Maatjes

Wat heb ik er een zin in!

Een paar jaar geleden hebben we afgesproken om met zes dames naar Huntenpop te gaan. (Huntenpop is een muziekfestival.) Sindsdien is het een jaarlijks terugkerende gebeurtenis. Zoals ik weet, verheugen we ons er alle zes evenveel op. We hebben het altijd gezellig en fijn. 

Niet iedereen kende elkaar, of nog niet goed. Vanaf het begin klikte het gelijk en voelde het comfortabel. Stilzwijgend wisten we wat we aan elkaar hebben. Het is een soort van ‘met jou kan ik de oorlog winnen’ gevoel. Een vanzelfsprekende kameraadschap. We hebben veel plezier met elkaar. We hebben begrip voor elkaar. We zijn niet van het moeilijk doen. Als er iets is, kunnen we op elkaar terugvallen. We kunnen blindelings op elkaar vertrouwen. Dat weten we van elkaar, terwijl dat niet eens hardop uitgesproken is. We zijn niet oordelend of veroordelend over elkaar. We gaan voor fun.

Ook dit jaar is het wederom een geweldige dag. Het weer is ons goed gezind. Het begint wat regenachtig. Na een poosje kunnen we onze jasjes en vestjes uitdoen als de zon zich laat zien. We praten met elkaar, zien oude bekenden en leren nieuwe mensen kennen. Glunderend kijk ik om me heen. Ik zie vrolijke genietende en lachende gezichten.   

Dan ben ik met een van de dames aan het praten. Zij benoemt hoe bijzonder het eigenlijk is, die band die we met elkaar hebben. Ze verzekert me dat dit niet vaak voorkomt. Ik vergeet dat dit niet altijd vanzelfsprekend is. Wat mag ik me gelukkig prijzen met de vele leuke mensen om me heen.

We pakken onze glazen en proosten op onze vriendschap.

Ik ben blij met deze meisjes in mijn leven.