Ik schaam me

Ik schaam me. Ik schaam me voor de mensheid. Elke keer een beetje meer.

Bij het horen en zien van berichten en beelden, bekruipt me het gevoel van onbegrip en afschuw. Als ik zie hoe onterend mensen met elkaar en met dieren omgaan, wil ik het omschrijven als misselijkmakend en weerzinwekkend. In mijn ogen is het een gebrek aan waardering en ontzag. Daarnaast lijkt het alsof het elke keer gekker en erger wordt.

Een schaap is op een stapel brandende autobanden gelegd. Het beestje is er vermoedelijk zelf van afgekomen en enkele meters verderop aan zijn verwondingen overleden. Er worden woorden uitgesproken naar anderen, waarvan men zegt dat ze het toch niet zo bedoelen. Dat sommige woorden een soort van taal zijn die tegenwoordig wordt gebruikt. Voor mij is het niet te voor te stellen dat je überhaupt woorden, die beledigend kunnen zijn, in je mond neemt en uitspreekt naar een ander. Bij een opmerking over vuurwerk, word je in het bijzijn van je vrouw en zoon, in elkaar geschopt. Hulpverleners en politie vrezen voor hun eigen leven bij het helpen van iemand in nood. Zomaar wat indrukken van de laatste paar dagen. Wat is er aan de hand?

Er wordt geen rekening gehouden met een ander. Men meent dat alles mag, kan en moet kunnen. Waarom wil je een ander pijn en verdriet doen? Ik begrijp er echt helemaal niets van.

Schaamteloos. Geen respect en ontzag voor een ander levend wezen. 

En dan wensen we elkaar al het goeds voor het nieuwe jaar. 

Laten we eerst eens bij ons zelf beginnen en proberen wat liever te zijn voor een ander.