Marktplaats

Terwijl ik wat aan het rommelen ben, kom ik mijn mooie zwarte muiltjes tegen. Destijds moest en zou ik ze hebben. Zo mooi vond ik ze. Ik vind ze nog steeds super mooi. Maar helaas is het voor deze dame niet weggelegd om op deze schoenen te lopen.

Omdat ik ze niet draag, moet ik ze wegdoen. Ik besluit om ze op Marktplaats te zetten. Ik plaats een paar foto's van de schoenen samen met een foto dat ik ze aan heb. Op deze foto zijn mijn voeten en onderbenen (met jeans) zichtbaar. Zo heeft de eventuele koper gelijk een beeld van hoe ze lijken als je ze draagt.

Binnen een half uur heb ik een berichtje op mijn schoenen. Een meneer geeft aan dat de schoenen hem niet passen. Of ik het stoeltje ook verkoop waar ze op staan? Geamuseerd reageer ik dat het stoeltje niet te koop is. Ik geef hem een tip dat hij op Marktplaats kan kijken of bij een Kringloop. Verfje erover en klaar.

De 'Marktplaatsmeneer' zegt dat hij verder gaat zoeken naar stoeltjes. Daarnaast krijg ik het advies om de schoenen zelf te houden. Hij vindt dat ze me sexy staan. 'Krijg nou wat! Wat gebeurt hier?' Ik bedank hem maar voor het compliment en wens hem succes toe met zoeken naar stoelen. 

Nog geen half uur later een nieuw bericht van dezelfde meneer. Of ik de schoenen van mijn partner ook verkoop? Ik reageer met de vraag of hij wil achterhalen of ik een partner heb. Hij geeft aan dat hij het niet perse wil weten omdat het tegenwoordig minder uitmaakt. Ik laat hem weten dat ik toch duidelijk van de oude stempel ben.

Hij vindt dat ik leuk en gezellig reageer. Hij wil niet de verkeerde indruk wekken en gaat op zoek naar stoelen. Hij wenst de sexy dame van de oude stempel een fijne dag toe. 

Wat een paar schoenen al niet te weeg kunnen brengen.

Loops

'Weet je al of het dekken is gelukt?'

Mijn collega is gek van herdershonden. Haar vorige hond is een tijdje geleden overleden. Vol enthousiasme vertelt ze dat ze nu toe is aan een pup. Ze is wezen kijken bij iemand wiens hond gedekt gaat worden. Haar ogen stralen bij het vertellen. Het blijkt dat de moederhond in spe nog loops moet worden. Dus het is nog even afwachten.

'Loops' eigenlijk best een grappig woord voor de vruchtbare periode van een vrouwelijk wezen. We praten nog wat verder en ook andere bewoordingen komen voorbij. Rams en hengstig, maar ook tochtig. Een koe is tochtig. Als je er zo over nadenkt, een wat ranzig woord, vindt mijn collega. Ik vermoed dat ze net als mij wat visueel is ingesteld.

Ik ben maar wat blij dat ik gewoon kan zeggen dat ik ongesteld ben in plaats van tochtig. Klinkt toch anders...

Heimwee

'Hoe oud zou je zijn? Wat zou je allemaal te vertellen hebben als je praten kon?'

Je bent praktisch en degelijk. Ik zou je zo kunnen gebruiken. Een tweede leven gunnen. Maar ik ben zuinig op je. Je zult nu haast een eeuw oud moeten zijn als ik terugreken.

Honderd jaar geleden. Zo’n andere tijd. Tegenwoordig gaan weinig spullen honderd jaar mee. Als iets stuk is, koop je een nieuw exemplaar. Ik vind het stom dat je met een computer moet uitlezen wat er met je auto mis is. Een onderdeel vervangen? Het is nog maar de vraag of dat kan. Veel spullen zijn er voor gemaakt om een bepaald aantal jaren mee te gaan. Een paar maanden geleden pakte ik mijn strijkijzer. Ik druk door het handvat heen. Helemaal verpulverd. Ik merk dat ik zo nu en dan toch wel wat heimwee naar ‘het oude’ heb.

Op haar fiets nam ze je met haar mee. Naar haar werk. Jarenlang ben je de trouwe tas van tante Riek geweest.

Voor mij ben je een tas met emotionele waarde.  

Dukes of Hazzard

‘Hey! Wat doe jij nou?’

Samen met mijn collega loop ik naar mijn auto. Terwijl ik naar mijn auto loop, doe ik de deuren van een afstandje open. Zo ook mijn autoramen. Ze is verbaasd. Ik leg haar uit dat de ramen automatisch open gaan als je het knopje, om de deur te openen, langer ingedrukt houdt. Ze probeert het bij haar auto. Ze is stomverbaasd. Bij haar werkt het ook. Met een blij gezicht stapt ze in haar auto en rijdt zwaaiend weg.

Ik merk op dat mijn deuren dicht zitten en mijn ramen open zijn. Hier klopt iets niet. Een paar keer proberen, open en dicht, open en dicht. Niets… Met de sleutel in het slot probeer ik de deur te openen. Het knopje gaat omhoog maar zakt weer terug. Niets… Ik probeer de deur van binnenuit te openen. Niets… ‘Moet ik nu echt met mijn jurkje klimmend door het raam om in de auto te komen?’ Er zit niets anders op. Ik voel me een inbreker in mijn eigen auto. Het is nog wel ff een dingetje om charmant in de auto te klimmen met een jurkje. Ik kan je vertellen dat deze missie duidelijk niet is geslaagd. Hopelijk hebben niet al te veel mensen gekeken. Als ik me zo in de auto laat zakken, voelt het ook wel een beetje stoer. Ik denk gelijk aan de ‘Dukes of Hazzard’. Deze heren stappen altijd op deze manier in hun auto.

Nadat ik de sleutel in het contact steek en deze omdraai, kom ik tot de ontdekking dat er niets gebeurt. Ik probeer uiterst gracieus uit de auto te klimmen en bel mijn redder in nood, mijn vader. (Toch vraag ik me werkelijk af waarom ik twee keer in en uit de auto ben geklommen… Gewoon om nog een keer te checken…) Met een kwartiertje is hij er. Ik druk op het knopje om te laten zien dat de deuren niet open gaan. ‘En wat denk je? De deuren gaan open!’ Met verbaasde ogen kijk ik mijn vader aan. Ik stop de sleutel in het contact en de radio gaat aan… ‘Nee he?’ Maar de auto start niet…. Mijn vader legt uit dat de accu zich waarschijnlijk iets heeft opgeladen doordat deze rust heeft gehad. Met startkabels krijgen we mijn auto aan de praat. We besluiten om gelijk naar de garage door te rijden.

Nog geen twee honderd meter verder gebeurt er een ongeluk. Een zwangere vrouw fietst tegen een auto. Zoals mijn vader is, stapt hij gelijk uit de auto en schiet te hulp. Ik zet mijn auto, met alarmlichten aan, langs de kant van de weg (de motor laat ik draaien in verband met mijn accu). Het is erg druk op de weg. De auto van mijn vader staat midden op de weg met lopende motor. Ik ren er snel naar toe, spring in zijn auto en zet ook zijn auto, met alarmlichten aan, achter die van mij. Een andere collega staat in de rij auto’s te wachten en slaat het tafereel gade. Daarbij ziet hij mij heen en weer vliegen van de ene naar de andere auto. Het lijkt erop dat het met de dame in kwestie en haar kindje redelijk goed is afgelopen. Gelukkig!

Een nieuwe accu rijker kom ik thuis. Daar ontdek ik dat ik gisteren vergeten ben om mijn parasol dicht te doen. Er steekt een ijzeren prikker door het canvas.

Het laat me inzien dat een accu te koop is en dat je verder kunt rijden. Dat een gat ik een parasol wellicht met Ducktape te repareren valt.

Dat het leven van een kindje zoveel belangrijker is dan dit alles. 

Tegen het lijf gelopen

En dan zit je daar in de auto van een vreemde jongeman met baard. 

De voorruit ligt eruit. Je zit op de bijrijdersplaats. Voordat hij wegrijdt, legt hij netjes een dekentje op je knieën. En daar ga je in een gele Ford Taunus 12 M met zwart dak en een zwarte streep op de motorkap. De nacht in.

De haren zullen bijna van je hoofd gewapperd zijn onder het rijden. Van je mooie kapsel, waar je zo je best op hebt gedaan, zal in een mum van tijd weinig overgebleven zijn. Toch lief, dat dekentje als bescherming tegen de wind. Waarschijnlijk heb je die moeten vasthouden onder het rijden, zodat ie niet weg zou waaien. Ik zie het helemaal voor me.

Dit is de eerste ontmoeting van mijn vader en moeder. Doordat ze elkaar leuk vonden, lopen mijn broer(tje) en ik op deze aarde rond. Stel dat ze elkaar nooit hadden ontmoet, dan waren wij er niet geweest. Zo gek om daar over na te denken. 

Wat ben ik blij dat zij elkaar tegen kwamen. En dat mijn moeder alle gevaren heeft getrotseerd. 

Mijn vader rijdt nog steeds graag met open raam. Tegenwoordig draait hij het zijraampje open.  

Het kan wel

'Bi, het wordt nooit meer zo fijn zoals we het hebben gehad.'

Ik ben in gesprek met een oud collega van de Rabobank. Ze is inmiddels een goede vriendin van me geworden. Beiden werken we er niet meer.

We praten over hoe fijn we het hebben gehad als collega's. We wisten onderling wat we aan elkaar hadden en er heerste een fijne werksfeer. Er waren momenten van lachen en gein maken en dan weer de schouders eronder en hard werken. Ze is van mening dat we het nooit meer zo fijn zullen krijgen. Ik heb het inmiddels anders ervaren.

Op dit moment heb ik een tijdelijke opdracht op het Zorgplein van Gemeente Doetinchem. De laatste dagen zijn aangebroken. Ik kan je zeggen dat ik erg blij ben met mijn huidige collega's. Ik voelde me gelijk welkom. Het is zo vertrouwd. Het voelt alsof ik er al jaren werk. Een paar weken geleden zei een collega me, dat ze niet voor kon stellen dat ik bijna wegga. 'Het voelde zo snel eigen' zegt ze. En dat is wederzijds. Wat een fijne en lieve mensen.

Eerlijk gezegd baal ik er van dat ik ze over een aantal werkdagen ga verlaten. Ik vind het echt jammer. Wie weet wat de toekomst brengt... Misschien kruisen onze wegen elkaar nog eens.

Ik ga ze in ieder geval erg missen en voor nu dit moois achter me laten. 

Dank jullie wel! 

Kung fu fighting

We hebben allemaal wel eens een keer dat je iets verkeerd zegt of zingt. Je bent jezelf van geen kwaad bewust en doet dit misschien al jaren.

Zo ook een vriendin van mij. Ze zingt al jaren heerlijk mee met het nummer 'Kung fu fighting'. Dat nummer begint met veel 'ge-whoaaa-whoaaa-whoaaa'. Uit haar mond komt iets dat klinkt als Kung fu fighting. Ik vraag haar wat ze precies zingt. In volle overtuiging zingt ze het nog een keer met een blij gezicht 'Everybody was Songsoesaising'. Dit is te leuk! 

