Geraakt

Ik zie de emotie op je gezicht. Zo ineens. 

De foto raakt jou. Je ogen gaan glanzen. Ze worden vochtig. Heel langzaam vormt zich een traan. Je veegt hem weg. Er volgt nog een traan. Ik ben geroerd door hetgeen ik zie. Het is even stil.

Met een trilling in je stem vertel je dat het je raakt. Dit is duidelijk merkbaar. Je zegt dat het komt door hoe ik de foto heb gemaakt. Hoe ik naar dingen kijk en weet vast te leggen. Wat een mooi en lief compliment.

Dit gebeuren raakt mij. Ik kijk met betraande ogen naar jou terug. Ik ben ontroerd. Wat is dit mooi. Dit doet me zoveel. 

Dank je wel voor dit moment. Dit koester ik.

Anticonceptie-broek

'Hoe noem je dat? Een Anticonceptie-broek?’

Ik ben in gesprek met een leuke man. Het onderwerp in ons gesprek komt op broeken met een laag kruis. Hij noemt het een ‘Anticonceptie-broek’. Hij weet zeker dat een vrouw niets overkomt als ze zo’n broek aanheeft. Het is zó niet attractief en verre van verleidelijk volgens hem. Ik kijk hem lachend aan. Hij spreekt namens alle mannen van Nederland. We lachen er samen om.

Ik heb ook zo’n broek. Sterker nog, ik heb er drie. Zelfs een van joggingstof. Die heb ik ’s avonds graag aan als ik op de bank lig, nadat ik gesport en gedoucht heb. Dus ik heb er eigenlijk vier. Ze zitten heerlijk. Echt! Ik begrijp dat mannen het niet aantrekkelijk vinden omdat je de billen niet kunt zien. De vrouwelijke vormen en rondingen zijn verre van zichtbaar. Zelfs mijn moeder vindt het verschrikkelijk als ik deze broek aanheb. Ze vindt het verre van appetijtelijk. In feite heb je een zak met pijpen aan. Echt flatteus is het niet, dat is waar.

Inmiddels heb ik deze broek omgedoopt naar ‘werkbroek’. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik hem wel erg graag aan heb.

Er zijn dagen die ik als ‘Nationale werkdag’ in het leven roep, zodat ik heerlijk in mijn ‘Anticonceptie-broek’ kan rond huppelen.

Voelen

Betastend en strelend gaat mijn hand van links naar rechts. Voelend aan al dit moois.  

Altijd al ben ik iemand geweest van voelen, proeven, ruiken, kijken en ervaren. Herinneringen blijven me bij en poppen soms in mijn hoofd als ik iets proef of hoor. Soms krijg ik een weemoedig gevoel door hetgeen ik ruik. Ik ben er van overtuigd dat ik een aantal zintuigen goed ontwikkeld heb.

Genietend sta ik hier tussen al dit moois. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Allemaal zijn ze uniek en mooi op hun eigen manier. Maar ik moet een keuze maken. Wat is dit lastig. Mijn handen voelen en betasten verschillende schapenhuiden. Langharig, kortharig, wat dikker van vacht, super zacht, zoveel variaties. Ik hoor iemand achter me zachtjes lachen. Ik draai mijn hoofd. Mijn moeder kijkt me lachend aan. Dit is zó niet haar ding. Moeder en dochter verschillen toch wel wat op bepaalde vlakken. Nadat ik mezelf een klein half uurtje euforisch te buiten ben gegaan, besluiten we om even een rondje te lopen. Even laten bezinken en nadenken welk schaapje met mij mee naar huis mag.

Mijn keuze is gemaakt. Ik doe gek! Gewoon daarom! Zowel het Texels schapenvacht als het IJslands schapenvacht mogen met me mee. En wat zijn ze gelukkig dat ze met me mee mogen! Ik kan wel huppelen van blijdschap. Sterker nog. Ik maak een klein vreugdesprongetje. Mijn moeder kijkt me glimlachend aan en denkt ‘Wat een gek mens’.

Een gek mens dat zo gelukkig is met haar nieuwe aanwinst. 

