In het donker

Daar hang ik dan, in het donker, boven een wc pot in Spanje. 

De elektriciteit is uitgevallen. Ik vraag aan de vrouw van het eettentje of ik het toilet wel gebruiken kan. Ze bevestigt dit overtuigd.

De deur staat op een kier. Door de kier straalt wat licht. Ik word bijgeschenen met het lampje van een mobieltje. Aan de andere kant van de wc deur staat een alleraardigst meisje. Ze werkt in het eettentje. Terwijl ik op weg was naar het toilet, liep ze achter me aan. Het bijschijnen van gasten is blijkbaar een extra taak nu de elektriciteit uitgevallen is. Hopelijk is ze niet aan het filmen. Ik hoor haar ondertussen bellen, dus maak ik me geen zorgen. Dat zit wel goed... denk ik.

Op de tast zoekt mijn hand in het duister naar wc papier. Terwijl ik me op deze manier behelp, bedenk ik me dat ik niet kan zien hoe het toilet eruit ziet. Vervolgens besef ik me dat het misschien ook maar beter is, afgaand op de penetrante toiletlucht.

Fun between your legs

'Huh? Lees ik dit goed?'

Ja, ik lees het goed. Het staat er echt. Op straat, bij de ingang van een winkel, staat in vrolijke kleuren op een bord ‘Put the fun between your legs' geschreven.

Plezier in de vorm van vreugde, vermaak en vertier? Plezier in de vorm van genot en lust? Plezier in de vorm van amusement en entertainment? Mijn aandacht is getrokken.
Deze tekst wekt mijn interesse. Met mij velen vermoed ik. Welke dienst of product wordt hier aangeboden? En de prijs maakt me nog nieuwsgieriger. Een dag voor negen euro en twee dagen voor veertien euro. In een flits schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd.

Het bord met deze tekst staat voor een zaak. Deze zaak wil onderscheidend zijn en de aandacht trekken. Want hoe trek je de aandacht in een stad waar om de paar honderd meter hetzelfde product wordt verhuurd? Dit is een wel erg grappige en unieke manier om de aandacht te trekken voor de verhuur van… jawel… fietsen.

Heren opgelet!

Heerlijk ontspannen lig ik lezend op een strandstoel. Mijn aandacht verleg ik even van het boek naar de wereld om me heen. Vluchtig kijk ik wat over het strand. Dan zie ik iets voor me wat echt niet kan. Ik schrik er zelfs een beetje van.

Een jongeman staat voor me. Hij komt net uit de zee zo te zien. Vermoedelijk heeft hij een frisse duik genomen. Hij staat voor me in een witte zwembroek. Een natte witte zwembroek. Een vrij aangesloten natte witte zwembroek. Een natte witte zwembroek die niets te raden overlaat.  

Hij staat te praten met (ik vermoed) zijn vriendin. Zij ligt in bikini voor me op het strand. Meneer in witte zwembroek loopt, pratend met vriendin, een klein stukje van links naar rechts en weer terug. Dan bukt hij zich voorover en geeft haar een zoen. Zacht fluistert hij nog wat woorden en loopt weer wat heen en weer. Het is duidelijk dat meneer aan het genieten is. Hij verheugt zich zoals ik kan zien. Het is een opgewekt gebeuren in de witte zwembroek.

Ik wil er niet naar kijken, maar ik kan er niet omheen. ‘Dit kan echt niet!’ Ik denk er zelfs even over om mijn handdoek aan te bieden. Zodat hij zijn zwembroek kan bedekken. ‘Niet doen!’ Ik focus me weer op mijn boek. ‘Waar was ik gebleven?’ Terwijl ik het verhaal weer oppak, dwalen mijn gedachten af. Ik bedenk me dat ik jullie heren moet waarschuwen. Hoewel ik vind dat je jezelf moet zijn en blijven, dat je moet aantrekken wat je zelf leuk vindt, wil ik toch zeggen: 'Een witte zwembroek, doe maar niet!’

Overgewaaid

En dan ineens denk ik aan een zekere collega. 

Met een vriendin zit ik in het Turia park in Valencia. We zitten wat te kletsen. Ineens wordt mijn aandacht getrokken. Voor mij zie ik iets wat me terugbrengt naar een zeker moment van jaren geleden.

Destijds werd het kantoor, waar ik werkte, elke ochtend geopend door een mannelijke collega. Met enkele andere collega's bleven wij buiten wachten totdat hij het pand 'vrij' had gegeven. Zo ook deze ochtend. Terwijl deze mannelijke collega de deur opent, zegt hij voorzichtig 'Ik ga zo even naar huis. Maar ben snel weer terug.'

Samen met nog een collega kijk ik hem verbaasd aan. 'Je bent er net?' zegt een van ons. Ietwat beteuterd kijkt hij ons aan en kijkt daarna naar beneden. 'Ik heb twee paar dezelfde schoenen' zegt hij. 'Een paar in het bruin en een paar in het zwart.' Hier heeft hij een leuke combinatie van gemaakt. Hij staat voor ons met aan zijn ene voet een zwarte en zijn andere voet een bruine schoen.

Deze trend is zichtbaar overgewaaid naar Spanje. Wellicht heeft zijn (in Spanje wonende) dochter hierbij een vinger in de pap gehad. 😉

Shit!

‘Ohhh nee! Bah!’

Ik zie je niet maar ik weet héél zeker dat je er was. Terwijl ik buiten met mijn schoonzus en broer sta te praten, laat jij iets vallen.

Eerst denk ik dat er een of ander beest op mijn haar is gevlogen. In een snelle reactie veeg ik met mijn hand over mijn haar. Aan mijn hand voel ik iets vochtigs en plakkerigs. Ik kijk naar mijn hand en zie wat ik al vreesde bij het voelen van hetgeen er niet hoort.

'Shit!' Ik voel me net als de kleine mol uit het boek 'De kleine mol die wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept.' 

Mijn schoonzus en ik kijken omhoog om te zien of we nog een glimp van je kunnen opvangen. Uiteraard ben je allang verdwenen en vlieg je niet cirkelend boven mijn hoofd om te kijken naar het grappige tafereel onder je. Stiekem lachend bij het horen van de 'Ohhh nee's' en andere kreten die mijn mond verlaten.

Ze zeggen dat het geluk brengt als een vogel je op je hoofd poept.

Deze geluksvogel heeft haar haren toch maar even gewassen. En wel voor de tweede keer vandaag. Hopelijk heb ik niet al het geluk weggespoeld.