Genietend van een hard gekookt eitje, denk ik terug aan die
bewuste ochtend.
Die ochtend die er voor zorgde dat ik jarenlang geen gekookt eitje wilde eten.
Samen met een stel vriendinnen zijn we de avond ervoor wezen stappen in Arnhem. We hebben een superleuke avond gehad. We besluiten deze ochtend een ontbijtje te nemen in de stad. We zijn wat brak. Met een zonnebril op ons hoofd nemen we plaats op een terras in de zon. We bestellen een uitgebreid ontbijt met verse jus en een gekookt eitje.
We kwebbelen gezellig en nemen de avond ervoor nog even door. Ondertussen wordt ons ontbijt gebracht. Het ziet er lekker uit. Ik lust wel wat. Vooral na zo'n avond stappen. Ik heb dan vaak het gevoel dat mijn lijf extra brandstof nodig heeft om te herstellen.
Nadat ik een broodje op heb, pak ik mijn eitje en begin deze af te pellen. Vanachter mijn zonnebril meen ik dat het eiwit niet wit is. Het lijkt wat gelig. Ik bedenk me dat dit komt omdat ik mijn zonnebril op heb. Nadat ik verder ga met pellen, krijg ik een naar gevoel in mijn buik. 'Zie ik het goed?' Ik schrik en word lichtelijk misselijk. Een rilling trekt over mijn rug. 'Ik zie het goed! Ik zie een kuikentje! Een kuikentje in ontwikkeling!'
Zo snel ik kan, leg ik het ‘ongeboren en gekookt begin van een nieuw leven’ onder een servet op mijn bord. De bediende vraagt of alles naar wens is? Ik vertel haar wat er op mijn bord ligt. Ze vindt het vervelend en vraagt of ik een ander gekookt eitje wil.
Ik bedank haar vriendelijk en denk 'Nu even niet!'
Die ochtend die er voor zorgde dat ik jarenlang geen gekookt eitje wilde eten.
Samen met een stel vriendinnen zijn we de avond ervoor wezen stappen in Arnhem. We hebben een superleuke avond gehad. We besluiten deze ochtend een ontbijtje te nemen in de stad. We zijn wat brak. Met een zonnebril op ons hoofd nemen we plaats op een terras in de zon. We bestellen een uitgebreid ontbijt met verse jus en een gekookt eitje.
We kwebbelen gezellig en nemen de avond ervoor nog even door. Ondertussen wordt ons ontbijt gebracht. Het ziet er lekker uit. Ik lust wel wat. Vooral na zo'n avond stappen. Ik heb dan vaak het gevoel dat mijn lijf extra brandstof nodig heeft om te herstellen.
Nadat ik een broodje op heb, pak ik mijn eitje en begin deze af te pellen. Vanachter mijn zonnebril meen ik dat het eiwit niet wit is. Het lijkt wat gelig. Ik bedenk me dat dit komt omdat ik mijn zonnebril op heb. Nadat ik verder ga met pellen, krijg ik een naar gevoel in mijn buik. 'Zie ik het goed?' Ik schrik en word lichtelijk misselijk. Een rilling trekt over mijn rug. 'Ik zie het goed! Ik zie een kuikentje! Een kuikentje in ontwikkeling!'
Zo snel ik kan, leg ik het ‘ongeboren en gekookt begin van een nieuw leven’ onder een servet op mijn bord. De bediende vraagt of alles naar wens is? Ik vertel haar wat er op mijn bord ligt. Ze vindt het vervelend en vraagt of ik een ander gekookt eitje wil.
Ik bedank haar vriendelijk en denk 'Nu even niet!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten