(Mis)poes

(Een verhaal van een jaartje geleden).

Ik hoor iemand in mijn tuin een naam roepen. Ik loop naar buiten en zie een jong meisje. Ze vertelt me dat hun poes bij mij in de tuin is gelopen.

Ze wonen wat verder op in de straat. Haar moeder komt erbij. Ze vertelt dat ze buiten stond en zag dat hun poes bij mij in de tuin wegglipte. Ze zag nog net de achterkant van het beestje. Als een gek zijn ze erachteraan gegaan. Ze zijn erg bezorgd. Volgens mij komt de poes nooit buiten.

Ik geef aan dat ze lekker hun gang mogen gaan met zoeken. Ze zoeken tussen de Annabel en andere struiken en roepen de naam van het beestje. De vader van het meisje komt er ook bij. De poes is in het pad verderop gesignaleerd. En weg zijn ze.

Een paar dagen later zie ik de moeder van het meisje en vraag of ze de poes teruggevonden hebben. Ze kijkt me met een vreemde blik aan, half lachend. Ze vertelt dat het niet gelukt is om de poes terug te vinden. Ze zijn na een lange tijd zoeken teleurgesteld naar huis gegaan. Bij binnenkomst kijkt ze in twee trouwe ogen. De poes kijkt haar niets vermoedend en rustig aan. Ze hebben naar de verkeerde poes lopen zoeken!

 Ik lig in een deuk.