Op de wc is niemand een ster

Met mijn neus zit ik in verschillende boeken. Zo bevindt mijn neus zich ook in het boek 'Tem je geest', geschreven door Ruby Wax.

Het is een grappig en duidelijk geschreven boek. Ruby Wax’ eigen ervaringen met depressiviteit deden haar besluiten om haar tv-carrière op een laag pitje te gaan zetten en de menselijke geest te bestuderen.

Ik lees dat veel mensen het zichzelf lastig maken. Bijvoorbeeld door te denken wat een ander wel niet zou kunnen denken dat jij denkt. Of dat je steeds bezig bent met wat een ander van je vindt. Zoals ik lees, zitten er in veel hoofden kritische stemmetjes. Deze zelfkritische gedachte maakt ons gestrest, angstig en depressief. Het is van belang om rust te vinden in deze hectische wereld en je denkgewoonten te veranderen. 

Ook beschrijft ze dat we ver zijn afgedwaald van normaal zijn. De theorie van Ruby Wax is, dat je kunt zien hoe geestelijk gestoord iemand is door naar zijn of haar badkamer te kijken. ‘Als mensen denken dat ze een kroonluchter, een bad van Italiaans marmer en een toilet dat meer dan drie functies heeft (tegenwoordig spelen sommige ervan zelfs Rachmaninov als je de deksel opendoet en ze besproeien je met seringenparfum nadat je hebt geplast) nodig hebben. Een badkamer is de plek waar je geen kouwe drukte moet hebben omdat het slechts om jou en de boodschap gaat. Er is daarbinnen geen ruimte voor narcisme, het is slechts een toilet. Op de wc is niemand een ster. Onthoud dat en je zult ver komen in het leven.’

Tijdens mijn toiletbezoek dacht ik aan haar woorden. Zelf formuleer ik het vaak wat minder keurig door te zeggen dat we allemaal moeten poepen. De boodschap is hetzelfde. 😉

Mystiek en duister

Ik kijk in twee glunderende ogen. We proosten met een biertje.

‘Oh Bi, weet je nog?’ Er verschijnt een grote stralende lach om haar mond. Ze begint te vertellen. ‘De eerste keer dat ik je zag, dacht ik echt ‘WAT komt daar aanzetten?!’’

Jaren geleden werden we als collega’s aan elkaar voorgesteld. Twee Rabobanken gingen fuseren. Samen met enkele collega’s was ik op weg naar de plaats waar we elkaar als nieuwe collega’s zouden ontmoeten.

Ze vervolgt haar verhaal ‘Ik keek door het raam en zag jou aankomen in een grote zwarte wapperende jas. Je droeg je zwarte krullaarzen. Ik keek naar mijn naaste collega en zei hardop en verbaasd ‘Nou! WAT daar aan komt zetten?!’’ Haar eerste indruk van mij was mystiek en duister.

Mystiek, spannend en duister. Het was een fase in mijn leven dat ik veel zwarte kleding droeg. Met mijn lange en grote wapperende zwarte jas heb ik een diepe indruk op haar achtergelaten. Binnen een seconde heeft zij in haar hoofd een mysterieuze en raadselachtige vrouw van mij gemaakt. Nog niet gesproken over mijn zwarte laarzen met krul. Wat was ik blij met deze laarzen. Ik heb ze altijd graag gedragen. (Uit reacties van mensen begreep ik dat de laarzen niet ieders smaak waren. Doch dat is geen issue. Ik draag geen kleding omdat een ander ze leuk vindt. Maar als je dan in de rij bij de kassa staat… en er hurkt een meisje van drie naast je neer…  en als ze dan héél héél voorzichtig met haar wijsvingertje een krul van mijn laars aanraakt en verwonderd naar boven kijkt... Nou, dan smelt ik weg.)

‘Je bent zo anders Bi, zo anders dan mijn eerste indruk van jou!’ Ik krijg een knuffel. We pakken elkaar stevig vast. We geven elkaar een zoen op onze wangen. We spreken uit hoe blij we zijn dat we elkaar hebben onmoet. Dat we een leuke tijd als collega’s hebben gehad. Lief en leed deelden we met elkaar. En altijd met een vleugje humor. Wat hebben we gelachen.

Ik hoop dat we elkaar zo nu en dan tegen blijven komen! Fijn je ontmoet te hebben leuk mens!

Bewondering

Een lief vriendinnetje van me is bekend met depressie. Het is voor mij niet voor te stellen wat zij doormaakt. Ik ben me gaan verdiepen in deze vreselijke psychische ziekte omdat ik benieuwd ben naar wat het met haar doet. Door een en ander te lezen, door documentaires en programma’s te kijken, krijg ik voor mijn gevoel een beeld.

Een depressie kan je diep raken en is aan de buitenkant niet te zien. Als in een soort van cocon zit je gevangen. Het geeft je het gevoel van niet goed genoeg zijn, het gevoel van falen. Het voelt uitzichtloos.

Het is overleven, het is spannend. Er is geen bescherming, er is alleen maar ellende. Je voelt je ongelukkig. Je voelt je leeg en eenzaam. Je hebt geen idee wat je met jezelf aan moet. Je bent moe, bang en angstig. Je bent bang voor gedachten en gevoelens. Je verdrinkt in wanhoop en leegte. Jouw doel is om te stoppen met denken, te stoppen met voelen. In eenzaamheid worden gedachten nog erger. Je wilt verlost worden van… Het is een constant gevecht. Je wilt ontsnappen, maar dat lukt niet. Het heeft jou in zijn macht. Wellicht zou je graag terug willen naar de oude jij. Je bent jezelf kwijt. Het heeft jou, je eigen ik afgepakt. Het maakt dat jij jezelf niet meer ziet zoals je bent of was. Je bent angstig en druk in je hoofd. Je kunt niet stoppen met denken. Je bedenkt dat het lastig is voor de mensen om je heen. Je voelt je een last.

Wij zullen nooit begrijpen welke hoeveelheid aan pijn verstopt kan zitten in de diepste plekjes van een eenzame en beschadigde ziel. Je worsteling, je wanhoop, je moed, je vechtlust. Lieverd, wat bewonder ik jouw kracht en doorzettingsvermogen, elke keer weer.