Betastend en strelend gaat mijn hand van links naar rechts. Voelend
aan al dit moois.
Altijd al ben ik iemand geweest van voelen, proeven, ruiken,
kijken en ervaren. Herinneringen blijven me bij en poppen soms in mijn hoofd
als ik iets proef of hoor. Soms krijg ik een weemoedig gevoel door hetgeen ik
ruik. Ik ben er van overtuigd dat ik een aantal zintuigen goed ontwikkeld heb.
Genietend sta ik hier tussen al dit moois. Ik kan er geen
genoeg van krijgen. Allemaal zijn ze uniek en mooi op hun eigen manier. Maar ik
moet een keuze maken. Wat is dit lastig. Mijn handen voelen en betasten
verschillende schapenhuiden. Langharig, kortharig, wat dikker van vacht,
super zacht, zoveel variaties. Ik hoor iemand achter me zachtjes lachen. Ik draai
mijn hoofd. Mijn moeder kijkt me lachend aan. Dit is zó niet haar ding. Moeder
en dochter verschillen toch wel wat op bepaalde vlakken. Nadat ik mezelf een
klein half uurtje euforisch te buiten ben gegaan, besluiten we om even een rondje
te lopen. Even laten bezinken en nadenken welk schaapje met mij mee naar huis
mag.
Mijn keuze is gemaakt. Ik doe gek! Gewoon daarom! Zowel het
Texels schapenvacht als het IJslands schapenvacht mogen met me mee. En wat zijn
ze gelukkig dat ze met me mee mogen! Ik kan wel huppelen van blijdschap.
Sterker nog. Ik maak een klein vreugdesprongetje. Mijn moeder kijkt me glimlachend
aan en denkt ‘Wat een gek mens’.
Een gek mens dat zo gelukkig is met haar nieuwe aanwinst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten