Scheet?

'Tjéé zeg!' Mijn collega kijkt me met verbaasde en ietwat geschrokken blik aan. 'Dit zijn mijn schoenen hoor!' Reageer ik ad rem. Bij het weglopen ontsnapt een soort van scheetgeluid uit mijn schoenen. 'Het komt door de sokken in mijn schoenen' leg ik verder uit. Ze kijkt me met een vreemde glimlach aan. Volgens mij gelooft ze me niet.

Om te bewijzen dat dit ongepaste geluid echt uit mijn schoenen komt, zet ik nog een paar passen. Ik loop wat heen en weer. Gelukkig hoor ik het geluid weer. Zelfs mijn manager hoort het. Ook zijn volle aandacht heb ik.

Ongemakkelijk vind ik het. Al komen scheetgeluiden uit je schoenen, ze trekken toch echt de aandacht. Daar ben ik inmiddels wel achter. Eigenlijk is het ook best een brutaal geluid. Een geluid dat zich vrijpostig ten gehore brengt. Een soort van decorumverlies. (Met decorumverlies wordt bedoelt dat iemand zijn manieren verliest en zich niet meer netjes gedraagt). In de woorden van mijn grappige vader ook wel 'decoratieverlies'.

Hoe kan het dat ik andere mensen nooit met 'scheetschoenen' hoor? Ik heb het alleen bij sneakers. Verschillende soorten sokjes heb ik geprobeerd. Andere inlegzooltjes in mijn schoenen helpen niet. Misschien komt het doordat ik mijn voeten elke ochtend insmeer met voeten crème en dat mijn sokjes hierdoor stroef gaan reageren op de binnenzool. Ik weet het niet. Geef mijn portie maar aan Fikkie!

Snel trek ik mijn kleine sokjes uit en loop met blote voeten in mijn schoenen een rondje over de afdeling. En... jazeker... je raadt het al. Dit gaat volkomen geluidloos. Het bewijs is geleverd. Gelukkig!

De oorzaak... daar hoop ik nog eens achter te komen. Voor nu ga ik geluidloos met blote voeten in mijn sneakers op weg naar huis.

Haar

Ik smelt weg…

Ik kijk naar een foto met een allerliefst hartveroverend klein babygezichtje. Haar donkere oogjes kijken wijs de wereld in. Wat een schattig meisje is het. Haar kleine bolletje is bedekt met een bos donkere haartjes. Zo lief en vertederend. Een blij niet nader te omschrijven gevoel overmeestert me.

Vol blijdschap praat ik met collega’s over het kleine meisje. Een van de collega’s vertelt opgetogen welk bijzonder gevoel ze heeft en wat het met haar doet. Ze kan het gevoel niet thuisbrengen. ‘We zijn tante geworden!’ zeg ik. ‘Ja precies’ zegt ze ‘zo voelt het.’ Met twinkeling in onze ogen praten we vol trots en opgetogen verder.

Verbaasd blijf ik elke keer over het feit dat sommige kindjes geboren worden met enorm veel haar. Deze nesthaartjes verliest het kindje in de eerste maanden na de geboorte. Toch blijf ik het altijd verwonderlijk vinden. Wellicht komt dit mede door mijn eigen verleden.

Een collega giechelt als ik haar vertel dat ik zo goed als kaal geboren ben en tot mijn eerste verjaardag amper haar heb gehad. Pas met anderhalf jaar had ik iets van wat je een bosje haar kunt noemen.

En nu ik ouder wordt, groeit het op plekken waar ik het liever niet heb. Ook dit is verbazingwekkend. Daarbij komt dat deze haren vaak opvallend, lang en donker zijn. Geef mij dan toch maar die zachte blonde donshaartjes.

 

Geit

Vrolijk wandelend in mijn groene bloemetjesjurk begeef ik me in een park met dieren. De jurk in kwestie zit goed gesloten om mij heen. Eerlijk gezegd, zit de jurk strak om mij heen. Eigenlijk best wel strak. Om hierbij een beeld te schetsen, de bloemen zijn een slag groter dan ze behoren te zijn. Ik ben blij met jurkjes die met me meegroeien. Er komt vast en zeker weer een periode dat ik deze jurk draag en de bloemetjes in hun oorspronkelijke proportie zijn. Voor nu accepteer ik hoe ik ben.

Afijn, met mijn iets te grote bloemen loop ik tussen de geiten. Aaiend baan ik mij een weg tussen deze leuke beesten. Vermaakt kijk ik hoe een geit geniet terwijl ik haar nek aai en masseer. Grappige dieren zijn het. Ik loop wat verder naar een omgevallen dikke boomstam. Ik ga zitten en aai een geit voor me. Dan ineens voel ik dat een andere geit mijn haar ontdekt heeft. Geitenlippen verkennen mijn haar. Vermoedelijk wordt het aangezien als een niet te ontkennen appetijtelijke bos hooi. Hierbij bedenk ik me dat dit wellicht verre van een compliment is voor mijn ietwat wilde haarbos. De geit in kwestie begint blij en verrukt te peuzelen aan mijn haar. Ze komt, tot mijn blijdschap, al snel tot de ontdekking dat mijn haar verre van eetbaar is.  

De bloemen op mijn jurk zijn ontdekt. Knabbelend gaat mijn geitenvriendin op verkenningstocht. Zachtjes voel ik hoe zij mijn jurk aftast. Bloemetje voor bloemetje. Ze doet dit heel voorzichtig. Mijn jurk blijft hierbij heel. Gelukkig. Al snel besluit ze dat dit verloren tijd is. Ze blijft rustig staan op de boomstam en kijkt wat afwezig van zich af. Ik denk dat ze enigszins onder de indruk is van mijn verschijning. Ze vraagt zich vast af wat die vreemde dame met nep hooi op haar hoofd en nep bloemen op haar jurk in het park doet.

Dat mijn lijf, huid en haar anders worden door de tand des tijds, daar ben ik inmiddels bekend mee. Met de acceptatie hiervan ben ik ook aardig op weg. De ene keer gaat dit wat makkelijker dan de andere keer. Al met al gaat het erom wie je bent en wat je doet. Hoe sta je in het leven. Een rimpeltje meer hier en wat minder elasticiteit daar mag de pret niet drukken. Alhoewel minder elasticiteit kan na verloop van tijd het aanzicht geven van gesmolten kaarsvet. Aangezien ik een beelddenker ben, wil ik deze gedachte graag parkeren.

Vrolijk concludeer ik dat ik om op te vreten ben, al is het in geitenogen. En voor volgende week staat gelukkig een afspraak met mijn kapper gepland.