Van achteren genomen

Met de zon op mijn gezicht rijd ik in mijn auto huiswaarts. Nog even en dan zit ik op mijn balkonnetje van de zon te genieten.

In gedachten zit ik er al met een boekje en een glaasje water. Zonnebrilletje op. Even de batterij opladen. Heerlijk.

Nog vijfhonderd meter en dan ben ik thuis. Ik rijd de rotonde op en stop voor een fietser die van rechts komt. Genietend van de muziek zing ik een beetje mee. Ik voel een klap en hoor een knal… Vanachter mijn zonnebril kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. Het gezicht van de meneer achter mij is wel erg dichtbij. De fietser vervolgt ongedeerd zijn pad.

En nu? Op de rotonde blijven staan is niet handig. Meneer gebaart mij om verder te rijden. Hmmm… ik wil graag iedereen vertrouwen. Maar wat als je straks doorrijdt? Ik trek op en rijd verder. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel om het kenteken te zien. In mijn gedachten herhaal ik het kenteken keer op keer. De volgende rotonde sla ik af en stop. Meneer rijdt achter mij aan. Gelukkig!

We stappen uit. De Poolse meneer uit Duitsland kan geen Nederlands en amper Duits of Engels. Hij is erg geschrokken en vraagt of alles goed met me is. Ik heb met hem te doen en probeer hem gerust te stellen. Hij wil gelijk onder mijn auto duiken om de schade te bekijken. Met handen en voeten gebaar ik dat dit niet nodig is. Ik wil zijn gegevens noteren en een schadeformulier invullen.

Terwijl ik het schadeformulier invul, komen er twee buurmannen voorbij. Ze vragen of ik hulp nodig heb. Zo lief! Wat ben ik blij met zulke fijne buren. Ik zeg dat ik me wel red en voel me gelijk gesterkt.

Nadat ik alle gegevens genoteerd heb, maak ik duidelijk dat ik contact opneem zodra ik weet of er schade is. Het vergt toch wel wat tijd voordat mijn bedoeling helder is voor de ‘rij-maar-achter-op-me-meneer’. Inmiddels is hij wat bekomen van de schrik. We schudden elkaar de hand en nemen afscheid.

Gelijk rijd ik door naar mijn ouders. Mijn vader en broer duiken onder de auto en in de ‘kattebak’. Dankzij mijn trekhaak is er geen schade. Gelukkig!

Ik ben van achteren genomen en het is met een sisser afgelopen.  

 

Angst

Een onbekende grote man zit naast mij in het vliegtuig. Zijn vrouw zit naast hem bij het raam.

De hele reis wisselen we geen woord onderling. Hij en zijn vrouw zijn druk in gesprek. Ze spreken een Duits dialect. Soms doet hij zijn ogen even dicht om een tukje te doen.

We gaan landen. Het vliegtuig schommelt vrij hard heen en weer. Ik voel een druk tegen mijn rechterarm. De man naast mij leunt tegen mij aan. Hij heeft de hand van zijn vrouw vast. Haar hand wordt wit… hij knijpt. Hij leunt meer en meer op mij. Hij hangt bijna op me. Hij is angstig voor de landing. De angstige grote man zoekt steun. Hij zoekt steun bij zijn vrouw. Hij zoekt ook steun bij een vreemde vrouw. Hij leunt op een vreemde vrouw en heeft er geen erg in. Hij heeft het moeilijk en zoekt instinctief steun.

De landing verloopt goed. Ik word bevrijd van zijn gewicht op mijn rechter zijkant. De grote man zit weer rechtop. Hij ziet er opgelucht uit.

Onbewust heb ik wat kunnen betekenen voor mijn onbekende reisgenoot.  

 

Spaanse balletjes

Vanachter onze zonnebril kijken we genietend om ons heen. Vriendelijke Spaanse zonnestralen verwarmen onze huid.

Het is tijd om een hapje te eten. Terwijl we langs enkele terrasjes slenteren, worden we aangesproken door diverse Spaanse Camarero’s (obers). De één lonkt nog harder dan de ander en vraagt ons op het terras plaats te nemen.

Een Spaanse Camarero lokt ons zijn terras op. Hij zegt een ‘tientalenknobbel’ te hebben. Hij is aardig en neemt de moeite om in het Nederlands een gesprek met ons aan te knopen. We nemen plaats en bestellen tapas. Het is heerlijk. Ik geniet van allerlei nieuwe en verschillende smaken.

Na een uurtje neemt een stel naast ons plaats. Ze bestellen tapas. We constateren dat zij aardappeltjes hebben die toch echt verser ogen. 

Het advies om rond Spaanse etenstijden te gaan eten, zijn we vergeten. Kom je eerder, dan is de kans groot dat je eten krijgt van de avond ervoor. (Het e-book 'Alicante like a local' is een aanrader. Het boekje is geschreven door Monique Ruesink.)

We zijn verleid door de mooie woorden en in de valstrik gelopen van het 'Spaanse balletje' met de 'tientalenknobbel'.

Wollig inzicht

Ik neem plaats op een stoel naast het gangpad.

Samen met een vriendin ben ik een paar dagen naar Alicante geweest. Ik ben op de terugreis en zit in het vliegtuig.

Mensen stappen in en zijn druk doende om hun handbagage in het ruim boven onze hoofden te stoppen. Het is een wirwar aan handelingen. Mensen staan dicht op elkaar te wachten.  

Omdat ik al zit, komt er op neushoogte van alles voorbij. En het is niet allemaal even fraai. Zo heb ik het 'genoegen' om in een wollig en donker bouwvakkersdecolleté te mogen kijken. De nog vrij jonge man in kwestie, mist op zijn hoofd wat haar. Zijn broek is wat afgezakt en zijn shirt omhoog gekropen. Hij bukt zich iets voorover. Het zwarte krullige haar dat hij op zijn hoofd mist, heeft zich duidelijk op een andere plek gevestigd. 

We zijn klaar voor het opstijgen. De motoren maken zich bulderend klaar. We maken snelheid. Ik voel de kracht waarmee ik in mijn stoel wordt gedrukt. Ik vind het altijd zo verwonderlijk dat je in korte tijd los bent van de aarde en in de lucht vliegt.

'Wollige bilnaad' slaat een kruis. Daar gaan we.

 

Tijgeren

Nu! Dit is mijn kans! 

Ruim anderhalf jaar geleden heb ik mijn vijfentwintigjarig werkjubileum bereikt. Het was ook het jaar dat ik boventallig werd. Mijn manager vroeg me of ik het jubileum wel wilde vieren. Gezien de boventalligheid. Het is toch dubbel. Wat dacht jij dan! Zeker wil ik het vieren. We gaan knallen!

Ik had zin in een gezellig feest met collega’s, mijn ouders, broer, schoonzus en beide nichtjes. En een gezellig feest is het geworden.

Mijn nichtjes van zeven en negen jaar staan achter de bar. Ze mogen helpen met glazen spoelen en af en toe een keer een biertje tappen.

Ik heb het altijd nog een keer willen doen. Net als in die reclame. Die vrouw die zo heerlijk sensueel over de bar tijgert. Dit is mijn kans! Dit is mijn feestje. Ik kruip op de bar.

Alhoewel ik me minder sensueel voel als die vrouw in de reclame, heb ik helemaal mijn moment. Ik geniet. We lachen.

Na mijn uitspatting word ik van de bar afgeholpen. Een collega komt naar me toe. Ze zegt verwonderd, ‘Jouw nichtjes, ze kijken er niet eens van op dat hun tante over de bar tijgert.’ Ze is verbaasd dat deze meiden het heel gewoon vinden.

Wat later denk ik hier over na. Ik vind het grappig en ben trots tegelijk.

Trots op deze dames.

Cameltoe

Sommige wenkbrauwen schieten omhoog bij het woord 'Cameltoe'.

Het wordt ook wel 'kamelenteen' of ‘lipleesbroek’ genoemd.

Het is een term die gebruikt wordt om aan te geven dat kleding zodanig om de schaamstreek van een vrouw zit, dat er een fenomeen verschijnt dat enigszins lijkt op de vorm van een kamelenteen.

Het blijkt een puntje van aandacht te zijn. Soms overkomt het je ook. Ik spreek uit ervaring.

Goed voorbereid ga ik de bodypower les in. Een stang met gewicht ligt in mijn nek. De zaal wordt gevuld met muziek. Luisterend naar de instructies van onze sportjuf stap ik met grote passen naar links en rechts uit. Ook wel squats genoemd. Ik ben echt goed mijn best aan het doen. Plots kom ik tot de onaangename conclusie dat ik een verkeerde onderbroek aan heb. Ik ben toch niet zo goed voorbereid als ik dacht. Ik heb er één…  een 'Cameltoe'! Ik kan je vertellen dat het verre van behaaglijk is.

Dan komt dit voorval een keer ter sprake bij ons thuis. Met de nodige gekkigheid en gein komen we tot een leuke benaming.

In huize ter Voert hebben we dit fenomeen omgedoopt tot ‘Mummelbukske’.

Afbeelding, bron: Pinterest
 

 

 

Lente

Ik hoor een van de mooiste geluiden.

Het is half vijf in de ochtend. Ik stap uit mijn bed om te plassen en hoor het fluiten van een merel. Een vrolijk gevoel bekruipt me. Het voorjaar is in aantocht. Heerlijk.

Wat is er mooier dan het gefluit en gekwetter van de vogels in de vroege ochtend? Ik word er opgewekt van. Mijn dag kan niet meer stuk.

De mannetjes doen hun opperste best en zingen er op los. De vrouwtjes kiezen de mannetjes die het mooist en het langst zingen. Een mannetje dat lang kan zingen heeft een goed leefgebied en kan dus veel voedsel voor de jonge vogels vinden. Dat zijn de beste mannen. Bij ons mensen werkt dat duidelijk anders. Of zou dat de reden zijn dat bouwvakkers vrouwen nafluiten?

Vogels zingen meestal alleen in het voorjaar. Dan moeten ze hun territorium verdedigen en een vrouwtje zoeken. Na de broedtijd is zingen niet meer nodig. Het trekt dan alleen maar de aandacht van roofdieren. Dus stoppen de meeste vogels dan met zingen. In augustus hoor je de merel niet meer fluiten.

Mijn tuin behoort tot het territorium van een merel met witte vlekjes op zijn kop. Twee jaar geleden zag ik een merel met kale plekjes op zijn bolletje. Wat hem overkomen is, ik heb geen idee. Misschien een gevecht met een soortgenoot of aangevallen door een kat. De merel heeft het gelukkigerwijze overleefd. De veertjes zijn aangegroeid en zijn wit van kleur. Hierdoor is meneer merel voor mij makkelijk te herkennen.

Ik stap terug in mijn bed en luister vermaakt naar de zangkunsten van meneer merel, druk doende zijn territorium aan te geven.