Ook zoiets. Een oud collega was een keer op een feest. Er waren veel mensen van tachtig jaar en ouder. Er staat een man achter zijn keyboard. Hij is de sfeermaker en heeft iedereen op de dansvloer gekregen. Alle oudjes lopen de polonaise. De muziek van ‘Gina Lollobrigida’ klinkt uit de speakers. Alle bejaarden komen zwaaiend en zingend voorbij in de polonaise. Ze hebben veel schik en geen idee wat ze zingen. Mijn collega weet niet wat ze hoort en ligt in een deuk. De keyboardman zingt mee in de microfoon. Hij heeft een eigen versie gecreëerd. 'Gina..., Gina..., Gina hoe ist met ow va? Hoest met ow va Gina? Hoest met ow va Gina? Gina hoe ist met ow va?'

Dit lijkt niet over de vader van Gina te gaan.

Even kan soms best lang duren

Genietend van een hard gekookt eitje, denk ik terug aan die bewuste ochtend.

Die ochtend die er voor zorgde dat ik jarenlang geen gekookt eitje wilde eten.

Samen met een stel vriendinnen zijn we de avond ervoor wezen stappen in Arnhem. We hebben een superleuke avond gehad. We besluiten deze ochtend een ontbijtje te nemen in de stad. We zijn wat brak. Met een zonnebril op ons hoofd nemen we plaats op een terras in de zon. We bestellen een uitgebreid ontbijt met verse jus en een gekookt eitje. 

We kwebbelen gezellig en nemen de avond ervoor nog even door. Ondertussen wordt ons ontbijt gebracht. Het ziet er lekker uit. Ik lust wel wat. Vooral na zo'n avond stappen. Ik heb dan vaak het gevoel dat mijn lijf extra brandstof nodig heeft om te herstellen.

Nadat ik een broodje op heb, pak ik mijn eitje en begin deze af te pellen. Vanachter mijn zonnebril meen ik dat het eiwit niet wit is. Het lijkt wat gelig. Ik bedenk me dat dit komt omdat ik mijn zonnebril op heb. Nadat ik verder ga met pellen, krijg ik een naar gevoel in mijn buik. 'Zie ik het goed?' Ik schrik en word lichtelijk misselijk. Een rilling trekt over mijn rug. 'Ik zie het goed! Ik zie een kuikentje! Een kuikentje in ontwikkeling!'

Zo snel ik kan, leg ik het ‘ongeboren en gekookt begin van een nieuw leven’ onder een servet op mijn bord. De bediende vraagt of alles naar wens is? Ik vertel haar wat er op mijn bord ligt. Ze vindt het vervelend en vraagt of ik een ander gekookt eitje wil.

Ik bedank haar vriendelijk en denk 'Nu even niet!'

Oerkreet

Een harde schreeuw klinkt in de nacht.

Ik word wakker van mezelf. Die schreeuw kwam uit mijn mond. Heel diep van binnen, uit het diepst van mijn 'zijn'. Dit is een echte oerkreet. Die oerkreet kwam uit mijn mond en klonk héél vreemd. Het was haast dierlijk.

Langzaam besef ik wat er gebeurd is. Ik heb iets gehoord op de overloop. Een geluid. Ik kan niet thuisbrengen welk geluid het is.

Ik sta naast mijn bed. Ik word pas wakker als ik sta, van mijn eigen schreeuw. Met aangespannen armen sta ik met mijn gezicht richting de overloop. Daar sta ik hijgend van schrik in mijn 'niemendalletje'. Mijn hart springt bijna uit mijn lijf, zo gaat het tekeer. Ik heb een houding van 'kom maar op' en voel een oerkracht in me.

'Wat heb ik gehoord? Waar ben ik wakker van geworden? Is er iemand in mijn huis?' Met een bonkend hart loop ik voorzichtig naar de overloop. Ik kijk naar rechts. Daar zie ik de reden van het geluid dat ik hoorde en dat mijn nachtrust wreed heeft verstoord. In het donker zie ik de rondingen van mijn blauwe fitnessbal... 'Gelukkig!'

