Bewustwordingsmomentje

‘Oh… ik heb mijn bril niet bij me’  hoor ik tegenover me. Samen met vijf vriendinnen zitten we gezellig aan tafel in een restaurant. Het is te lang geleden dat we samen waren. 

De menukaarten worden ons aangereikt. Van vriendinlief schuin tegenover me hoor ik een ‘Oh, ik ook niet.’  Vriendinlief aan de andere kant van de tafel strekt haar armen zover mogelijk uit. Met samengeknepen ogen tuurt ze naar de menukaart in haar handen.
'Dit zijn toch echt wel gedragskenmerken die bij het ouder worden horen', bedenk ik me.

Dan ineens zie ik een fel licht over de tafel schijnen. Ik knijp mijn ogen samen. Enigszins verblind ben ik door de weerkaatsing van het licht op de glimmende menukaart. Een van mijn vriendinnen is op het heldere idee gekomen dat er een lampje op haar mobiel zit. Hiermee beschijnt ze de menukaart in de hoop te ontcijferen uit welk lekkers ze deze avond kan kiezen.

Je ziet het al een hele tijd aankomen dat je ouder wordt en toch overvalt het je zo nu en dan dat je denkt ‘Oh ja, dit is weer zo’n bewustwordingsmomentje.’

Dit alles observerend, vraag ik me af hoe een etentje met deze dames er over een jaar of tien tot vijftien uit zal zien? 

Het mooie is wel dat ik zeker weet dat je niet stopt met lachen als je ouder wordt. Met een lachrimpeltje meer denk ik dat ik tegen die tijd een aantal brillen op verschillende sterktes meeneem voor het geval iemand van ons iets is vergeten. Daarnaast neem ik wat extra Tena Lady’s mee omdat ik inschat dat het met al dit lachen wel eens nodig kan zijn.