Mama's kleine meisje

Dit blijf ik een mooie foto vinden. Moeder en dochter in het groen. We zijn hier pruimen aan het plukken bij de pruimenboom van mijn oom. Een mooi moment.

In de loop van de jaren heeft mijn moeder me veel geleerd en bijgebracht. Van klein meisje ben ik uitgegroeid naar een ‘jong belegen’ vrouw. Mede dankzij haar ben ik geworden wie ik ben.

Ze heeft me negen maanden gedragen in haar buik. Ze heeft me goed verzorgd. Ze smeerde mijn brood. Ze was er altijd als ik verdrietig was of als ik eng had gedroomd. Ze troostte me als ik gevallen was. Ze heeft me normen en waarden bijgebracht. Voor tips bij het wassen van de gordijnen bel ik mijn moeder. Ik vraag haar hoe ze die lekkere ragout maakt. Ook al ben ik soms wat snibbig of minder aardig, ze blijft van me houden. Er is een onvoorwaardelijke band tussen ons. Ze is er altijd voor me.

Een moeder zet zichzelf aan de kant op het moment dat ze een kindje op de wereld zet. Vanaf dat moment is de eerste prioriteit haar kindje. Naast moeder zijn, doet ze het huishouden en houdt ze alle ballen in de lucht.

Al word ik ouder en ben ik wat groter gegroeid dan mijn moeder, ik blijf toch mama’s kleine meisje. 

Ik kan me geen betere moeder wensen. 

Zwarte Cross

Vaak bu-j te bang!

Op de fiets op weg naar de Zwarte Cross. Hoe luxe is dat?

We hebben een slaapplek in Lichtenvoorde. Vriendinlief heeft een vriendin die het leuk vindt dat we bij haar slapen. Haar zolder hebben we deze dagen tot onze beschikking. Met (jawel!) een comfortabel boxspring bed. In de ochtend verzorgt ze ons ontbijt. We kunnen haar fiets zelfs lenen. Als tegenprestatie wil ze onze verhalen horen. En die vertellen we maar al te graag.

De Zwarte Cross is een festival dat zich kenmerkt door de gemoedelijke en gezellige sfeer die er heerst. We zijn er allemaal met hetzelfde doel. Plezier maken! Het maakt niet uit wie of wat je bent. Je hoort erbij. Heb je er wel eens over nagedacht hoe bijzonder het is dat de organisatoren dit hebben bereikt?

Het is een feest van vrienden maken en leuke gesprekken met mensen van allerlei pluimage. Ik houd er van! Je ziet bijvoorbeeld een jongen in 'emo-style' aan de bar om een drankje te bestellen. Hij draagt een zwarte superskinny jeans en heeft zwart stijl haar, asymmetrisch geknipt met een lange lok voor het gezicht. Naast hem staat een man van zeker eind zestig. Hij draagt een korte broek met open sandalen en steunkousen tot onder zijn knieën. Hij heeft zijn geblokte bloes half open en een sjekkie op zijn lip. Ze maken een praatje en daarna gaat ieder z'n gang. Hoe contrasterend zijn hun werelden misschien en ook zijn er zoveel overeenkomsten.

Elke keer ben ik onder de indruk van de positieve insteek en creativiteit van de organisatie met hun aanhang. De bouwsels, de humor en de spreuken. Geweldig! Woorden zoals 'knasterds', 'sfeerbeheer' en 'heilige weilanden', hoe magnifiek! En de organisatie met de naam 'Feestfabriek Alles Komt Goed BV'. Ik vind het briljant! Als je het mij vraagt, zijn het stuk voor stuk geweldige mensen. Al het werk wat er bij komt kijken om dit op poten te zetten. Enorm is het. Alles is tot in de puntjes verzorgd. Er is een ruim aanbod aan muziek, theater en nog veel meer. Het bier is goed van smaak en er is een ruime keus aan goed eten. Want ook dat is van belang.

Ik kijk terug op een paar geweldig leuke gezellige dagen. Dagen met leuke mensen om me heen en leuke gesprekken. Volgend jaar op zaterdag om 18.00 uur zien vriendinlief en ik onze nieuwe vrienden weer en gaan we proosten op het leven. 

Dat we onze drie dagenkaart weggooien bij binnenkomst van onze eerste dag, daar praat ik niet over. 

Zwarte Cross, je bent meer dan leuk! Tot volgend jaar!

Op en neer

You're my heart, you're my soul...

Op en neer, op en neer.
I'll keep it shining everywhere I go...
Twee tellen op, twee tellen neer.

You're my heart, you're my soul...
Rechts omhoog en halve maan naar beneden.
I'll be holding you forever...
'Pfff... best een lang liedje...' en het andere been.
Heerlijke foute muziek van Modern Talking. Dit is jeugdsentiment. 

Liggend op de grond ben ik mijn best aan het doen bij een les Pilates. Ik heb de draad weer opgepakt met sporten en pak ook deze les weer mee. Of het handig is om juist op dit moment de draad op te pakken met Pilates (met het Zwarte Cross weekend voor de boeg) vraag ik me af. Ondertussen heb ik beide benen in de lucht en maak ik rondjes. Eerst naar rechts en dan naar links.

Inmiddels lig ik op mijn zij en ben druk bezig met 'de wasknijper'. Uiteraard moet ik de komende dagen aanwezig zijn op de Zwarte Cross. Met of zonder spierpijn. Er zal toch iemand moeten zijn die proeft of het bier goed van smaak en op de juiste temperatuur is. Stel je voor dat er iets mee is. Dit wil ik niet op mijn geweten hebben. Op mijn buik ben ik druk doende met 'het vogelnestje'. De kramp schiet me bijna in mijn hamstring. Nog even volhouden. De les is bijna voorbij. 

Vermoedelijk zal de vriendin met wie ik ga, mij een paar dagen over de hemelse grasvelden van de Zwarte Cross moeten dragen en slepen. Dit wordt spierpijn. 

Ingewikkeld

Het is een vrijdagavond. We zitten gezellig met een aantal collega’s nog even na te kletsen op het werk. Zoals we vaker doen.

Betreffende collega zit op een bureau. Haar benen over elkaar geslagen. Ze draagt een wikkelrok, ook wel overslagrok genoemd. Deze anekdote speelt zich ongeveer tien jaar geleden af. De periode dat deze rok in de mode was. 

Een wikkelrok is een rechte lap met aan beide kanten linten. Je neemt beide uiteinden van de tailleband in handen, zodanig dat de lap stof achter je langs loopt. Vervolgens neem je het lint en haalt dit door het gaatje in de tailleband. Daarna trek je het lint aan zodat de rok passend is. De linten draai je vervolgens om je taille en knoop je vast. En klaar is je rok.

Mijn collega zit nonchalant op het bureau met haar benen over elkaar geslagen. De rok gaat hierdoor iets uit elkaar waardoor haar benen zichtbaar zijn. Een mannelijke collega attendeert mijn collega dat haar rok los zit. Ze glimlacht vriendelijk en zegt hem dat er niets aan de hand is. In haar achterhoofd zal ze op dat moment vast gedacht hebben dat mannen hier geen verstand van hebben. Ze bevestigt dat dit zo hoort en zegt hem overtuigend 'Dit is het model'. 

We kletsen nog wat verder. Het is tijd om naar huis te gaan. Mijn collega staat op van het bureau. Onze ogen volgen wat er gebeurt. Haar rok glijdt in minder dan een seconde langs haar benen naar beneden. En daar staat ze… In haar huidkleurige pantybroekje…

Ze schrikt en grist haar rok omhoog. Met snelle passen maakt ze dat ze wegkomt.

Op mijn netvlies staat mijn collega in een huidkleurig pantybroekje met in haar hand de ingewikkelde rok.

Natte ogen momentje

Een auto stopt in het bos.

Het baasje stapt uit. Hij opent de achterdeur en je mag naar buiten. Met je grijze snuit spring je uit de auto. Je bent in het bos. Je bent blij.

Het baasje doet je riem af en beveelt je om te gaan zitten. Je gehoorzaamt hem zoals je altijd doet. Hij beveelt je te 'blijven' zitten. Ook nu blijf je gehoorzaam zitten, terwijl hij in de auto stapt en wegrijdt. Je begrijpt er niets van en kijkt de auto na.

Een paar minuten later krijgt het baasje een ernstig auto-ongeluk. En wie staat daar?

Jij! Jij trouwe vriend met je grijze snuit en je loyaliteit. Je sleept je baasje aan zijn jas uit het autowrak, net voordat de auto ontploft. Een ambulance arriveert en brengt je baasje met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Je bent in de ambulance gesprongen en rijdt mee. Je wijkt niet van zijn zijde. Het baasje wordt na een zware operatie naar zijn kamer gebracht. Je hebt op hem zitten wachten. Ook nu wijk je niet van zijn zijde en lig je aan zijn bed. Op het moment dat het baasje een vinger beweegt en zijn ogen iets open doet, laat je een luide blaf horen. Je bent blij dat hij nog leeft. 

Ik zit met natte ogen naar dit filmpje te kijken. Een filmpje dat raakt. Bij dit soort filmpjes houd ik het niet droog. Een filmpje waar velen wat van kunnen leren.

De onvoorwaardelijke liefde en trouw van een dier voor zijn of haar baasje. 

Heeren Dubbel

Ik ben iets te vroeg.

Ik nestel me op een comfortabele loungebank bij 'Kasteel café Heeren Dubbel'. Nadat ik een koffie besteld heb, bekijk ik 'Kasteel Huis Berg' aandachtig. Wat een mooie plek is dit. Wat ben ik trots op 's-Heerenberg en haar kasteel.

Best leuk om een nachtje door te brengen in dit kasteel. Luisterend naar het gekraak en de vreemde geluiden van dit pand. Wellicht doe ik geen oog dicht.

Daar komt ze aan op haar fiets. Ik 'joehoe' wat en na even zoeken ziet ze me. Vriendinlief heeft me hier uitgenodigd. Na een innige omhelzing kletsen we er op los. Alle onderwerpen passeren de revue. Waaronder ook de dood. Wat als een van ons zou komen te overlijden? Wat dan? Hopelijk duurt het nog lang. Al jaren kennen we elkaar. We zijn maatjes door dik en dun.

We analyseren een en ander en komen tot de ontdekking dat we onszelf nooit te serieus nemen. We hebben nooit veel van de mening van een ander aangetrokken. We zijn altijd voor plezier maken gegaan en doen dat nog steeds. We kunnen met elkaar en om elkaar lachen. We zijn zo verschillend. We horen elkaars verhalen ten alle tijde aan en zijn er voor elkaar. Niets is teveel.

Met een glimlach op mijn gezicht wandel ik naar huis. Erg dankbaar voor deze waardevolle uurtjes.

Onderweg loop ik langs de school van mijn nichtjes. De school is net uit. Spontaan krijg ik een knuffel van beide meiden. Ik vervolg mijn weg naar huis.

Hier loopt een gelukkig mens! Mijn dag kan niet meer stuk!

(Mis)poes

(Een verhaal van een jaartje geleden).

Ik hoor iemand in mijn tuin een naam roepen. Ik loop naar buiten en zie een jong meisje. Ze vertelt me dat hun poes bij mij in de tuin is gelopen.

Ze wonen wat verder op in de straat. Haar moeder komt erbij. Ze vertelt dat ze buiten stond en zag dat hun poes bij mij in de tuin wegglipte. Ze zag nog net de achterkant van het beestje. Als een gek zijn ze erachteraan gegaan. Ze zijn erg bezorgd. Volgens mij komt de poes nooit buiten.

Ik geef aan dat ze lekker hun gang mogen gaan met zoeken. Ze zoeken tussen de Annabel en andere struiken en roepen de naam van het beestje. De vader van het meisje komt er ook bij. De poes is in het pad verderop gesignaleerd. En weg zijn ze.

Een paar dagen later zie ik de moeder van het meisje en vraag of ze de poes teruggevonden hebben. Ze kijkt me met een vreemde blik aan, half lachend. Ze vertelt dat het niet gelukt is om de poes terug te vinden. Ze zijn na een lange tijd zoeken teleurgesteld naar huis gegaan. Bij binnenkomst kijkt ze in twee trouwe ogen. De poes kijkt haar niets vermoedend en rustig aan. Ze hebben naar de verkeerde poes lopen zoeken!

 Ik lig in een deuk.