'Maar hoe komt deze hier? Hij ligt altijd op zolder! Bovenop een mand!' Voorzichtig loop ik de trap op naar de zolder en doe de lamp aan. Niets, helemaal niets... Het raam staat open. Vermoedelijk is de bal eerder die dag uit de mand gevallen omdat ik wat aan het opruimen ben geweest. De wind heeft er daarna voor gezorgd dat de bal is gaan rollen richting de trap. Stuiterend is de bal naar beneden gekomen en heeft hierbij de schone slaapster abrupt gewekt. 

Nooit gedacht dat ik zo zou reageren in een dergelijke situatie. 

13 REASONS WHY

Vorige week heb ik de Netflix-serie '13 REASONS WHY' afgekeken. Een paar dagen later werd de serie besproken in een programma op tv.

De serie maakt thema’s als cyberpesten (pesten op internet), slut-shaming (het beledigen, overdreven bekritiseren en naar beneden halen van vrouwen om hoe ”uitdagend” ze zich kleden, hoe ze zich gedragen of  hoe vaak zij seks hebben) en zelfdoding bespreekbaar. Na een verbijsterende zelfmoord van een tienermeisje ontvangt een klasgenoot een aantal tapes waarop ze uitlegt waarom ze hiervoor gekozen heeft. Het is een erg aangrijpende serie. De ernst van de situatie wordt goed naar voren gebracht.

De serie maakt me nog meer bewust en laat me inzien dat jongeren soms niet weten hoe ze iets bespreekbaar moeten maken, soms niet durven. Niet weten wat ze met hun gevoelens aan moeten. Niet weg kunnen met hun gedachten. Ze zijn onzeker. Dat een jongere, door zijn/haar puberbrein, de situatie soms niet overziet en denkt dat het nooit meer goed komt. En ondertussen verder en verder wegzakt in het nare gevoel.

Voor de jongeren en hun naasten is het erg heftig. Soms is het leven zo zwaar dat uit het leven stappen de enige oplossing lijkt. Als naaste of buitenstaander is het van belang dat je open staat voor een gesprek. Hoe eerder de situatie bespreekbaar wordt, des te sneller kan hulp worden aangereikt. En voorkom je hopelijk dat de situatie verergert.

Schrik niet als iemand hierover met je in gesprek wil gaan. De persoon in kwestie wil gehoord worden.

Het is niets om je voor te schamen.  

Laten we zorgen voor meer openheid. 

Studio Chevalking

'Kijk! Geweldig! Dat licht!'

Met jouw enthousiasme neem je ons mee in de wereld van fotografie.

We kijken over jouw schouder mee op het beeldscherm van de fotocamera. We zien een prachtige foto. De zweem van de avondzon geeft een sprookjesachtig beeld.

Met ferme stappen loop je verder. Wij hobbelen snel achter je aan. Vol passie geef je op een speelse en levendige manier uitleg. Je vraagt een van ons plaats te nemen op een omgevallen boomstam. In nog geen seconde lig je languit op de grond. Enthousiast en vol bezieling praat je door. Weer heb je een feeëriek plaatje geschoten. 

Glunderend en opgetogen praat je verder en breng je jouw kennis op ons over. We worden aangestoken door jouw enthousiasme. Geweldig om te zien!

Ik verheug me al op de volgende veldles. In een veldles laat je ons nadenken welke instellingen we waarom gebruiken. Ondertussen overleggen we met elkaar en kijken we met elkaar mee. Het is een ongedwongen en gemoedelijke sfeer. Ik ben blij dat ik me in februari heb aangemeld voor de basiscursus fotografie. Inmiddels heb ik een jaarabonnement genomen omdat ik weet dat er nog zoveel te leren valt.

Het leren is leuk en dat komt mede door de lessen van een bruisend, zeer bevlogen en kundig persoon.