toilet in de buurt is.

Een collega vertelt dat ze ooit een papieren versie heeft uitgeprobeerd. Ze was op vakantie in de bergen. Het exemplaar is handig om mee te nemen. Je vouwt de papieren plastuit uit en je kunt staand plassen. Een mede reisgenoot heeft destijds aan den lijve ervaren dat de papieren versie écht slechts éénmaal te gebruiken is. Bij de tweede keer plassen, met dezelfde papieren plastuit, voelde ze nattigheid aan de binnenkant van haar bovenbenen. Dit resulteerde erin dat ze een aantal dagen met een ‘opgedroogde bepieste’ broek in de bergen rondliep.

Een volledig recyclebare siliconen versie lijkt de oplossing. Ik lees dat het hygiënisch, comfortabel en discreet in gebruik is. Het tuitje is makkelijk wasbaar en herbruikbaar.

Maar dan? Ik zie mezelf op een festival. Hoe gebruik ik het tuitje? Mag ik wildplassen op een festival? Dat lijkt me niet. Of plas ik met tuit staand in een dixie? Plasgoten voor vrouwen zijn er volgens mij niet. En om nu gelijk tussen de mannen bij de plasgoot te gaan staan..? Dat levert vast hilarische en verbaasde blikken op. Afijn, ik heb geplast met mijn tuitje. En dan? Neem ik het druppelende tuitje tussen duim en wijsvinger mee naar de wasbak om het onder de kraan af te spoelen? En dan? Stop ik mijn roze plastuitje stoer in mijn kontzak en begeef ik me weer op het festivalterrein? Aangezien ik zeer visueel ben ingesteld, zie ik een opvallende roze tuit uit de kontzak van mijn spijkerbroek steken. Ik zit in mezelf te lachen.

Ik vraag me werkelijk af hoe het werkt. Heb je ervaring? Ik hoor het graag!

Vluchtkoffer

Met stomheid geslagen aanhoor ik het verhaal van mijn collega. Ze is in blijde verwachting van haar eerste kindje.

Ze heeft een mooi boekwerk met tips en adviezen mee naar huis gekregen om door te lezen voor het volgende bezoek aan de verloskundige. Er is haar gevraagd om een soort van plan te schrijven over haar naderende bevalling. Ik aanhoor haar verhaal. Mijn wenkbrauwen had ik al opgetrokken in een verbaasde blik, doch nu komen ze bijna los van mijn voorhoofd. Ze wordt gevraagd een soort van draaiboek te schrijven over haar bevalling. Alsof een bevalling te plannen is. Op het moment suprême moet er gehandeld worden naar wat op dat moment het beste is. Je hebt volgens mij één doel en dat is je kindje op de wereld zetten.

Ze vertelt dat ze twijfelt welk lakentje ze moet kopen, gezien de tijd van het jaar waarin het kindje geboren wordt. Moet het een dikker of een dunner lakentje zijn? Als aanstaande moeder wil je het goed doen. Mogelijk ben je hier en daar wat onzeker. Informatie en advies is fijn. Echter door dit soort keuzemogelijkheden word je in mijn ogen onzeker, misschien nog wel onzekerder dan dat je al bent. Toen ik baby was, heeft mijn moeder mij met liefde en de beste zorg toegedekt onder een lakentje. Ze had geen keus qua dikte van het lakentje. Was het koud dan kreeg ik een dekentje extra en als het warm was, kon het met een dekentje minder. Ik ben er groot mee geworden en heb nergens last van gehad.

Ook aan de partner van de zwangere vrouw is gedacht. De partner wordt erop geattendeerd dat het handig is om rekening te houden met de mogelijkheid dat hij een nachtje in het ziekenhuis moet verblijven. Er is een heuse checklist opgesteld voor de vluchtkoffer.

Het zal goed bedoeld zijn. Over baby’s gesproken… We leven echt in een pampermaatschappij. We worden soms echt te beschermd opgevoed en betuttelt. Laten we zelf ook blijven nadenken en vertrouwen op ons gezonde verstand.

Aan mijn lieve collega. Laat je niet gek maken, goed is goed. Vertrouw op je moedergevoel.

Ik kan er niet omheen

Voor mijn nieuwe paspoort laat ik een recente pasfoto maken. Dit kleine stukje beeldmateriaal is akelig confronterend. Doordat ik door de kou heb gelopen, kijk ik naar een verre van charmante glimmende rode neus. Jammer genoeg is dit niet het ergste waar ik naar kijk. 

Dat mijn gezicht de laatste jaren behoorlijk tekent, weet ik. Maar dit is ff slikken. Tjee… Ik kan er niet om heen. Ik zie mezelf. Mijn huid wordt dunner en slapper. De elasticiteit is ver te zoeken. Echt héél ver te zoeken. Mijn oogleden zijn royaal bedeeld met hangend los vel. Het lijkt bijna als smeltend kaarsvet wat zijn eigen weg zoekt. Een weg naar beneden. Het hoort bij het ouder worden, dat weet ik. Maar ik moet er wel heel erg aan wennen.

