Gevonden

‘Oh Bi… wat zag ik? Klopt het wat ik op Facebook zag?’

Ik knik wat beteuterd een ‘ja’ naar mijn collega. Eind december heb ik vriendlief een leren armband met inscriptie cadeau gegeven. Afgelopen weekend heeft de armband zijn eigen pad gekozen. En dat is niet meer aan de arm van vriendlief. Amper een kleine maand heeft de armband aan de arm van mijn vriend mogen bungelen. Op Facebook heb ik een bericht geplaatst. De kans is klein, maar mocht iemand hem vinden dan is het toch leuk om hem terug te krijgen.

Een tweede collega mengt zich in het gesprek. ‘Soms vinden mensen wel eens iets’ zegt ze met een zeer verstandig gezicht. Ik kijk haar vragend aan. Mijn wenkbrauwen lichtelijk opgetrokken. ‘Jaahaa! Soms vinden mensen wel eens iets!’ zeg ik gekscherend.  We schieten met ons drieën in de lach. ‘Oh, wat een brain fart!’ lacht ze verder. Ze bedoelt uiteraard dat er wel eens wat teruggevonden wordt. Bijvoorbeeld een knuffel van een kindje. Een beertje die aan de andere kant van Nederland gevonden wordt en weer terugkeert naar het beer-loze kindje.

Zo vertelt ze dat ze een keer medicatie in de trein heeft gevonden. Ze heeft destijds gelijk actie ondernomen en hiervan melding gemaakt. Niet veel later die dag reageerde de dame die het verloren was. Deze dame was ontzettend opgelucht omdat ze de medicatie dagelijks nodig bleek te hebben.

‘En ze is zélf ook al eens gevonden!’  zegt mijn andere collega. ‘In de trein’ vult ze aan. ‘Zeker door de conducteur’ zeg ik. Wat blijkt? Op 16-jarige leeftijd is ze in de trein in slaap gevallen. Bij de controle van de wagons, voor de nachtstalling op het rangeerterrein, heeft de conducteur mijn slapende collega gevonden.
Nadat hij haar voorzichtig wakker heeft gemaakt, mocht mijn lieftallige nog wat slaperige collega meerijden. Deze alleraardigste conducteur heeft haar met zijn auto thuisgebracht.

Met grote zorgvuldigheid is dit gevonden voorwerp teruggebracht bij haar ouders.