Terwijl ik koffie drink bij mijn moeder, benoem ik dat ik pasfoto’s heb laten maken. Mijn moeder zegt dat ze de pasfoto's heeft zien liggen. Ik vertel haar dat ik het erg confronterend vind. Ik krijg nu echt een oud hoofd. ‘NOU!’ zegt ze. Ik weet genoeg. Zelfs mijn liefhebbende moeder ziet het.

Ik verklap haar dat ik er wel eens aan heb zitten denken om mijn oogleden te laten liften. Door de hangende oogleden zie ik er zo moe uit. Ik zou wel weer een frisse en uitgeruste blik willen hebben. Op andere momenten vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik vind mezelf dan ijdel, dat ik moet accepteren dat ik ouder word en dat dit erbij hoort. Ik ben tenslotte geen zestien meer. Mijn moeder kijkt me aan en zegt ‘Je wordt ook ouder. Maar ik weet wel wat.’ Ik kijk haar vragend aan. Ik had verwacht dat ze het onzin zou vinden. Wat grappig dat ze wel wat weet. Ik ben benieuwd. Dan zegt ze lachend ‘Je kunt het mooi met wat plakbandjes vastzetten.’

Sex wat?

Kinderuitspraken kunnen soms echt grappig zijn. Een kind zegt iets waardoor je niet meer bijkomt van het lachen of iets wat je aan het blozen maakt. Kinderen nemen geen blad voor de mond en kunnen er van alles uitfloepen op de meest ongepaste momenten.

Enkele uitspraken die ik me herinner zijn:
* Pijn hebben aan de elleboog van je vinger (vingerkootje).
* Dat in de winter het water aan elkaar smelt.
* Een klein meisje kijkt naar haar moeder, die onder de douche staat, en zegt dat ze later geen lange borsten wil.
* Dat een BH eigenlijk een soort van wielklem is voor je borsten.
* ‘Ik ruik bruin.’ (Er heeft iemand een windje gelaten).
* Iemand in een rolstoel komt een supermarkt binnen, waarop het kindje hard roept ‘Je mag niet in de winkel fietsen hoor!’
* Toen ik een jaar of vijf was, mocht ik bij mijn oma logeren. Ik kon niet in slaap komen. Het blijkt dat ik tegen mijn oma heb gezegd ‘Ik wil wel slapen, maar wat ik ook probeer, mijn ogen willen niet dicht.’
* Een kindje is met papa en mama naar de dierentuin geweest. Er wordt haar gevraagd welk dier ze die dag het mooist vond. Waarop ze antwoordt ‘Het lieveheerstbeestje’ welke ze bij de ingang van het park heeft gezien.

Zo vertelt een van mijn vriendinnen een grappig verhaal. Haar broer sport fanatiek waardoor hij een ‘sixpack’ heeft ontwikkeld. Hij heeft zijn buikspieren zodanig getraind dat het vet op zijn buik verdwenen is. Er is een heus ‘wasbordje’ ontstaan. Hij is hier erg trots op. Dit gevoel van trots is zijn kind niet ontgaan. Dan ineens als mijn vriendin samen is met haar broer en zijn familie, vertelt zijn kindje vol trots dat papa een ‘sexpick’ heeft.

Iets met schaapjes

Vijf paar panterprintsloffen zie ik voor me op de grond. De sloffen komen uit de magnetron en zitten lekker warm aan onze blote voeten. De zool is gevuld met lijnzaad. Het is een hele uitdaging om je te verplaatsen op deze sloffen. Enigszins normaal lopen op deze kittige creaties is onmogelijk. In mijn ogen zijn het meer ‘zitsloffen’.

Samen met vier vrouwelijke collega’s zit ik in een badjas thee te drinken in een vrouwenbadhuis. Nadat we de thee en wat lekkers op hebben, begeven we ons naar een Turks stoombad. We worden verwend met een haarwassing, warme overgieting en een complete lichaamsscrub. Wat is dit genieten. Zelf geniet ik het meest van de lichaamsscrub. De kracht van de herhalende beweging vind ik zalig. Daarnaast kom ik erachter dat het heerlijk is om tegelijkertijd masserende handen op mijn benen, armen én rug te voelen. Heerlijk. Met mij genieten mijn collega’s. We genieten in stilte. We zijn samen nog nooit zo stil geweest.

Na onze behandelingen zitten we relaxed in onze badjas nog wat na te kletsen. Het lijkt alsof we in een huiskamer zitten en een weekendje weg zijn. De een ligt met opgetrokken benen op de bank onder een dekentje en de ander hangt wat onderuit. We luisteren naar elkaars zienswijze en interesses. De ontspanning zorgt voor verwarring. We luisteren naar een collega. Ze spreekt over een situatie waarbij iemand genoeg geld heeft om niet meer te werken. In plaats van schaapjes denkt ze vermoedelijk aan iets anders. Deze avond ontstaat er een nieuw gezegde.
‘Die heeft z’n eieren op het droge.’

Geheel ontspannen gaan we huiswaarts.